جوان آنلاین: «تفکیک موضوع هسته‌ای از سایر موضوعات تصمیمی بود که در ابتدای مذاکرات گرفته شد.» این بخشی از متن سخنان چند ماه پیش فدریکو موگرینی در صحن پارلمان اروپا بود. تصمیمی که اگرچه مسیر مذاکرات هسته‌ای را به سمت یک توافق نسبی هموار کرد اما بعدها تبدیل به یکی از دستاویزهای اصلی ترامپ برای خروج از برجام شد.
طبیعی است با خروج آمریکا از برجام علاوه‌بر بحث آغاز دوباره فعالیت‌های هسته‌ای ایران و بازگشت تحریم‌های هسته‌ای، برنامه موشکی و فعالیت‌های منطقه‌ای سپاه پاسداران انقلاب اسلامی نیز با دقت‌نظر بیشتری از سوی رسانه‌های غربی دنبال شود.
البته این دقت‌نظر و تمرکز اغلب چاشنی دروغ‌پراکنی و غلو را برای بستر‌سازی به‌منظور فشار هرچه بیشتر علیه ایران به همراه دارد. همانگونه که نشریه نیویورک‌تایمز نیز چندی پیش اقدام به انتشار گزارشی به ظاهر افشاگرانه درخصوص یک پایگاه موشکی ایران کرد، اما بررسی این گزارش و شواهد مرتبط با آن نشان می‌دهد بخش اعظم این مطالب چیزی جز تکرار همان مطالب قدیمی نیست.
وقتی کشف یک پایگاه آشکار تبدیل به یک جنجال می‌شود
در گزارش نیویورک‌تایمز درخصوص فعالیت یک پایگاه مخفی ایران در نزدیکی شاهرود سخن گفته شده و آمده است: «پژوهشگران موسسه میدل‌بری پس از «هفته‌ها» بررسی تصاویر ماهواره‌ای دریافتند کار در سایت شاهرود بر موتور موشک‌های پیشرفته و سوخت موشک متمرکز است و غالبا در تاریکی شب انجام می‌شود.»
برای فهم نادرستی همین مطلب کافی است به این نکته دقت کنیم که استان سمنان، یکی از مناطق کویری ایران محسوب می‌شود. منطقه‌ای که درست در شمال دشت کویر واقع شده و تا صدها کیلومتر بعد از آن به سمت جنوب کوچک‌ترین روستا و شهری وجود ندارد.
همین نکته سبب شده بخش‌های جنوبی این استان تبدیل به منطقه‌ای ایده‌آل برای آزمایش تجهیزات مختلف نظامی شود. انتخاب چنین مناطقی رویه‌ای کاملا پذیرفته شده در تمام دنیاست. به‌عنوان مثال میدان تیر موشکی در منطقه وایت‌سندز در ایالت نیومکزیکو محل اصلی بسیاری از آزمایش‌های موشکی آمریکاست. بخش اعظم این ایالت را نیز کویرهای خالی از سکنه در برگرفته است.
از همین‌رو یک پایگاه موشکی و فضایی نیز در این منطقه کاملا عقلانی است. بماند اینکه وجود یک مجموعه فضایی- موشکی در نزدیکی شهر شاهرود از مدت‌ها پیش به صورت علنی اعلام شده و بخش اعظم فعالیت‌های فضایی ایران نیز در همین پایگاه صورت می‌گرفت.
اولین ماهواره ایران با نام امید نیز با موشک ماهواره‌بر سفیر از همین منطقه به فضا پرتاب شده است. در کنار این توسعه این مجموعه نیز در دستور کار جمهوری اسلامی قرار دارد و سال 91 نیز یک مجموعه جدید در همین منطقه با نام پایگاه فضایی امام خمینی(ره) افتتاح شده است. سکوی پرتاب ماهواره‌بر جمهوری ایران با توانایی حمل محموله یک‌تن توسط وزیر دفاع اسبق احمد وحیدی ۱۵خرداد ۱۳۹۱ در سالروز درگذشت بنیانگذار انقلاب اسلامی افتتاح شد.
سردار وحیدی در همین مراسم گفت: «80درصد کار ساخت فیزیکی پایگاه جدید پرتاب ماهواره‌ها به اتمام رسیده که می‌توان در آینده نزدیک ماهواره‌های ساخت جمهوری اسلامی ایران و سایر کشورهای منطقه و جهان اسلام را به فضا پرتاب کرد.»
وقتی کار کردن روی فناوری پایه فضایی نیز برای ایران جرم می‌شود
از این‌رو وجود چنین پایگاهی از مدت‌ها پیش از سوی ایران در رسانه‌های عمومی علنی شده و صدالبته فعالیت‌های آن نیز به صورت مداوم از سوی غرب رصد می‌شود. به‌عنوان مثال شبکه تلویزیونی فاکس‌نیوز به استقرار نمونه‌های آزمایشی موشک ماهواره بر سیمرغ روی سکوی پرتاب این مجموعه و انجام تست‌های مختلف اشاره کرده است. شاید یکی از بخش‌های جنجالی دیگر گزارش نیویورک‌تایمز درخصوص امکان ارتباط شهید طهرانی‌مقدم با یک پایگاه از طریق یک عکس است. در پاسخ به این مطلب نیز باید گفت که اساسا فناوری موشک‌های فضایی با موشک‌های نظامی به جز بخش محموله آن یکی است. برنامه فضایی اتحاد جماهیر شوروی سابق و ایالات متحده آمریکا نیز از درون برنامه موشکی این دو کشور متولد شد. از این‌رو مطرح کردن فرضی حضور شهید طهرانی‌مقدم در این پایگاه موشکی کاملا قابل‌توجیه است، چرا که ایشان در زمان حیات خود محور بسیاری از فعالیت‌های تحقیقاتی در حوزه موشکی ایران بود.
نکته دیگری که در این گزارش به‌عنوان شاهدی درخصوص فعالیت‌های غیرمجاز ایران در این پایگاه ذکر شده، امکان فعالیت ایران درباره سوخت جامد است. براساس گزارش نیویورک‌تایمز، چیزی که بیش از همه توجه این کارشناسان را جلب کرده «عدم‌وجود تانکر یا ایستگاه سوخت‌رسانی» در سایت شاهرود است. این امر می‌تواند به معنای آن باشد که سایت شاهرود محل ساخت موتورهایی برای موشک است که سوخت جامد مصرف می‌کنند. تولید سوخت جامد از مایع بسیار خطرناک‌تر و دشوارتر است، اما علاوه‌بر برنامه‌های غیرنظامی، کاربردهای نظامی فراوان دارد. این پاراگراف درخصوص امکان وجود فعالیت‌های مربوط به سوخت جامد نیز هیچ دلیلی بر نقض قطعنامه 2231 از سوی ایران به شمار نمی‌رود. دلیل این مساله هم این است که اساسا فناوری سوخت جامد یکی از مهم‌ترین ابزارهای دسترسی به موشک‌هایی با قدرت حمل محموله‌های سنگین به مدارهای بالا محسوب می‌شود.
یکی از کشورهایی که به صورت گسترده از این فناوری در موشک‌های ماهواره‌بر خود استفاده می‌کند، فرانسه است که هم‌اکنون با استفاده از موشک‌های سری «آریان» درحال پرتاب محموله‌های فضایی خود از طریق کشور گویان به فضاست. هم‌اکنون بخش دوم موشک ماهواره بر سیمرغ نیز از طریق سوخت جامد فعال می‌شود. ممنوعیت فعالیت ایران در این حوزه عملا به مفهوم محروم کردن ایران از بسیاری از فناوری‌های پایه در حوزه فضایی محسوب می‌شود. البته ایران نیز بارها بر این نکته تاکید کرده است که فعالیت‌های فضایی ایران به هیچ عنوان جنبه تسلیحاتی ندارد.
بسیاری از متخصصان خارجی نیز بر این نکته تاکید کرده‌اند که تبدیل یک موشک با قدرت حمل ماهواره به یک موشک بالستیک یک پروسه طولانی را می‌طلبد که نیاز به تغییرات اساسی در ساختمان موشک دارد. در کنار این کشورهای غربی نیز تاکنون کوچک‌ترین مدرکی در این باره ارائه نکرده‌اند. با توجه به این موارد روشن است که انتشار گزارش فوق در نشریه نیویورک‌تایمز تنها با هدف فضاسازی رسانه‌ای و ایجاد بدبینی درخصوص فعالیت‌های موشکی ایران صورت می‌گیرد. اتفاقی که بارها پیش از این نیز درخصوص فعالیت‌های صلح‌آمیز هسته‌ای ایران روی داده و رسانه‌های غربی در قالب منابع آگاهی که بعدها روشن شده سازمان‌های جاسوسی غربی هستند به انتشار اطلاعات غلط در این‌باره اقدام می‌کردند.
