وقتی پای بازیهای آسیایی یا پارالمپیک به میان میآید، ناخودآگاه بیشتر حواسها معطوف به چند رشته خاص میشود، رشتههایی، چون وزنهبرداری که تمام امید کسب مدال کاروان ایران متوجه آنهاست. وزنهبرداری ایران حالا هم به دنبال درخشش در بازیهای آسیایی جاکارتاست. بهرغم تمام این حرفها، وزنهبرداری ایران مدتی است که اسیر پدیده زشت ورزشکارسالاری شده است، پدیدهای که با میدان دادن بیش از حد به ستارهای، چون کیانوش رستمی آغاز شد. البته رستمی در المپیک ۲۰۱۶ موفق شد و پس از این موفقیت نیز اعلام کرد که به تنهایی و بدون کمک طلای این مسابقات را کسب کرده است، اما ناکامی و مصدومیتهای بعدی او در شرایطی که همچنان به تنهایی تمرین میکند و تمام اصول کادر فنی تیم ملی را زیر پا میگذارد، نشان از یک شکست دیگر برای قهرمان المپیک دارد. نکته قابل تأمل اینکه رستمی اینقدر در این خودمختاری پیش رفته که به خود اجازه تغییر وزن هم داده و حالا حتماً توقع دارد که بدون مخالفت در وزنی روی صحنه برود که دیگر قهرمان المپیک یعنی سهراب مرادی در آن حضور دارد، آن هم در شرایطی که مرادی برخلاف رستمی با تکرار موفقیت المپیک در رقابتهای جهانی و رکوردزنیها عملاً نشان داده که امید اصلی کسب مدال طلا در بازیهای آسیایی است. وزنهبرداری ظرفیت کسب مدالهای رنگارنگی را دارد. این رشته میتواند با مدالآوری بالا روی عملکرد کلی کاروان ورزشی ایران تأثیر مثبتی داشته باشد، اما باید توجه داشت که این موفقیت در سایه کار تیمی به دست میآید و این انتظار وجود دارد که فدراسیون وزنهبرداری و شخص علی مرادی به عنوان رئیس این فدراسیون اینبار برخلاف المپیک که به راحتی پشت سجاد انوشیروانی، سرمربی وقت تیم ملی را در مقابل کیانوش رستمی خالی کرد با حمایت قاطع از محمدحسین برخواه شرایط را به گونهای رقم بزند که در این فرصت کم باقی مانده، تیم متحد و یکپارچه آخرین روزها و برنامههای آمادهسازی را پشت سر بگذارد و کسی فریاد جدایی و یکهتازی سر ندهد، حتی کیانوش رستمی!