سردبیر روزنامه سازندگی (ارگان حزب کارگزاران سازندگی) روز شنبه در یادداشتی با عنوان «ظهور دین مدنی» تلاش کرد با دوقطبی کردن عزاداری اباعبدالله الحسین (ع) به حکومتی و مدنی، نمونه‌هایی مانند زنجان و اردبیل را که مورد توجه رسانه ملی قرار گرفته، حکومتی بداند و عزاداری‌هایی نظیر آنچه در یزد صورت گرفته، را مدنی و غیرحکومتی و غیرایدئولوژیک معرفی نماید! سردبیر سازندگی احتمالاً با تفسیر «دین مدنی» از یک عزاداری، جذابیت آن را در تعرض و کنایه به حاکمیت دیده است؛ و البته همین بهره برداری سیاسی از آن عزاداری قافیه کارگزاران را تنگ کرده و نویسنده مجبور شده است، مجدداً به اسلام سیاسی و دولت دینی صحه بگذارد و سکولاریسم را رد و در عین حال از لیبرال بودن کارگزاران که پیش از این رسماً اعلام کرده بودند، عقب‌نشینی کند. آنچه در حوزه فرهنگی قابل تساهل نیست، باورها، ارزش‌ها و هنجارهاست و آنچه قابل تساهل است، ابزار، آیین‌ها و اسطوره‌های فرهنگی است. اینکه ارگان کارگزاران سبک و سلیقه آیین عزاداری را در یکجا بپسندد و در جای دیگر نه، اشکالی ندارد، اما اینکه بخواهد آن را به گونه‌ای تفسیر کند که با مسیری که خود می‌رود، همسو گردد، فرصت‌طلبی از یک انسجام ملی است. انسجامی که در محرم ایران را بسان یک NGO سراسری نشان می‌دهد که حاکمیت در آن صرفاً یک نظاره‌گر است.
