سید مهدی شجاعی در نشست معرفی و بررسی رمان برج سکوت گفت: در تاریخ ادبیات جهان، نویسندگانی هستند که ادبیات را به زمان قبل از خود و بعد از خود تقسیم می‌کنند. رمان برج سکوت حس و حال چنین آثاری را برایم داشت.
سخنران ویژه این مراسم، سید مهدی شجاعی، نویسنده نام‌آشنای کشور بود که در ابتدای سخنان خود گفت: اساتید ارجمند در حوزه ادبیات بسیار زیاد هستند، اما بعضی از آثار هستند که در تاریخ ادبیات، جنبه نقطه عطف دارند. برای مثال، ادبیات قبل از سعدی با ادبیات بعد از سعدی تفاوت دارد. در عرصه داستان، برای من ادبیات بعد از مارکز با ادبیات قبل از مارکز بسیار فرق می‌کرد. همچنین در عرصه ادبیات طنز، طنز ما به دوران قبل از آقای زرویی نصرآباد و بعد از ایشان تقسیم می‌شود. ایشان از جمله افرادی است که در حوزه ادبیات طنز قله است و می‌توان زمان را به قبل و بعد از ایشان تقسیم بندی کرد. افراد دیگری مثل اهنری، چخوف و... نیز برای من چنین شخصیت‌هایی بودند که توانستند اتفاق تازه‌ای را رقم بزنند. وقتی رمان برج سکوت را خواندم، چنین حسی نسبت به آن پیدا کردم. در حقیقت، وقتی که ۸۰-۷۰ صفحه ابتدایی داستان را خواندم، حس کردم که با اتفاق متفاوت و ویژه‌ای روبه‌رو هستم که در دیگر آثار چنین چیزی را نمی‌بینیم. در کلیت این اثر یک اتفاق ویژه می‌بینیم. نویسنده بدون اینکه از تکنیک‌های ارسطویی، گره‌افکنی‌ها وگره‌گشایی‌ها و... استفاده کند، مخاطب را پیش می‌برد که بسیار هم خوب است. این اتفاق، اتفاق بسیار مهمی است و نشان از یک جنس ادبیات جدید و شخصیت‌پردازی‌های ویژه دارد. حوادث در دل این کتاب به‌گونه‌ای در هم تنیده شده است که فکر می‌کنیم گویی خود شخصیت‌ها هستند که این اتفاقات را رقم می‌زنند.
معتقد هستم بسیاری از آثار ارجمند که قبلاً تولید شده‌اند، در ابتدا ناشناخته بودند و بعد‌ها شناخته شدند. به نظرم، این اثر، اثر فاخری است و به تدریج جای خود را باز خواهد کرد و مخاطبان با این لحن و ادبیات مأنوس خواهند شد. در اینجا باید از ممیزی‌های ارشاد تشکر کنم. ما همیشه از آنان انتقاد می‌کنیم، اما الان باید از آنان تشکر کنم. این کار به شدت جای گیر دادن داشت، اما خوشبختانه کمتر گیر دادند. سید مهدی شجاعی در بخش پایانی صحبت‌های خود گفت: اتفاق بزرگ در این اثر این است که ما با خلق یک اثر هنری به مفهوم واقعی همه مصیبت‌های روحی که یک انسان در زندگی خود می‌کشد، مواجه هستیم. نویسنده به مدت زیادی در فضای داستان خود زندگی کرده است. آن قدر که من از پشت صحنه این رمان می‌دانم این است که نمی‌توان چنین صحنه‌هایی را توصیف کرد مگر آنکه نویسنده در چنین فضایی قرار گرفته باشد.
