درخشش ورزشکاران در تورنمنت‌های مختلف ورزشی شور و نشاط و همچنین غرور ملی را به جامعه تزریق می‌کند. رقابت‌هایی، چون جام‌جهانی، بازی‌های المپیک و آسیایی توجه زیاد مردم را به خود جلب می‌کند تا جایی که نتایج ملی‌پوشان از سوی بسیاری از هموطنانمان پیگیری می‌شود. با این حال بعضاً موفقیت‌ها و مدال‌ها خیلی زود به دست فراموشی سپرده می‌شود، اما این محبوبیت مردمی است که نام یک ورزشکار را برای همیشه جاودانه می‌کند؛ محبوبیتی که از حضور فعال و واقعی کنار مردم به دست می‌آید و در ذهن همگان می‌ماند.
در روز‌هایی که شرایط معیشتی عموم مردم سخت‌تر از گذشته شده و اوضاع اقتصادی بیش از همه قشر ضعیف جامعه را تحت تأثیر قرار داده است دیدن عکس‌هایی از فعالیت جهادی ورزشکاران نشان می‌دهد هنوز هم می‌توان روی قشر ورزشی حساب کرد. انتظار می‌رود ملی‌پوشی که در میادین مختلف قدرت و توانایی ورزشی خود را به نمایش می‌گذارد و حریفان تراز اول دنیا را از پیش رو برمی‌دارد بتواند باری را از دوش هموطنانش بردارد. اینجاست که ارزش حضور در چنین اردو‌هایی بیش از پیش نمایان می‌شود.
مناطق محروم ایران کم نیست و ساکنین آن‌ها از مشکلات زیادی رنج می‌برند. با اینکه برطرف کردن این مشکلات نیازمند زمان، هزینه و نیرو‌های زیاد است ولی با قدم‌های کوچک و همیاری همه اقشار جامعه می‌توان گامی در جهت کاهش محرومیت‌ها برداشت. از آنجا که مردم همواره حامی ورزشکاران کشورمان و به‌ویژه ملی‌پوشان بوده‌اند انتظار می‌رود در شرایط سخت حامیان خود را تنها نگذارند و به نوعی حمایت‌های معنوی آن‌ها را جبران کنند. شاید کمتر کسی فکرش را می‌کرد که تکواندوکار سابق تیم ملی زمان زیادی از وقتش را در منطقه‌ای محروم سپری کند و در حرکتی خودجوش همراه با عده‌ای از جوانان دلسوز مشغول خدمت‌رسانی به هموطنانش باشد. قطعاً ساکنان آن مناطق با دیدن ورزشکاران مشهور و حمایت ورزشی‌ها از آن‌ها روحیه می‌گیرند و به محرومیت‌زدایی منطقه خود امیدوارتر می‌شوند. از طرفی رسانه‌ای شدن حرکت‌های فرهنگی از این دست سایر چهره‌های ورزشی را نیز به حضور در کنار مردم و دستگیری از آن‌ها تشویق می‌کند.
در این میان نباید از نقش نهاد‌های ورزشی، باشگاه‌هایی که لقب «فرهنگی» را به دوش می‌کشند و مسئولان ارشد ورزش به‌سادگی عبور کرد. به‌رغم اینکه در این سال‌ها مدیران زیادی دم از ترویج معنویت و اخلاق پهلوانی زده‌اند، اما عملاً گام جدی و مثبتی در این زمینه برداشته نشده و ورزشکارانی، چون یوسف کرمی و سایرین نیز از طریق اردو‌های جهادی به هموطنانشان کمک می‌کنند. در صورتی که انتظار می‌رود معاونت‌های فرهنگی در عرصه ورزش دست از شعار دادن بردارند و درصدد کم کردن خلأ‌های فرهنگی باشند. بدون شک مردمی بودن چهره‌های ورزشی محبوبیت آن‌ها را افزایش می‌دهد؛ محبوبیتی که با پایان یافتن دوران حرفه‌ای و مدال‌آوری فراموش نمی‌شود. با اینکه چند دهه از درگذشت جهان پهلوان تختی می‌گذرد ولی هنوز حضور او در بین مردم زلزله‌زده بوئین زهرا فراموش نشده است. الگو قرار دادن این پهلوان واقعی قطعاً بسیاری از مشکلات فرهنگی-ورزش ایران را مرتفع می‌سازد.
