براي دومين بار در تاريخ جمهوري اسلامي ايران، مجلس شوراي اسلامي، رئيسجمهور را براي پاسخگويي نسبت به مهمترين مسائل و مشكلات مردم فراخوان كرده تا به نمايندگي از مردم هم علت بروز اين مسائل و هم طرحها و برنامههاي دولت و دولتمردان را براي حل آن مورد بررسي قرار دهد. شايد شيوههاي ديگري هم براي استماع نظرات رئيسجمهور براي نمايندگان وجود داشته باشد كه وي را از آمدن به مجلس و ارائه توضيح در صحن علني معاف سازد اما احتمالاً آنچه موجب شكلگيري اين اراده در نمايندگان شده را بتوان در گمانههاي زير جستوجو كرد:
1- پديد آمدن مشکلات و مسائلی که موجب فشار بر مردم و توقع آنان از نمایندگان برای پیگیری شده است.
2- اهمیت مسائل و مشکلات پیش آمده که نمایندگان پیگیری آن را تنها در سطح رئیس جمهور تشخیص داده و مسئولیت آن را متوجه بالاترین جایگاه در قوه مجریه دانستهاند.
3- وجود ابهامات و سؤالاتی که پیگیری آن از سایر کانالها بیپاسخ مانده ولی واجد آن میزان از اهمیت است که نمایندگان به سراغ رئیسجمهور برای پاسخ و شفافسازی بروند.
پیدا است که در رأس تمامی مشکلات و مسائلی که مردم را در شرایط فعلی رنج میدهد، مشکلات اقتصادی و معیشتی میباشد که واکنش مردم را در اشکال مختلف برانگیخته و حتی موجب طمع دشمنان کشور و نظام برای موجسواری و فرصتطلبی نیز شده است.
بنابراین انتظار این است که نمایندگان مجلس در سؤالاتشان با رعایت شأن رئیس جمهور با اجتناب از حاشیهروی روی مسائل اصلی موکلان خویش تمرکز داشته و مطالبات آنان را دنبال کنند و در مقابل رئیسجمهور نیز با رعایت شأن مجلس و نمایندگان با پاسخهای شفاف و منطقی به رفع ابهامات پرداخته و طرحها و برنامههای دولت را برای رفع مشکلات و حل مسائل مورد سؤال بیان کند تا ضمن متقاعدسازی نمایندگان سؤالکننده، مردم را که مستمع پاسخهای وی از تریبون مجلس خواهند بود، نسبت به تلاشهای دولت برای پاسخگویی به دغدغههای جامعه قانع کند.
طرح سؤال توسط نمایندگان مجلس و پاسخگو بودن مسئولان در نظام جمهوری اسلامی از دستاوردهای انقلاب اسلامی است که پیش از این هم در دولت احمدینژاد انجام شد و البته حاشیهسازیهای او در مجلس آن را به تجربه تلخی تبدیل کرد که به عنوان یکشنبه سیاه در حافظه تاریخی مردم ثبت شد. شاید دلیل اصلی آن هم بیاعتنایی وی به ضرورت پاسخگویی به سؤال مجلس و نمایندگان و آلودگی به غرور و خودشیفتگی و یا شخصی تلقی کردن سؤال از خود بود که تمامی آنها از آفات و آسیبهای مسئولیت محسوب میشود.
لذا انتظار این است که نمایندگان در طرح سؤالات روی مسائل واقعی و اصلی مردم و کشور تمرکز داشته و در طرح سؤال به دنبال تسویه حساب سیاسی با رئیسجمهور نباشند و رئیسجمهور نیز با نگاه به وظایف و اختیار مجلس و نمایندگان و انتظاراتی که این روزها موکلان از نمایندگان و حتی از خود رئیسجمهور دارند، با ارائه پاسخهای شفاف و منطقی و توضیح طرحها و برنامههای دولت برای حل مسائل و مشکلات پیشآمده شأن مجلس و نمایندگان را مراعات و امید مردم را نسبت به آینده کشور تقویت نمایند. پاسخگویی مسئولان به سؤالات و حتی انتقادات تجلی مردمسالاری دینی است که محتاج بردباری، خردورزی با چاشنی تواضع میباشد.
همچنین ارائه پاسخهای منطقی، روشن و شفاف میتواند به مثابه یک فرصت برای رئیسجمهور و رفع ابهامات و انتقادات نسبت به عملکردها و رویکردها نیز محسوب میشود. بهخصوص در شرایطی که تقویت اعتماد و امید در مردم برای حفظ انسجام ملی و حمایت مردمی در مواجهه با سناریوی دشمن در موجسواری بر نارضایتیهای اجتماعی-اقتصادی یک ضرورت قطعی و مسلم است.