سپیده توکلی از پنج سالگی ورزش را با رشته‌های مختلف آغاز کرد و در نهایت تصمیم گرفت دوومیدانی را به صورت حرفهای ادامه دهد. او گرچه در طول دوران ورزشی‌اش جزو دختران موفق و مطرح در رشته دوومیدانی بود اما می گوید که شاید اگر در تکواندو ادامه می داد بیشتر پیشرفت می‌کرد.
به گزارش ایسنا، سپیده توکلی که دو سال گذشته به دلیل بی مهری مربی‌اش و فدراسیون مدتی از فضای قهرمانی دور مانده بود، در رقابت‌های قهرمانی داخل سالن آسیا با کسب یک مدال طلا و یک نقره دوباره به نقطه اوج بازگشت. او مدتی است که با محسن ربانی تمرینات خود را آغاز کرده و روز به روز در حال پیشرفت است. سپیده نقطه پایانی برای دوران ورزشی خود نمی‌بیند و هدفش بعد از کسب مدال بازی های آسیایی حضور در قهرمانی جهان است.
توکلی در حال حاضر با رکورد ۱.۸۴ رکورددار پرش ارتفاع دختران ایران و یکی از شانس‌ها حضور در بازی های آسیایی جاکارتا است. او در بازی های آسیایی گوانگجو و اینچئون نیز حضور داشته است. یک مدال طلا، ۳ نقره و یک برنز قهرمانی داخل سالن آسیا، برنز جایزه بزرگ آسیا، ۵ مدال طلای غرب آسیا و نقره انتخابی قهرمانی اروپا را در ماده‌های پرش ارتفاع، پنجگانه و دوی امدادی در کارنامه خود دارد.
سپیده توکلی به تازگی با ایمان روغنی که از ملی پوشان سابق تیم ملی دوومیدانی ایران است ازدواج کرد. روغنی که به طور کامل با دغدغه های این رشته آشنایی دارد، در خانه، تمرینات و مسابقات برای فراهم کردن شرایط و موفقیت سپیده تمام تلاش خود را می کند. در ادامه گفت و گوی ایسنا با این زوج دوومیدانی‌کار را می خوانید.
* چگونه وارد فضای ورزشی شدید و چه موقع به تیم ملی راه یافتید؟
سپیده توکلی: از پنج سالگی ورزش می‌کردم و با رشته‌های مختلف مثل شنا و ژیمناستیک آغاز کردم. در طول دوران مدرسه همزمان رشته‌هایی چون آمادگی جسمانی، والیبال، بسکتبال و تکواندو را تجربه کردم. در مقطع راهنمایی از طریق مدرسه با رشته دوومیدانی هم آشنا شدم. در همان اولین سال در مسابقات قهرمانی کشور شرکت کردم و به مقام دوم رسیدم. بعد از آن به تیم ملی دعوت شدم. اولین مسابقه رسمی‌ام حضور در مسابقات کشورهای اسلامی در سال ۸۴ بود. تا ۱۸ سالگی در دو رشته دوومیدانی و والیبال فعالیت می‌کردم. در آخر تصمیم گرفتم تا حرفهای دوومیدانی کار کنم و تمام انرژی و وقتم را برای دوومیدانی بگذارم.
* چرا از میان عرصه‌های مختلف مثل هنر، ورزش و تحصیل با همه سختی‌هایی که ممکن است در این راه برای دختران وجود داشته باشد به ورزش روی آوردید؟
سپیده توکلی: خانواده من ورزشی هستند. پدرم فوتبالیست بود و هنوز هم در تیم پیشکسوتان بازی می‌کند. من از کودکی کلاس‌های مختلفی می‌رفتم و همه عرصه ها را تجربه کرده‌ام. تابستان‌ها از صبح تا شب در کلاس های متفاوتی حضور می‌یافتم. کلاس شنا، سفالگری، گل چینی، بسکتبال و ... را تجربه کردم، ولی علاقه ام به ورزش بیشتر بود. همان طور که پدرم خیلی ورزشی بود مادرم روی درس بسیار حساس بود. بنابراین در کنار ورزش درس را هم ادامه دادم. در حال حاضر هم دانشجوی دکترای مدیریت ورزشی هستم.
* چه کسی اولین بار استعداد شما را در ورزش کشف کرد؟
سپیده توکلی: من خیلی کوچک که بودم با پدرم سر تمریناتش می رفتم. علاقه زیادی به ورزش و دویدن داشتم. می‌دویدم و تمرین می‌کردم. پدرم و دوستان او معتقد بودند که استعداد خوبی در ورزش دارم و در آینده پیشرفت خواهم کرد. همین سبب شد که رشته‌های مختلف را امتحان کنم. در هر ورزشی هم بودم تقریبا در رده سنی خودم موفق بودم. من در نهایت از میان تکواندو، والیبال و دوومیدانی، دوومیدانی را انتخاب کردم. خانواده‌ام مخصوصا مادرم با تکواندو موافق نبود. والیبال را هم خودم دوست نداشتم چون ورزش تیمی بود و با روحیاتم سازگار نبود. معتقد بودم که ممکن است من خیلی زحمت بکشم اما یک بازیکن دیگر زحمات من را هدر بدهد. برای همین تصمیم گرفتم در دوومیدانی که رشته‌ای انفرادی است و خودم می‌توانم نتیجه تمریناتم را نشان دهم بمانم.
* اگر به عقب بازگردی باز هم دوومیدانی را انتخاب خواهی کرد؟
سپیده توکلی: علاقه‌ای که به دوومیدانی دارم به هیچ رشته دیگری ندارم. ولی شاید اگر در تکواندو ادامه می‌دادم پیشرفتم بهتر بود.
ایمان روغنی: من هم در رشته دوومیدانی بودم. البته من فقط در دوهای ۱۰۰ و ۲۰۰ متر بودم که تنها یکی از ماده‌هایی است که سپیده تمرین می‌کند. سال ۸۰ بود که دوومیدانی را شروع کردم. تقریبا از همان سال‌ها در رده‌های سنی عضو تیم ملی شدم. سال اول که در رده بزرگسالان وارد تیم ملی شدم رکورد ۲۰۰ متر ایران را زدم. این رکوردشکنی خیلی سروصدا کرد چون خیلی سال (حدود ۱۶ سال) بود که این رکورد شکسته نشده بود.
محسن ربانی: مسیری که خانم توکلی رفته ما هم رفتیم. از سال ۲۰۲۰ وارد تیم ملی شدم و تا سال ۲۰۱۴ می پریدم. به نظر من آن موقع‌ها شرایط بهتر بود. آن زمان قطعا دلار ارزان‌تر بود، موجی پیش آمد و مربیان خارجی آوردند. مربیان ۵۰۰ تا ۱۰۰۰ دلاری به ایران می آمدند و به ما خیلی کمک کردند. چیزهای زیادی را یاد گرفتیم خودم به شخصه ۵ تا ۶ مربی عوض کردم. نمی‌گویم آن مربیان خارجی خیلی خیلی عالی بودند، اما مربیان خوبی داشتیم. آنها به ما یاد دادند که هر روز باید تمرین کرد. در حدفاصل دوران ورزشی ام سه، چهار مدال قهرمانی آسیا گرفتم. دو بار چهارم بازی‌های آسیایی (گوانگژو و دوحه) شدم. ولی خوب به لطف آقای داوری رییس وقت فدراسیون دوومیدانی در سال ۲۰۱۴ به بازی‌های آسیایی اینچئون اعزام نشدم. برای این کار دلایل خودش را هم داشت. همین شرایط که برای توکلی پیش آمد برای ما رخ داد. توکلی توانست تحمل کند ما نتوانستیم. علی‌رغم این که سر حال بودیم و ورزش می‌کردیم دیگر آن را رها کردیم. فدراسیون تشخیص داد که ما اعزام نشویم و ما دلسرد شدیم. این اتفاق ممکن است برای هر ورزشکاری بیافتد. دوومیدانی انفرادی است، روحیه ورزشکاران بسیار شکننده است. اگر جایی به آنها بی احترامی شود عطایش را به لقایش می بخشند و دیگر ادامه نمی‌دهند.
* چطور با هم آشنا شدید؟
ایمان روغنی: در همین شرایط که رکوردشکنی کرده بودم در بازی‌های آسیایی شرکت کردم. در آن دوره من و سپیده به اسم تیم ایران هم تیمی بودیم. من در دوی ۶۰ متر و سپیده هم در ارتفاع و مانع رقابت کردیم. این آشنایی ادامه پیدا کرد تا این که در مقطع ارشد در دانشگاه آزاد هم‌دانشگاهی و هم کلاسی شدیم و دیگر خیلی با هم آشنا شدیم.
سپیده توکلی: آشنایی ما در دانشگاه خیلی بیشتر شد. از قبل همدیگر را می‌شناختیم ولی هم‌ورودی بودن در دانشگاه سبب شد که بیشتر آشنا شویم.
* دنیای هردوی شما دوومیدانی است. آیا این موضوع سبب تفاهم و همسو بودن افکارتان شده است؟
سپیده توکلی: ۱۰۰ درصد همینطور است.
ایمان روغنی: بله. دوومیدانی یک رشته انفرادی است. افکارمان خیلی نزدیک به هم است.
* برای شما حریم خصوصی و فضای مجازی در چه نسبتی با هم هستند؟
سپیده توکلی: در صفحه مجازی مسائل مربوط به ورزش که مربوط به زندگی خصوصی ام نیست را بیشتر منتشر می کنم. این صفحات عمومی است و همیشه دوست دارم که این عمومیت را نیز حفظ کنم و راجع به زندگی خصوصی هیچ گاه مطلبی منتشر نکنم.
* در فضای زندگی متاهلی حسن شهرت برای شما دستاورد داشته یا چالش بوده است؟
ایمان روغنی: به نظرم چالش که نداشته و باعث پیشرفت هم بوده است. به نظرم این که سپیده می‌بیند که اسپانسرها به سمتش می‌آیند خیلی خوب است. البته در گذشته تعداد این اسپانسرها خیلی کم بود. وجود صفحات مجازی در رشته‌های مختلف برای جذب اسپانسر خیلی به ورزشکاران کمک کرده است. بعد از کسب مدال در رقابت های قهرمانی داخل سالن آسیا عده ای زیادی به سپیده کمک هزینه دادند، عده‌ای با چیزهای کوچک و بزرگ تشویقش کردند. به نظرم این ها همیشه بعد مثبت بوده است.
*برخی از ورزشکاران می گویند که وقتی ازدواج می‌کنیم از ورزش حرفهای دور می شویم بر عکس برخی می‌گویند بیشتر به ورزش نزدیک می شویم . برای شما چگونه است؟
سپیده توکلی: برای من یک جورایی بهتر شد. ما خونه خودمان را نزدیک به آفتاب انقلاب گرفتیم. قبلا همیشه ۴۰ – ۴۵ دقیقه تا آفتاب انقلاب در راه بودم و عملا روزی دو بار نمی توانستم تمرین کنم، چون بعد از ظهرها همیشه در ترافیک می ماندم. ولی در حال حاضر شرایط به گونه‌ای است که روزی دو بار تمرین می‌کنم. با خود ایمان می رویم با هم بر می گردیم. از این بابت نگران نیستم و شرایط برای من خوب است.
محسن ربانی: جدای از این که سپیده بداند یا بفهمد یک قسمت‌هایی از کار را من و ایمان با هم هماهنگ می‌کنیم. آقای روغنی در این مدت مثل یک پرستار است در خانه مراقب او است و سر همه تمرینات حضور دارد. ایمان خیلی فضا را آرام می‌کند، خیلی انسان آرامی است. از وقتی که با هم ازدواج کرده‌اند خانم توکلی هم آرام‌تر شده است. او قبلا روحیه جنگنده‌تری داشت. الان کمی آرام‌تر شده و ایمان توانسته تاثیرگذار باشد.
ایمان روغنی: دوومیدانی خودش سخت است و جدا از بحث گرما و سرما اتفاقاتی هم که می افتد کار را سخت‌تر می‌کند. در همین اواخر برای رکوردشکنی سپیده اتفاقاتی افتاد و در این شرایط من دیگر به خودم اجازه نمی دادم که چیزی بگویم یا کاری کنم که او بیشتر ناراحت شود. من خودم ورزشکار بوده‌ام اتفاقات، حق خوری ها، اعزام نشدن ها، زحمتهای دیده نشده زیاد رخ می دهد. در این روزها که برای رکوردش این اتفاق افتاد هر صحبتی می‌شد سعی می‌کردم او را بخندانم. می‌خواستم شرایط برایش بهتر شود، اما در کنارش به مربی‌اش می‌گفتم که سپیده خیلی شاکی است و شب‌ها خواب ندارد. ولی در کنار خودش شرایط را تلطیف می‌کردم و امیدواری به او می‌دادم.
*آقای روغنی در همه مسابقات سپیده حضور دارید؟
ایمان روغنی: بله هستم. البته برخی مسابقات اجازه ندارم باشم. حراست وزارت ورزش و جوانان اجازه نمی‌دهد.
محسن ربانی: نمی‌گذارد که نیاید. مگر می‌شود نباشد (با خنده).
سپیده توکلی: مادرم در هنگام مسابقاتم همیشه هست. از کودکی تا همین الان همیشه او در مسابقاتم بود.
محسن ربانی: مادر سپیده آن قدر از بچگی در کنار او، تمرینات و مسابقاتش حضور داشته، کارشناس است. در حال حاضر هم که آقای روغنی پست را تحویل گرفته است. یک تیم همیشه کنار توکلی هستند.
سپیده توکلی: همیشه من حامی داشتم قبلا خانواده‌ام در کنارم بودند، اکنون خوشحالم که ایمان و مربی ام نیز هستند.
* رکورد نزنی با هم دعوایتان می‌شود؟
ایمان روغنی: نه. قطعا برایش غذا نمی پزم، تهش این است (با شوخی و خنده). همیشه به شوخی می‌گویم بعد از این که ازدواج کردیم مدال گرفتی، البته قبلش هم کلی مدال دارد اما گاهی به شوخی به او می‌گویم.
سپیده توکلی: تا قبل از ایمان تنها حمایت پدر و مادرم را داشتم. شرایط هم به لحاظ رفت و آمد برایم سخت بود، اما الان یک حامی دیگر دارم که به آنها اضافه شده است.
* چون در کنار هم تمرین می‌کنید، شیطنت ورزشکاری مثل سیگار کشیدن، فست فود خوردن ندارید؟
سپیده توکلی: سیگار که اصلا نداریم. اما فست فود گاهی می رویم، اما ربانی مربی ام کوفتمان می‌کند.
محسن ربانی: دو تایی برای خوردن فست فود می‌روند.
ایمان روغنی: خودم هم مراعات می‌کنم چون ورزشکار بودم. نزدیک مسابقات که می‌شویم به سپیده می گویم باید چه بخورد و چه نخورد. مراقب خوب خوابیدنش باشد. اگر اتفاقی بیافتد حتما صبح به ربانی می گویم و حواسم به سلامت او هست.
* چه ویژگی‌هایی نیاز است تا یک فرد دوومیدانی کار شود؟
ایمان روغنی: باید برای حضور در این رشته استعداد داشت. باید در کنار خصلت جنگنده بودن، در بدن ورزشکار حس رقابت و خواستن ایجاد شود. دوومیدانی مثل رشته‌های دیگر نیست که با کار گروهی، قدرت هم تیمی یا دانش مربی به نتیجه رسید. درست است که حضور مربی، امکانات و مواردی دیگر از ارکان مهم رشد ورزشکار می‌شود اما استعداد و علاقه خیلی مهم است تا ورزشکار به حدی که می‌خواهد برسد.
سپیده توکلی: به نظرم اینها که که ایمان گفت درست است، اما رشته انفرادی یک روحیه خاص می‌خواهد. مخصوصا دوومیدانی رشته سخت و خشکی است (بماند که ماده من کلا خیلی سخت است). دوومیدانی روحیات خاص خود را می‌خواهد و باید ورزشکار علاقه داشته باشد تا در این رشته بماند و تمرین کند. از نظر روحی هم باید بسیار جنگنده بود و پشتکار داشت.
* سن قهرمانی در این رشته چقدر است؟
ایمان روغنی: سن ورزشی به زندگی ورزشکار بستگی دارد. چگونگی زندگی می‌تواند طول زندگی ورزشی را تغییر دهد. اگر سن ورزشی کوتاه باشد، می تواند باعث آسیب شود و زودتر ورزشکار کنار رفته یا دچار حواشی شود. ورزشکار باید از همه چیز بگذارد تا کیفیت زندگی را خوب کند. در تمرین باید به نکات مربی ایمان داشته باشد و به آن ها عمل کند تا به هدف بزرگ خود برسد. البته به ماده‌ای هم که در آن رقابت می کنند هم بستگی دارد. در برخی ماده‌ها که قدرتی اند می‌توان بیشتر ماند، اما برخی ماده‌ها که تکنیکی و سخت‌تر است به مرور زمان فرد دچار مشکل می‌شود. چیزی که من در سپیده می بینم فراتر است. همین اخیرا به سپیده گفتم بازی‌های آسیایی را انجام بده تا ببینم بعدش چه می‌شود، اما او گفت که جهانی را هم می‌خواهد برود. دیگر حرفی برای گفتن نداشتم. سن ورزشی بستگی به فرد دارد. در دوومیدانی ورزشکارانی داریم که تا ۴۵ سالگی ورزش می‌کنند. در پرتاب دیسک رقبای حدادی یا در دوهای سرعت حریفان خودم هستند که در سنین بالای ۴۰ سالگی هم رقابت می‌کنند. ورزشکاران باید بتوانند همیشه در بالاترین سطح آمادگی بدن خود باشند.
* دغدغه اصلی ورزشکاران در رشته‌های پایه این است که خیلی دیده نمی‌شوند. اما این موضوع در خصوص شما صدق نمی‌کند و همیشه در میان دختران مثال زدنی بودید. نظر خودتان چیست؟
سپیده توکلی: شاید من هم سال‌های اول شناخته شده نبودم اما اکنون ۱۲ سالی است که عضو تیم ملی هستم. همیشه سعی کردم بهترین عملکرد را داشته باشم و نتیجه خوبی بگیرم. شاید اخبار این نتایج سبب شده که بیشتر شناخته شوم.
ایمان روغنی: وقتی که یک کشور پشت ورزشکار باشد و ورزشکار این را حس کند، سعی می‌کند از زندگی روزمره و چیزهایی که مانع رسیدن به اهدافش می‌شود دست بکشد. بر خلاف آن سعی می کند عوامل کمک کننده چون زود خوابیدن، بیرون نرفتن و خیلی چیزها که نمی توان از آدم عادی گرفت را انجام می دهد پیشرفت کند. ورزشکار باید برای موفق و مطرح شدن خیلی قوی جلو رود و اینها خیلی سخت است.
* دلیل اصلی اینکه حضور دختران در دوومیدانی کمرنگ تر شده چیست؟
سپیده توکلی: ما دختران مستعد خوبی در رشته دوومیدانی داریم، ولی رییس فدراسیون که عوض شد ایده های خاص خودش را دارد. به نوعی می‌توان گفت حمایت‌های لازم از بانوان نشد و ورودی و اعزام‌ها سخت گیرانه تر شد. اینها مقداری سبب دلسرد شدن دختران ایران شده است. از طرفی آن ها امکانات لازم را هم برای رسیدن به نتیجه مطلوب ندارند. برای بازی‌های آسیایی جاکارتا حد نصاب برای رکوردها گذاشته اند، اما این ورودی ها شرایط و امکانات خاص خودش را می‌خواهد که ما نداریم. من در تهران تمرین می‌کنم، اما خیلی از شهرستان‌ها شاید حتی پیست تمرینی یا مربی لازم را نداشته باشند و با همان امکانات محدودی که دارند تمرین کنند.
* به نظر شما سطح رکوردهای اعلام شده از سوی فدراسیون برای بازی‌های آسیایی جاکارتا چقدر منطقی است؟
سپیده توکلی: ورودی ها را خیلی سخت گیرانه گذاشتند دقیقا رکوردهایی را انتخاب کرده‌اند که مدال آور باشد. این حدنصاب ها برای پسرها و دخترها یکسان است، اما امکانات بین دخترها و پسرها یکسان نیست. ورودی پرش ارتفاع برای دختران ۱.۸۶ است و برای پسرها ۲.۲۸، اما من با چه امکاناتی تمرین می کنم و برای مثال قنبرززاده در روسیه چگونه تمرین می‌کند؟ وقتی هم که رییس فدراسیون مصاحبه می‌کند می‌گوید تفتیان، حدادی، ... در حال تمرین در کشورهای مختلف هستند، اما می گوید که دخترها کجا هستند؟
چرا ورودی های دختران آنقدر سخت دقیقا مثل پسرها است اما امکانات مساوی ندارند. دوومیدانی دختران خیلی دیرتر از پسرها شکل گرفته است. خب ۱۰۰ درصد با توجه به مشکلاتی که در امکانات دارند، روند پیشرفت هم می‌تواند کندتر باشد. به نظرم می‌توانستند کمی رکوردهای ورودی برای دختران را بهتر در نظر بگیرند تا انگیزه‌ای برای آنها باشد تا برای رسیدن به آن تلاش کنند. در خیلی از ماده‌ها دختران ما خیلی با ورودی‌ها فاصله دارند. این سبب می شود که انگیزه اصلی از ورزشکار گرفته شود چون با خود می‌گوید که هیچ وقت به آن ورودی نمی رسد پس چرا تمرین کند.
*آقای ربانی به نظر شما چقدر این رکوردها منطقی است؟
محسن ربانی: تعدادی کارشناس در فدراسیون می نشینند و اعداد را در می آورند. برای این انتخاب ها هم استدلال‌هایی دارند. کمیته ملی المپیک از فدراسیون مدال می‌خواهد، فدراسیون هم بنا به مدالی که می‌گیرد بودجه دریافت می کند. اگر ۱۰ ورزشکار به بازی‌ها بروند و پنج مدال بگیرند ۵۰ درصد تیم مدال گرفته است. نگاه این گونه دارند در صورتی که نباید به دوومیدانی این گونه نگاه کرد. به دوومیدانی نباید نگاه مدالی داشت. هر کشوری که دوومیدانی قوی داشته باشد قطعا در سایر رشته‌ها هم قوی خواهد بود. ما حتی اگر ورزشکار درجه دو دوومیدانی را به فوتبال بفرستیم فوتبالیست موفقی می‌شود، اگر یک پرنده متوسط را به یک رشته‌ای مثل بسکتبال که به پریدن نیاز دارد بفرستیم خیلی موفق می‌شود. ورزشکار در دوومیدانی درآمد ندارد، چون قراردادی و تبلیغاتی نیست. نهایتا بهترین ورزشکاران پسر در این رشته ۱۰ – ۲۰ میلیون می‌گیرند. اون موقع که ورزشکار بودم اصلا قرارداد را اعلام نمی کردم چون عددی نبود که قابل گفتن باشد. عددی که پرداخت می شود آنقدر رشت است که نمی توان خط و نشان هم برای او کشید. ورزشکار از زندگی خود زده است صبح تا شب توی آفتاب تمرین می‌کند نه تابستان کولر روشن می‌شود و نه زمستان بخاری، واقعا اگر کسی دوومیدانی کار نباشد حال این ورزشکاران را نمی فهمد. رشته‌های تیمی، توپی و سالنی شرایط برای شان فراهم است و شرایط نزدیک به ایده‌آل دارند، اما در دوومیدانی این گونه نیست.
محسن ربانی: فدراسیون دوومیدانی عددهایی را تعیین کرده و به نظر خودشان منطقی است . شاید اگر من هم در آن جمع بودم این اعداد را انتخاب می‌کردم. اینها می‌خواهند ورزشکاری که آماده است به این مسابقات برود. هم کمیته ملی المپیک و هم وزارت ورزش و جوانان توقع مدال دارد. من این قسمت را درست درک نمی کنم و معتقد هستم که از همه نمی‌توان توقع مدال داشت. اگر تقسیم منابع عادلانه نباشد عادلانه هم نباید حد نصاب گذاشت. نمی توان انتظار یکسان از افراد داشت، آن هم وقتی که یک ورزشکار با حداقل امکانات و ورزشکاری دیگر با بهترین امکانات تمرین می کنند. ولی خب حد نصاب ها عددهایی است که شانس مدال است و همان توقع کمیته ملی المپیک و وزارت ورزش و جوانان است. من هم به شخصه فکر می‌کنم اگر کسی نزدیک این اعداد نشده باشد نرود بهتر است. چون بازی‌های آسیایی جای تفریح و سیاحت نیست. من خودم در دو دوره چهارم شدم و تا یک قدمی مدال رفتم. شاید اگر در رشته تکواندو یا کاراته بود سوم مشترک شده بودم و الان دو مدال داشتم، اما دوومیدانی با همه رشته‌ها متفاوت است. این رشته اساس و پایه المپیک است. ما در رشته ای که این قدر در دنیا با تعصب روی آن سرمایه‌گذاری می‌کنند، عقب هستیم و حتی سرمایه‌گذاری هم نمی‌کنیم تا عقب ماندگی جبران شود.
* فکر می‌کنید که چند دختر دوومیدانی کار ایرانی بتوانند ورودی بازی‌های آسیایی جاکارتا را ثبت کنند؟
سپیده توکلی: به نظرم امکانش کم است. تنها می توان امیدوار بود.
*در مورد حضور خودتان چطور؟
سپیده توکلی: من هم همه تلاشم را می‌کنم که ورودی را کسب کنم و بدون هیچ حرف و حدیثی به بازی‌های آسیایی بروم. خدا را شکر رکوردهایم رو به پیشرفت بود. در رقابت قبل ۱.۸۴ پریدم. البته دیگر اجازه ندادند تا ۱.۸۶ بپرم، شاید در همان مسابقه می‌توانستم رکورد را بزنم. من خیلی امیدوار به ثبت رکوردها هم در هفتگانه و هم در پرش ارتفاع امیدوارم. در ماه آینده در ماده هفتگانه رقابت می‌کنم تا ورودی آن را هم به دست آورم.
* در بازی‌های آسیایی چه انتظاری از خودتان دارید؟
سپیده توکلی: من به انتظاری که خودم و مربی داریم فکر می‌کنم. من در دو دوره از بازی‌های آسیایی بوده ام و در هر دو هم رکوردشکنی داشتم. در ۲۰۱۴ تا یک قدمی مدال هم رفتم، اما به خاطر خطای خیلی کوچک مدال را از دست دادم. در این دوره از بازی‌ها خیلی به این که چه ورودی گذاشته اند فکر نمی‌کنم. فقط به این فکر می‌کنم که چگونه بیشتر تمرین و تلاش کنم تا بتوانم در بازی‌ها ۱۰۰ درصد مدال بگیرم. تنها به مدال بازی‌ها فکر می‌کنم، درهر مسابقه‌ای که می‌دهم به این فکر نمی‌کنم که عدد اعلام شده را بپرم. تنها به این فکر می‌کنم که چه رکوردی را بزنم که به مدال نزدیک تر شوم. برای همین خیلی خودم را درگیر ورودی‌ها نمی‌کنم. انتظاری که از خودم دارم این است که مدال بگیرم. فکر می‌کنم بعد از این همه سال بقیه هم انتظار داشته باشند که مدال بگیریم و امیدوارم که این اتفاق بیافتد.
* به نظر شما در بازی‌های آسیایی جاکارتا چند مدال سهم پسران دوومیدانی کار ایرانی خواهد بود؟ آیا آن ها انتظارها را برآورده خواهند کرد؟
سپیده توکلی: در بخش پسران هم کسی جز یکی، دو نفر ورودی بازی ها را کسب نکرده است. ورودی آنها هم خیلی سخت است. برای کسب مدال ۱۰۰ درصد نمی توان پیش بینی کرد، یک اتفاق کوچک می‌تواند یک ورزشکار را از رسیدن به مدال دور کند. مثل همان گزیدگی زنبور که برای صمیمی پیش آمد. به نظرم در بازی‌های آسیایی تنها کسی که شانس ۹۰ درصدی برای کسب مدال دارد احسان حدادی است که قبلا هم برایش چند بار اتفاق افتاده است. بقیه تقریبا شانس یکسانی دارند و نمی‌توان گفت چه کسی ۱۰۰ درصد مدال می‌گیرد.
* به نظر شما چرا در دوومیدانی تنها سه، چهار ورزشکار شاخص وجود دارد؟ آیا عدالت این است که همه در این رشته یکسان دیده شوند یا توجه به افراد شاخص بیشتر باشد بهتر است؟
سپیده توکلی: نه این که همه توجه‌ها به سمت تک ستاره ها باشد و نه این که همه با هم برابر باشند. دوومیدانی یک رشته رکوردی است و رکورد مشخص می‌کند هر کسی جایگاهش کجاست و چگونه می‌تواند خود را در میان ۱۰ نفر برتر جهان و آسیا جای دهد. ولی خب خیلی مواقع در حق عده‌ای احجاف می‌شود و بیش از اندازه به یکسری‌های دیگر داده می‌شود.
* فکر می‌کنید در طول دوره ورزشی تان در چه بازه زمانی در حق شما احجاف شده است؟
سپیده توکلی: اصلی‌ترین آن مربوط به دو سال گذشته بعد از مسابقات داخل سالن قطر است. با این که در داخل سالن قطر دو مدال نقره گرفته بودم، رکوردشکنی کرده و رکوردم نزدیک به ورودی جهان بود، اما مربی ام به من گفت دیگر با من کار نمی‌کند. آن زمان المپیک ۲۰۱۶ را پیش رو داشتیم، من در بهترین شرایط بدنی بودم. مربی با من کار نکرد و فدراسیون هم کاملا مرا رها کرد و گفت برو بعد از المپیک بیا. در آن زمان توقع داشتم از من حمایت شود و امکانات در اختیارم باشد، اما کاملا رها شدم. با یکسری مصاحبه ها و حاشیه‌ها هم روبرو شدم که سن این ورزشکاران بالا است باید دیگر ورزش را کنار بگذارد و فضا به جوانترها برسد. در صورتی که نفر دوم بعد از من فاصله زیادی با من دارد کسی نیست که بخواهند روی آن سرمایه‌گذاری کنند. هیچ جای دنیا این گونه نیست که بهترین ها را کنار بگذارند و روی نفر دوم کار کنند. همیشه در کنار مدال آور و بزرگترها، جوان‌ها را رشد می دهند. این باعث شد از نظر روحی به هم بریزم. همه شرایطم به هم ریخت تا جایی که حتی در رقابت‌های کشورهای اسلامی ۱.۶۵ پریدم. سوم راهنمایی که بودم ۱.۶۵ می پریدم.
* چه زمانی با محسن ربانی تمریناتت را آغاز کردی؟
سپیده توکلی: تا قبل از فروردین ۹۶ بدون مربی تمرین می کردم. از مربیان مختلفی برنامه تمرینی می گرفتم و مربی خاصی نداشتم. البته ایمان هم در حدی که بدون مربی نباشم کارهای مرا انجام می داد. ایمان به این باور دارد که تنها می‌تواند در رشته سرعت به من کمک کند و در پرش و پرتاب‌ها متخصص نیست و در تمریناتم تنها حضور داشت. بعد از آن با ربانی صحبت کردم و با ایمان تصمیم گرفتیم که او مربیگری مرا به عهده بگیرد. خدا را شکر ربانی قبول کرد تا با من کار کند. من در شرایطی بودم که بدون میل و انگیزه سر تمرین می رفتم. فقط حمایت ایمان و ربانی بود که من در این رشته ماندم و ادامه دادم. آن قدر من بی انگیزه بودم که برخی از روزها ربانی تنها از من می خواست که فقط سر تمرینات حاضر شوم و بدون هیچ فعالتی بنشینم. خدا را شکر او به من اعتماد و حمایت کرد و توانستم خودم را دوباره باور کنم و به جایگاهم بر گردم. تقریبا هفت، هشت ماه بدون هیچ حاشیه، پاداش و چشم داشتی تمرین کردیم. نه کسی از ما خبر داشت نه کسی روی ما حساب باز می‌کرد. من توانستم در قهرمانی داخل سالن آسیا یک مدال نقره و یک مدال طلا بگیرم و دو رکوردشکنی کنم. دوباره ثابت شد که من هنوز هستم و می‌توانند دوباره روی من حساب کنند. این سبب شد که جزو کسانی باشم که شانس مدال جاکارتا را دارند. همان موقع کیهانی به من قول داد که از من حمایت کند این اتفاق هم افتاد امیدوارم که تا بازی‌های آسیایی همین حمایت ادامه داشته باشد و بهترین نتیجه را بگیرم.
*آقای ربانی چطور وارد فضای مربیگری شدید؟
محسن ربانی: هم زمان در سال‌های آخر دورن ورزشی‌ام، به عنوان کمک مربی فعالیت می کردم. دانش آموخته رشته تربیت بدنی بودم و همزمان با تمرین چیزهایی که یاد گرفته بودم را به برادر کوچکم که در دهگانه بود آموزش می دادم. چند شاگرد دیگر هم در همان قم داشتم. مربیگری برای خودم جذاب بود و وقتی به کسی چیزی را آموزش می دادم و پیشرفتش را می دیدم، لذت می بردم. سال ۹۵ مسئول مجموعه "آفتاب انقلاب" شدم. کیهانی به من حکم مدیریت داد و من مشغول کار شدم، اما دیدم که مدیریت فضای ورزشی با روحیه من سازگار نیست. خودم هم به مربیگری علاقه بیشتری داشتم. من شاگرد پرش با نیزه داشتم دو سالی بود که به همراه همسرم میرزاطبیبی را آموزش می دادیم. آغاز رشته پرش با نیزه دختران ایران با همین میرزاطبیبی بود که هنوز هم رکوردار ایران است. امید است که او در سال‌های آینده یا حتی امسال جزو دخترانی باشد که بتواند در بازی‌های آسیایی حاضر شود. در همین شرایط توکلی به همراه همسرش آمد و از من خواست که به او کمک کنم. به او گفتم که هیچ قولی نمی‌دهم، اما هر چیز که یاد داشته باشم و بدانم به شما آموزش خواهم داد. چند ماهی که با سپیده کار کردم از مدیریت آفتاب انقلاب استعفا دادم تا بیشتر وقتم را برای ورزشکار بگذارم. به این نتیجه رسیدم که به مربیگری ادامه دهم تا زحمات چندین ساله‌ام در این رشته به هدر نرود.
* فکر می‌کردید که استارت بزنید توکلی بتواند دوباره به دوران اوج بر گردد؟
محسن ربانی: مطمئن بودم توکلی می تواند. اگر می دانستم، نمی‌تواند اصلا قبول نمی‌کردم. واقعا مربیگری در این سطح کار سختی است. برای ورزشکار کوچک هر کاری انجام دهی پیشرفت می‌کند، اما در رده بزرگسالان اینطور نیست. مربیگری در این رده شاید دو درصد فرصت و ۹۸ درصد تهدید است. این دو درصدی که می گویم فرصتی است که می توان به عنوان مربی خانم توکلی مطرح شد. اما ۹۸ درصد دیگر انتظاری است که جامعه ورزشی و حتی رسانه‌ها دارند. آن ها از مربی توقع دارند که ورزشکارخوب تحویل گرفته چه نتیجه‌ای گرفته است؟ دیگر نمی‌دانند که دو سالی که مربی نداشتند چه اتفاقاتی پیش آمده است. موفقیت مثل زایمان است و همه تنها نوزاد زیبا را می بینند و دردی که مادر تحمل می‌کند را نمی بینند. واقعا همین بود اگر می دانستم نتیجه نمی‌گیرد قطعا قبول نمی کردم. در ابتدا سپیده به خودش ایمان نداشت اما الحمدالله بعد از مدتی که با هم کار کردیم شرایط خوب شد. خدا استعداد خوبی به او داده است. برخی از ورزشکاران مثل معدن هستند که باید استعدادها را از آن استخراج کرد. ورزشکار دست یک مربی می‌تواند پیشرفت کند و می‌تواند به مسیر اشتباه برسد و آسیب ببیند. من خودم هنوز تازه کارم اما برخی از مربیان می‌خواهند با عجله تصمیم و نتیجه بگیرند.
محسن ربانی: دوومیدانی رشته‌ای است که بیش از ۱۰۰ سال در دنیا قدمت دارد . این رشته بسیار قدیمی و ریشه دار است در سال ۱۹۷۰ – ۱۶۰ رکوردهایی در دنیا به دست آمده که ما هنوز به آنها نرسیده‌ایم. کشورهایی مثل شوروی یا آلمان و آمریکا سال‌های سال است که در این رشته حرفی برای گفتن دارند و این رشته را از پایه کار می‌کنند. دوومیدانی این نیست که امروز بیایی آستین بالا بزنی سه سال دیگر قهرمان تحویل بگیری. سیکل قهرمان پروری در دوومیدانی طولانی است. حداقل هفت، هشت سال زمان می‌خواهد که ورزشکار قهرمان آسیا شود. قهرمان جهان شدن که شرایط متفاوتی دارد. رشته‌ای است که در دنیا دانشگاه ها ورزشکار را آماده می‌کنند. بحث علمی شدن در ایران شعار گونه است. این همه دکترای فیزیولوژی و آسیب شناسی داریم، اما هیچ کدام صبح تا شب به پیست نمی آیند که آفتاب بخورند و ورزشکار را تمرین دهند. پارامترهایی که در دانشگاه تدریس می‌شود، خیلی در زمین کاربرد ندارد. چیزهایی که مربی دوومیدانی آموزش داده یا خودمان یاد گرفته‌ایم کاربردی‌تر است.
*دقیقا چه اتفاقی افتاد که ثبت رکورد ۱.۸۴ سپیده در مرحله دوم لیگ طلایی مورد ابهام قرار گرفت و به هیات ژوری رسید؟
محسن ربانی: در رقابت های مرحله دوم لیگ طلایی توکلی در پرش سوم اش ۱.۸۴ را پرید. داور پرچم سفید داد و رای مثبت خود را اعلام کرد، بعد مانع افتاد. طبق قانون، اول رای داور استناد می‌شود. شادمهر بالاترین مرجع داوری در ایران است، نظرش در این مورد مثبت بود. اگر شک و شبهه ای باشد رای سر داور، یا مسئول برگزاری مسابقات و یا ناظر گرفته می‌شود. در این شرایط مانع روی ارتفاع ۱.۸۶ رفت. این ارتفاع رکورد بازی‌های آسیایی است و امیدور بودیم که در همان مسابقات ثبت شود، اما مسابقه به یک باره لغو شد و داورها رفتند. گویا اختلاف نظری بین داوران بود، سر داور و ناظر آمدند و همان جا با هم شور و مشورت کردند و با این شرایط هم مانع بالاتر رفت. ولی از بیرون استادیوم نظر به این بود که پرش خطا بوده و جریان برگزاری مسابقه هم به اتمام رسیده است. ما به رییس فدراسیون که در محل مسابقه بود اعتراض کردیم و او هم اعتراض را قبول دانست. اعتراض ثبت و قرار شد روز بعد در جلسه سازمان تیم‌های ملی و هیات ژوری بررسی شود. خدا را شکر بعد از شور و مشورت رکورد ثبت شد. ما از این قسمت کار گله‌مندیم که فدراسیون نگذاشت مسابقه ادامه داشته باشد، اما ما آن را نادیده می گیریم. این رکوردی که برای خانم توکلی در نظر گرفتند یک ایستگاه و مسیر برای کسب مدال است. خود توکلی هم قبول دارد که اگر به این حد نصاب نرسد بهتر است به مسابقات نرود، چون به اندازه کافی مسابقه برون مرزی رفته و در مسابقه بزرگ شرکت کرده است.
سپیده توکلی: مسابقه من ۹ شب شروع شد. ماده پرش ارتفاع از ارتفاع پایین آغاز می شود، زمانی که من ۱.۸۴ پریدم ساعت ۱۰:۴۵ شب بود یعنی یک ساعت و ۴۰ دقیقه منتظر بودم تا بپرم و زمانی که می خواستم بپرم همه رفتند. حالا سردی هوا و ساعت ۲۲ کنار. اصلا با شرایطی که داشتم و چند روزی هم بود که سرما خورده بودم فکر نمی کردم این رکورد را ثبت کنم و از قبل به مربی‌ام گفته بودم که شاید خوب نپرم. حتی خود ایمان هم فکر نمی‌کرد که من خوب بپرم و تا دو روز این را می‌گفت.
*آیا از این اتفاق عصبانی شدید؟
محسن ربانی: اگر داور در آن لحظه می‌گفت خطا شده است ما هم می پذیرفتیم. در دوومیدانی کسی که خطا کند و یا داور هر چه بگوید ورزشکاران قبول می‌کنند و تسلیم تسلیم هستند. ما ویدیو چک نداریم، برنامه "۹۰" هم نداریم که بازبینی شود و تسلیم هستیم. رشته ما رکوردی است، به این رشته آماده ایم تا چک و چانه زدن نزنیم و ریش کسی را گرو نگذاریم. می خواهیم رکورد بزنیم و مدالی بگیریم. کم پیش آمده داور در دوومیدانی حق خوری کند، اگر هم بوده عمدا نبوده و قطعا سهوی رخ داده است. من فقط از این جهت عصبانی شدم که نگذاشتند مسابقه ادامه پیدا کند. دوست داشتم مسابقه برگزار شود و اگر قبول نکردند بعدا باطل می‌شد. باید مسابقه با اعتراض برگزار می‌شد تا بعد بررسی می‌کردند. شاید این همه تجربه ای باشد برای خودشان. شاید تلنگری باشد به سیستم داوری که مطمئن‌تر روی نظر خود باشند.
سپیده توکلی: در بازی‌های آسیایی اینچئون ۱.۸۳ پریده بودم و تا ۱.۸۴ خیلی فاصله نداشتم. برای پرش ۱.۸۶ آماده بودم، اما به یک باره دیدم همه رفتند. حتی به من هم اعلام نکردند و همه داورها محل مسابقه را ترک کردند. طبق قانون باید مسابقه ادامه می یافت. من از همه بیشتر از برخورد ناراحت شدم و این موضوع را بی احترامی به خودم دانستم. ثبت رکورد ۱.۸۶ دور از دسترس نیست، من می زنم. من کلا با اعتراض از زمین بیرون آمدم. عقیده دارم که هیچ چیز باعث نمی‌شود که حق من خورده شود و معتقدم هر جوری که هست باید حقم را پس بگیرم. وقتی از زمین آمدم بیرون آقای ربانی خواست ماشین بیاورند و من را ببرند و گفت که ان‌شاء‌الله مسابقه بعدی می پری. ربانی نظرش این بود که مهم نیست نمی‌ارزد، اما من کوتاه نیامدم و وقتی آقای ربانی دید من مصمم هستم پشت من ایستاد.
محسن ربانی: نظر من این بود که آخرین مسابقه نیست. من مطمئن بودم که فدراسیون که گفته نظر می‌دهد، بررسی می کند و نظر مثبت هم اعلام خواهد کرد. سرگروه پرش‌ها، دبیر فدراسیون، رییس فدراسیون همه پرش را دیده بودند. حتی خود آقای غیاثی که اعتراض داشت نظرش در مجموع مثبت بود. یک اختلاف نظر کوچک بود و شایسته بود که جریان مسابقه متوقف نمی‌شد تا حداقل کاری که در یک سال انجام داده بودیم به نتیجه می رسید.
*دقیقا وقتی وارد فضای رقابت می شوی به چه فکر می‌کنی؟
سپیده توکلی: زمانی که می پرم یا مسابقه می‌دهم به این فکر می‌کنم که الان باید بهترین عملکرد را داشته باشم و با خودم می گویم شاید این آخرین فرصت من باشد و باید خوب بپرم. در مرحله نخست لیگ طلایی در پرش سوم ۱.۸۱ پریدم، در آن موقع حتی ربانی هم انتظار نداشت که این ارتفاع را بپرم. در پرش سوم جوری خودم را جمع و جور کردم که بتوانم ارتفاع خوبی بپرم. من با ۱.۷۰ هم قهرمان می شدم، اما ۱.۸۱ باعث می شد خیلی بیشتر دیده شوم و در ادامه مسیر می‌توانست خیلی مرا کمک کند.
*چه زمانی متوجه می شوی که رکوردت خوب می شود یا خیر؟ آیا از قبل می دانی که سرحال هستی و رکورد خوبی ثبت خواهد شد یا خیر؟
سپیده توکلی: زمانی که خودم را گرم می‌کنم، کاملا متوجه می شوم که شرایط بدنی خوب است یا خیر. مزیتی که در بدن من وجود دارد این است که اصلا مسابقه با تمریناتم قابل قیاس نیست. روز مسابقه جوری می پرم که اصلا در تمرین این گونه نبوده ام. شاید شرایط مسابقه و جو حاکم این شرایط را ایجاد می کند. تماشاگر روی من خیلی تاثیر می‌گذارد. وقتی حس کنم که حتی یک نفر مرا نگاه می‌کند سعی می‌کنم بهتر بپرم. حتی در روزهای تمرین اگر ببینم یک نفر در پیست حضور دارد از حرص یا علاقه به آن شخص خیلی خوب می پرم و خیلی روی من تاثیر می گذارد. از حضور هر فرد در کنار مسابقاتم استقبال می‌کنم، چه کسی که بامن خوب یا چه کسی که بد باشد. برای من فرقی نمی‌کند، دوست دارم کسی باشد که ببیند من چه می‌کنم. برای همین است که می گویم اینستاگرام برای من مثبت است. در مسابقه جور دیگری هستم خیلی با انگیزه‌تر هستم.
*آیا در این اواخر در کلیت ورزش زنان تحولی حس شده یا خیر؟
سپیده توکلی: ۱۰۰ درصد. از زمانی که خودم وارد ورزش زنان شدم تا امروز میزان مدال آوری ها خیلی بیشتر شده است. فکر می کنم از نظر امکاناتی هم بخواهیم بسنجیم شرایط نسبت به قبل خیلی بهتر شده است. اما هنور هم خیلی تا شرایط ایده‌آل فاصله داریم. من در مورد کل رشته‌ها صحبت می‌کنم، در برخی از رشته‌ها خانم ها خیلی بهتر از مردان نتیجه می‌گیرند و سیر تکاملی خیلی خوبی داشته‌اند.
*سایر رشته‌های ورزشی بانوان را پیگیری می کنید؟
سپیده توکلی: نتایج تکواندو و والیبال را خیلی پیگیری می‌کنم، اما همزمان بسکتبال، کاراته را هم پیگیری می‌کنم اما شخصا دوست دارم بدانم نتیجه تکواندو و والیبال چه می‌شود، اما سایر رشته‌ها را هم پیگیری می‌کنم.
*کدام یک از ورزشکاران دختر ایران را شانس مدال در بازی‌های آسیایی می دانید؟
سپیده توکلی: تکواندو که شانس زیادی دارد. عباسعلی در کاراته، احمدی و خدمتی در تیراندازی هم شانس مدال آوری دارند. ووشوکاران و کبدی کاران نیز همیشه مدال گرفته‌اند. یکسری رشته‌ها کارشان بهتر است و برای مدال آوری راحت‌تراند.
*درآمد ورزشکار خانم چقدر است؟ درآمد و هزینه‌ها برابری می‌کند؟
سپیده توکلی: درآمد ورزشکاران صفر نیست. اما هزینه ای که در ورزش می‌کنیم از درآمدمان بیشتر یا مساوی است. از این جهت درآمد صفر می‌شود. ما قبلا از فدراسیون حقوق می گرفتیم، اما اکنون دو، سه سالی است که این اتفاق نمی افتد. آقای کیهانی اعتقادی به این که به ورزشکار حقوق بدهد، ندارد. تنها منبع درآمد ما از باشگاه‌ها است که آن هم اصلا قابل مقایسه با سایر رشته‌ها و با آقایان نیست. یکی، دو سال اخیر بحث اسپانسر و تبلیغات پیش آمده است که این به ورزشکار کمک می‌کند. ورزش حرفه ای به گونه ای است که ما نمی توانیم سر کار برویم. چیزی که در می آورم هزینه کار و تمرین می‌شود. تا قبل از ازدواج همه هزینه‌های من با خانواده‌ام بود و اکنون هم که با ایمان است.
*درآمد زوج دوومیدانی کار خوب است، راضی هستید؟
ایمان روغنی: رضایت از درآمد بستگی به کاری که انجام بدهی دارد. هر چه بیشتر درآمد باشد بیشتر هزینه خواهی کرد.
سپیده توکلی: اگر در باشگاه مربی باشیم بیشتر درآمد داریم تا این که بخواهیم به عنوان ورزشکار هزینه کنیم. قطعا اگر در باشگاه‌های خصوص تمرین بدنسازی دهیم بیشتر در می آوریم.
ایمان روغنی: هم بیشتر در می آوریم هم کارمان راحت‌تر است. چون بحث قهرمانی نیست. یکی می‌خواهد بازویش گنده شود، آن یکی دوست دارد شکمش آب شود نهایتش این است. در بخش قهرمانی و حرفه ای مربیگری کار سختی است و مسئولیت دارد. در این رشته هم همه به دنبال پس رفت آدم ها هستند.
*چه زمانی می خواهید این مربیگری و درآمدزایی را عملی کنید؟
سپیده توکلی: قبلا خیلی سقف تعیین کردم اما هیچ وقت به آن عمل نکردم (با خنده). بعد از افتی که کردم و بعد دوباره به پیشرفت رسیدم فکر می‌کنم سال‌های اولیه دوران ورزشی‌ام است و انگیزه‌ام به همان اندازه زیاد است. دیگر هیچ پایانی برای دوران ورزشی‌ام نمی بینم. دوباره محکم ایستادم و هیچ وقت نمی گویم تا این تاریخ ورزش خواهم کرد. به مربیگری هم از دید درآمدزایی نگاه نمی‌کنم.
محسن ربانی: بدبخت شدم، نمی‌خواهد ورزش را رها کند (با شوخی). واقعا سپیده می‌تواند جلو برود. فاکتورهایی که سپیده دارد از لحاظ فیزیکی در حد قهرمانی جهان است. نمی‌خواهم از او تعریف کنم و هندوانه زیر بغلش بگذارم، اما با توجه به مسیری که تا الان رفته اگر زحمتی برای او کشیده می شد در جایگاه بهتری قرار می گرفت. در ایران محدودیت‌هایی داریم اگر بگویم نه تعارف الکی است. این محدودیتها در اعزام‌ها، در مسابقات و خیلی مسائل دیگر وجود دارد. الان خیلی تبلیغات می‌شود و هر مسئولی یک مقداری از سخنرانی‌اش را به ورزش بانوان اختصاص داده در حالی که قبلا اینگونه نبود. اکنون با جسارت همه از رییس جمهور برای موفقیت ورزش زنان کمک می‌خواهند. اگر سپیده هم زودتر هدایت می‌شد اکنون عنوان قهرمان جهان را یدک می کشید.
*آقای روغنی در حال حاضر مربیگری می کنید؟
ایمان روغنی: بله. من مربیگری می‌کنم. شاگردانی در سطح تهران و در رده‌های جوانان و نوجوانان دارم. اما نمی توان نشست تا استعداد از در بیاید، باید برای استعدادیابی هزینه کرد. استعدادیابی قبلا در آموزش و پرورش رخ می داد، اما اکنون دیگر کیفیت قبل را ندارد. کار مربیگری کمی سخت است. تا یک ورزشکار بیاید و به سطح موفقیت برسد انرژی و زمان زیادی می خواهد.
*به نظر می رسد که خانم‌ها طرفدار ورزشکاران خانم نیستند. خانم ها دوست دارند فوتبال یا والیبال آقایان را ببیند، اما برای خانم‌ها این طور نیست. نظر شما چیست؟
سپیده توکلی: سطح مسابقات هم در نظر گرفته می‌شود. هر طور که حساب کنیم، سطح مسابقات آقایان خیلی بالاتر از خانم ها است. اما من قبول ندارم که خانم‌ها همدیگر را حمایت نمی‌کنند. جنبش زنان زیاد است و پشت هم در می آیند. در مسابقات آسیایی دوستانم از سایر رشته‌های برای دیدن رقابت من آمدند. پیش می‌آید که خودم سر مسابقات رشته‌های دیگر می روم و اینها نشان می‌دهد که حامی هم هستیم. یا حتی در بازی‌های داخل سالن ترکمنستان تیم بسکتبال سه نفره، سارا خادم الشریعه و سایر ورزشکاران برای تشویق آمده بودند. همه به نوعی می دانند که ورزشکار چه سختی‌هایی را متحمل می‌شود و حمایت می کنند. خیلی از بازیگران هم حامی هستند. در جدیدترین موضوع فوتسال بانوان بود که خیلی ها اعتراض کردند که چرا پخش زنده نداشته است خیلی از بازیگران معروف اعتراض کردند. این ها نشان می‌دهد که اتفاق مثبت رخ خواهد داد.
* چقدر زمان می خواهد تا نفر بعد از شما سپیده توکلی شود؟
سپیده توکلی: قابل پیش‌بینی نیست. به یکباره ممکن است استعدادی بیاید که خیلی بهتر از من باشد. در کل ماده هفتگانه بسیار سخت است. این که کسی در ایران بخواهد در این رشته پیشرفت کند خیلی شرایط خاص خود را می خواهد. اما این شرایط در پرش ارتفاع راحت تر است.
*اگر کسی از شما در ورزش کمک بخواهد چه خواهید کرد؟
سپیده توکلی: خیلی پیش آمده که خواستند کار مربیگری آنها را انجام دهم، اما اکنون تمام تمرکز خود را روی ورزش کردن خودم گذاشتم. اگر من دونده سرعت یا استقامت بودم می‌توانست کسی با من همزمان تمرین کند، اما من پرش ارتفاع را تمرین می‌کنم و وقتی می پرم نمی‌توانم هم تمرکز کنم و هم به کسی دیگر آموزش دهم. فعلا خودم فقط تمرین می‌کنم. در آینده هم بیشتر دوست دارم هیات علمی باشم تا این که مربیگری را انجام دهم.
*بعد از کسب مدال یا رکوردشکنی واکنش خانواده، دوستان و همسایگان نسبت به این موفقیت چیست؟
سپیده توکلی: خیلی خوب است. در حال حاضر همه به ورزش بانوان توجه می‌کنند، پیگیر هستند و به ورزش بانوان نگاه دیگری دارند. در قهرمانی داخل سالن آسیا همه به من پیغام تبریک دادند و در صفحات اجتماعی خیلی به این موفقیتم توجه شد. در فامیل نیز همه استقبال کردند و تماس گرفتند، به در خانه پوستر نصب کردند.
*واکنش مسئولان به این موفقیت ها چگونه است؟
سپیده توکلی: از طرف آنها هم همین طور . محمدیان معاون امور ورزش زنان شخصا به من تبریک گفت. روز مسابقه هم کسانی که در جایگاه ویژه حضور داشتند تبریک گفتند. این موفقیت خیلی دیده شد. بعد از مسابقه هم با ایمان، وزیر را دیدیم و ایشان هم دقیق ریز رکورد مرا می دانست و گفت "آفرین. بازی‌های آسیایی واسه ما چه مدالی می آوری". این نگاه خیلی مثبت و این اتفاق خیلی خوشایند است که می‌توانم به عنوان عضو کوچکی از ورزش بانوان این نگاه را به مسئولان و جامعه بقبولانم که دختران هم می‌توانند پا به پای پسران مدال آوری کنند.
*به نظر شما چه زمانی مدال آوری دختران نسبت به پسران بیشتر یا برابر می شود؟
سپیده توکلی: شرایط قابل پیش‌بینی و قیاس نیست. اما همین که دختران پا به پای پسران مدال آوری می‌کنند، خیلی خوب است و فکر می‌کنم این برابری روز به روز بیشتر شود.
* نظرت در مورد واژه‌های یا افراد زیر چیست؟
سپیده توکلی: دوومیدانی: مادر همه ورزش‌ها – خود زندگی
المپیک: آوردگاه بزرگی که آرزوی هر ورزشکاری است.
بهزادی: یکی از اسطوره‌های دوومیدانی و یکی از دوستان خودم که مدیریت می‌کند و همیشه حامی بانوان است.
کیهانی : به نظرم یک مدیر جدید که طرز و تفکر خودش را دارد و به نوعی هم تا الان موفق بوده است.
غیاثی: ترو خدا آقای غیاثی را نگویید.
*زن و شوهر پرسپولیسی یا استقلالی هستید. کری خوانی ندارید؟
سپیده توکلی: هر دو پرسپولیسی هستیم و کری خوانی نداریم. البته موقع فوتبال‌ها جفت مان می خوابیم. وقت نداریم تلویزیون را روشن کنیم.
*نظرتان در مورد جام جهانی فوتبال چیست؟
سپیده توکلی: امسال اولین سالی است که ایم بدون دغدغه به جام جهانی رفته است و این اتفاق بزرگی است. به شخصه نظرم این است که در این دوره هیجانی تر می‌توانم مسابقات را ببینم و تیم خوبی را عازم جام جهانی کردیم. امیدوارم که فوتبالیست های ایرانی بتوانند خیلی بهتر بازی کنند.
*پیش‌بینی شما از سه بازی فوتبال ایران چیست؟
سپیده توکلی: سه بازی را خواهیم باخت.
ایمان روغنی: سه تا را می‌بازیم. ما همیشه می‌خواهیم بر اساس دفاع ببریم، یک گل هم که بخوریم بدشانسی ما خواهد شد مثل بازی با آرژانتین. ما برای برد نمی رویم، تنها می‌خواهیم دفاع کنیم. اگر بخواهیم به این شکل جلو برویم هر سه بازی را می بازیم. البته تفاضل گل‌ها خیلی بالا نخواهد بود. در حد همان یک بر صفر بازی‌ها تمام می شود.
محسن ربانی: بنابر شرایطی که در فوتبال فراهم است رفتن به جام جهانی کار بزرگی نیست، به نظر من اصلا کار بزرگی نکردند. فوتبالیست ها بهترین مربی دنیا را دارند ، بیشترین هزینه برای آنها است و بهترین امکانات از لحاظ آکادمی و زمین برای آن ها فراهم است. با این امکانات باید به جام جهانی می رفتند. من برای آنها آرزوی موفقیت دارم، اما اصلا علاقه‌ای به فوتبال ندارم و پیش‌بینی هم نمی‌کنم. بازی های فوتبال برایم جالب نیست.
محسن ربانی: ورزشکاران ما اگر در المپیک آخر شوند، همه می‌گویند وای آخر شد! اما نمی دانند کسی که توانسته حدنصاب المپیک را کسب و به المپیک برود خیلی کار بزرگی کرده است. حضور در المپیک در حد همین حضور در جام جهانی است. شاید هم به نظر من بیشتر. حرف فردوسی‌پور را "این اداها نخ نما شده است" که راجع به کتف حدادی گفته بود، اصلا فراموش نمی‌کنم. ورزشکاری که به این حد رسیده برای باخت به المپیک نمی‌رود. در برنامه "۹۰" همه چیز فوتبال است و همه دنیای ورزش را فوتبال می بینند. اما به نظر من آنقدری که سایر رشته‌ها برای پیشرفت ورزش ایران زحمت می کشند، فوتبال بازخوردی ندارد. درست است که همه دنیا فوتبال را دوست دارند، فوتبال تبلیغات دارد، همه فوتبال را نگاه می‌کنند، اما اگر بحث ورزش باشد شاید آن قدر برای جامعه بازخوردی نداشته باشد. در صعود به جام جهانی همه شهرها را خوشحال هستند، ما هم قلبا خوشحال می شویم و شاید ما هم دو تا بوق برای این خوشحالی بزنیم، اما افسوس می خورم لحظه‌ای که دوست من در المپیک دستش از مدال کوتاه می ماند یا آخر می شود همه مسخره‌اش می‌کنند و می گویند عمه من هم آخر می‌شد.
محسن ربانی: شانس حضور پیدا کردن در بازی های آسیایی هم کار بزرگی است. این که یک خانم بتواند با ثبت رکورد از میان همه ورزشکاران انتخاب شود و به بازی‌های آسیایی حاضر شود کار بزرگی است، چون برای انتخابش تاس نینداخته‌اند. حالا اگر اتفاقی افتاد و خدایی نکرده دستش ازمدال کوتاه ماند نباید جامعه خورده بگیرد. آن هم جامعه ای که رفتن به جام جهانی را کار بزرگی می دانند. در خیلی از ماراتن‌ها هر کسی از خط پایان عبور کند به او مدال می‌دهند. نظرشان این است که ورزشکار آن قدر روح بزرگی داشته که از خط گذشته است. حتی اگر نصف روز هم طول بکشد همه برای نفر آخر صبر می‌کنند. البته این ها در صورتی است که در ایران شاید سقف قرارداد یک دوومیدانی کار ۲۰ میلیون تومان و دستمزد یک فوتبالیست ۱۰۰ برابر یا شایدم بیشتر از آن باشد.
*باد موافق در ثبت رکورد تاثیر می‌گذارد؟
محسن ربانی: در ارتفاع نه. تاثیر ندارد. در دوهای سرعت، پرش سه گام و طول تاثیر ندارد. در ارتفاع باد موافق رکورد را باطل نمی‌کند و ممکن است تاثیر معکوسی هم بگذارد. چون افقی می دوند و عمودی می پرند. جریان و محورها عوض می شود. در پرش با نیزه هم تاثیر در ثبت رکورد ندارد.
