به گزارش خبرنگار مهر، هوشیمینه ویتنام به مدت ۵ روز میزبان رقابتهای تکواندو قهرمانی آسیا در سه بخش مبارزه، پاراتکواندو و پومسه(اجرای فرم) بود. اگر چه تیم های اعزامی کشورمان در هر سه رده روی سکوی قهرمانی بودند و پررنگ ترین عنوان را پاراتکواندو کسب کرد، ولی آنچه بیش از همه به چشم آمد، نایب قهرمانی تیم مردان بود.
رقابتهای پاراتکواندو به دلیل حضور تیم هایی از صربستان، اسپانیا، صربستان، روسیه، اوکراین، آمریکا، غنا و ترکیه به همراه قدرتهای برتر قاره کهن، یک تورنمنت در اندازه های جهانی بود که شاگردان بی ادعای پیام خانلرخانی با وجود محدودیت های فراوان ثابت کردند بهترین تیم فعلی دنیا در این بخش هستند و در مجموع نتایج هم برای تکواندو ایران آبروداری کردند.
اما نایب قهرمانی مردان را می توان از جهات مختلف بررسی کرد، در کسب این عنوان نکاتی وجود داشت که می تواند در آینده برای تیم ملی کشورمان حائز اهمیت باشد. این درست که تیم ملی ایران در دو دوره قبلی عنوان قهرمانی آسیا را در اختیار داشت و از دست دادن قهرمانی زیبنده تکواندو ایران نیست، ولی حکایت جام بیست و سوم را باید از ادوار گذشته جدا کرد.
برگزاری رقابتهایی تحت عنوان جام ریاست فدراسیون جهانی و دادن امتیاز به مدال آوران آن برای حضور در مسابقات قهرمانی آسیا باعث شد در این دوره قدرتهای برتر آسیا علاوه بر نفرات اصلی خود، نفرات دوم خود را نیز در اختیار داشته باشند.
از سوی دیگر کره جنوبی و ازبکستان همه سرمایه های خود را به همراه داشتند. چشم بادامی های کره غیر از «دای هون لی» ترکیب اصلی تیم ملی خود را روانه ویتنام کرده بودند. ازبکها نیز از «جسور» گرفته تا برادران «رافائلوویج» و «شوکین» را در ترکیب داشت تا شاهد رقابتهایی سطح بالایی باشیم.
اینکه تکواندو ایران در دو سال گذشته و بخصوص بعد از المپیک ریو شرایط مناسبی نداشت و از هر میدانی با شکست و ثبت نتایج ضعیف به تهران بازمی گشت، از یک سو پیشرفت سریع تکواندو دنیا در همین دو سال از سوی دیگر دلیل محکمی است که بگوئیم همین نایب قهرمانی ارزشهای فراوانی برای تکواندو ایران داشت.
ضمن اینکه باید قبول کنیم ۵۰ روز دوره آماده سازی برای آماده سازی تیمی که قصد قهرمانی در قاره کهن دارد، زمان کافی نیست. بخصوص آنکه همین تیم باید پس از ریکاوری برای حضور در بازیهای آسیایی آماده شود.
در چنین شرایطی تیم ملی کشورمان با معرفی جوانی با آتیه به نام امیرمحمدبخشی که از سوی عسگری به خوبی مورد اعتماد و حمایت قرار گرفت و تنها مرد طلایی ایران لقب گرفت، یک نقره فرزان عاشورزاده و سه برنز خدابخش، هادی پور و رجبی با ۵ امتیاز اختلاف نسبت به کره جنوبی قهرمان، با ۳۷ امتیاز عنوان نایب قهرمانی را کسب کرد.
ضمن اینکه باید مدنظر داشت که در هشت فینال بخش مردان، چهار نماینده ایران حضور داشتند و اگر عسگری در انتخاب ۶ نفر اصلی خود دقت بیشتری داشت و به جای دو وزن اول و هفتم، اوزان سوم و پنجم را در ترکیب قرار می داد، تیم ملی ایران اکنون قهرمان آسیا بود.
البته نباید فراموش کرد که تکواندوکارانی چون جلالی، احمدی و یا همین بخشی که با تفکرات کادر فنی آشنا بودند، عملکرد بهتری داشتند و باسابقه های تیم بخصوص عاشورزاده تغییراتی اساسی در نحوه مبارزه خود داشته و نشان دادند با ادامه این روند می توانند دوباره برای کشورمان افتخار آفرین باشند.
باید تاکید کنیم که انتقاد به تیم ملی بخصوص در بخش فنی و صد البته مبارزه با رقبای کره ای وارد است، چراکه تکواندوکاران ما مقابل کره ای بازنده میدان مسابقه را ترک می کردند. در این رقابتها ۵ بار شاهد مبارزه تکواندوکاران ایران و کره جنوبی بودیم که نتیجه ۳ بر ۲ به سود چشم بادامیها بود. اگر عاشورزاده در ثانیه های پایانی غفلت نمی کرد، الان نتیجه مساوی ۳ بر۳ بود و شاید تیم قهرمان می شد و انتقادات کمتری هم به آن وارد می شد اما باید این ضعف تیم ملی رفع شود.
نکته مهم دیگر اینکه این رقابت ها ثابت کرد جای خالی یگ بزرگتر بود، در واقع حضور بزرگتری چون هادی ساعی در کنار ملی پوشان نه واجب که ضروری است. هادی ساعی همان کسی است که در شرایط فعلی تیم ملی به آن نیاز دارد و با حضور او به قولی جنس تیم ملی جور خواهد شد. اگر می خواهیم در مسابقات پیش رو، تیم ملی نتایج مطلوبی کسب کند، می بایست مسیر همکاری ساعی و تیم ملی را هموار کنیم.
