۲۰ سال انتظار برای تکرار یک قهرمانی، حکایت فرانسویها بود. حکایت تیمی که پس از فرانسه ۹۸ تا روسیه ۲۰۱۸ صبر کرد تا دوباره جام را بالای سر ببرد. سوت پایان پیتانا از استادیوم لوژینکی مسکو تا خیابان شانزلیزه پاریس و شاید حتی کشورهای کوچک آفریقایی را که زادگاه پدر و مادر خیلی از ملیپوشان فرانسوی بود غرق در شادی کرد. شادی به اندازه ۲۰ سال صبر برای دومین قهرمانی در بزرگترین رویداد فوتبالی جهان که حالا به نام دیدیه دشان در کتاب تاریخ فوتبال ثبت شده است تا او در پایان بازی سرش را بالا بگیرد و با صدایی که غرور از آن میبارید رو به خبرنگاران بگوید: «حالا ما تا چهار سال آینده آقای فوتبال دنیا هستیم.» دشان حالا قهرمان ملی فرانسه است، مربیای که دیگر نگران نیست که زیدان جایش را بگیرد و پس از ماریو زاگالوی برزیلی و فرانس بکنبائر آلمانی سومین کسی است که هم به عنوان بازیکن و هم به عنوان مربی قهرمان جام جهانی میشود.
شروعی معمولی، پایانی فوقالعاده
آرامآرام شروع کردند و بالا آمدند، اگرچه اولین دیدارشان مقابل استرالیا به لطف داور ویدئویی با یک پیروزی نزدیک همراه شد تا شروع نهچندان مقتدرانهای داشته باشند، اما در ادامه تیم دشان با ستارههای جوانش رو آمد. پیروزی یک بر صفر مقابل پرو و تساوی بدون گل مقابل دانمارک، حکم صعود به عنوان تیم اول گروه به یکهشتم داد. پس از آن بود که فرانسه کمکم در قامت یک مدعی ظاهر شد، وقتی آرژانتین را ۴ بر ۳ با ستاره جوانی مانند امباپه حذف کرد و رؤیای مسی را در جام جهانی خراب کرد. اروگوئه هم با ستارههایی مانند کاوانی، سوارز و دروازهبان فوقالعادهای به نام کورتوا نتوانست مانع جوانان فرانسه شود تا خروسها با زدن دو گل حریف امریکای جنوبیشان را هم به خانه بفرستند.
در نیمهنهایی نیز در روزی که ستارههای بلژیک توسط فرانسویها مهار شده بودند و راهی برای درخشش نداشتند، تیم دشان با یک گل برنده شد و به یک قدمی جام رسید، جایی که کرواسی شگفتیساز با دالیچ و جمعی از ستارههای جام حضور داشتند. اگرچه یکشنبه کرواتها در آمار بازی برتر بودند، اما اسکوربورد ورزشگاه لوژینکی مسکو، برتری ۴ بر ۲ فرانسه را ثبت کرد تا شگفتی دالیچ و تیمش نیمهتمام بماند و در جامی که قربانگاه تیمهای بزرگ و اسم و رسمدار بود، جام به تنها تیم بزرگ باقی مانده تا روز آخر برسد. پس از قهرمانی در جام جهانی ۱۹۹۸، حالا فرانسویها با بالا بردن جام ۲۰۱۸، دومین ستاره را روی پیراهنشان نصب میکنند، تیمی که با میانگین سنی ۲۶ سال پس از برزیل ۱۹۷۰ جوانترین تیم قهرمان جام جهانی است تا خیال خروسها که پس از نایبقهرمانی در ۲۰۰۶ یک دوره افت را سپری کردند، برای سالهای سال از بابت داشتن ستاره راحت شود.
مدیون آفریقا؟
حضور پررنگ ستارههای آفریقاییالاصل در تیم فرانسه که نقش تعیینکنندهای در قهرمانی این تیم داشتند، سبب شده برخی این قهرمانی را متعلق به آفریقا هم بدانند، مانند ساندی اولیسه ستاره سابق فوتبال نیجریه که در توئیتر کنایهای به قهرمانی خروسها در روسیه زده و نوشته است: «بالاخره آفریقا اولین قهرمانی خود در جام جهانی را به دست آورد. البته با رنگی فرانسوی.» ۱۶ بازیکن از ۲۳ ملیپوش منتخب دیدیه دشان، اصلیتی آفریقایی دارند. اگر به این جمع ۱۱ بازیکن رزرویست را هم اضافه کنیم، میبینیم که از این ۳۴ نفر، ۲۳ نفرشان آفریقایی، هفت نفر فرانسوی و چهار بازیکن هم اصلیتی دیگر دارند.
«آبیهای سیاه یا سیاههای آبی» تمثیلی است که روزنامهنگار آفریقایی برای ملیپوشان فرانسه به کار برده و اصلیت تکتک آنها را اینگونه یادآوری کرده است: کیلیان امباپه و ساموئل اومتیتی با اصلیتی (کامرونی)، انگولوکانته (مالی)، ماتوئیدی (آنگولا و کنگو)، پل پوگبا (گینه) و نبیل فکیر (الجزایر).
CNN هم در تحلیلی در این باره آورده است: «موقعیتهای اقتصادی، بحث بر سر عدالت، خشونت و مسائل مربوط به نژادپرستی در سالهای اخیر باعث شده که مسئله مهاجرت به یک معضل تبدیل و این سؤال مطرح شود که چه کسی شایستگی گرفتن ملیت کشور دیگری را دارد. مهاجران آفریقایی و سیاهپوست در فرانسه کمتر حقوق میگیرند و در شرایط پرخطرتری کار میکنند.» به نوشته این شبکه تلویزیونی، این موفقیت که با حضور مهاجران به دست آمده، سبب شده تا نگاههای مثبت نسبت به مهاجران افزایش پیدا کند و دیگر نمیتوان وانمود کرد که مهاجران در کشورهای مقصد شهروندان سطح پایینی هستند که فرصتی برای رشد و موفقیت ندارند.
ایستادن به احترام کرواتها
با وجود قهرمانی فرانسه، اما نمیتوان از شایستگیهای کرواسی گذشت. تیمی که جایی در پیشبینیهای قهرمان ۲۰۱۸ نداشت، اما از همان بازی اول با توپ پر شروع کرد. آنها با برد نیجریه آغاز کردند و در بازی دوم با زدن سه گل به آرژانتین نشان دادند که آرزوهای بزرگی در سر دارند. ایسلند را هم بردند تا به عنوان تیم اول در گروهی که مسی و یارانش نیز حضور داشتند به یکهشتم بروند. در ادامه در سه بازی ۱۲۰ دقیقه مقابل دانمارک، روسیه و انگلیس در یکهشتم، یکچهارم و نیمهنهایی برنده شدند، اما در فینال نتوانستند حریف ستارههای جوان فرانسه و البته داور ویدئویی شوند تا به مدال نقره بسنده کنند. با این حال سر شاگردان دالیچ در پایان فینال بالا بود، تیمی جنگنده که در روسیه نشان داد که میتوان یقه تیمهای بزرگ را گرفت و بالاتر از آنها به یک قدمی جام هم رسید، تیمی با ستارههایی مانند مودریچ، سوباشیچ، راکیتیچ، ایوان پریشیچ، مانزوکیچ و خیلیهای دیگر که در بهترین تیمهای اروپا توپ میزنند.