کمیته ملی المپیک ریز مبالغ اختصاص داده شده بودجه سالانه به فدراسیون‌های ورزشی در سال 97 را اعلام کرد که در این بین فدراسیون کشتی بیشترین دریافتی و فدراسیون‌های کارگری، دانشگاهی، اتومبیلرانی و پرورش اندام کمترین بودجه را دارند.
معمولا دغدغه روسای فدراسیون‌ها مسائل مالی است و همواره در این باره گله و شکایت دارند. آنها فعالیت‌های سالانه خود را بر مبنای بودجه اختصاصی وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک برنامه‌ریزی می‌کنند و سفرها و مسابقات و سایر برنامه‌هایشان را براساس همین موضوع تطبیق می‌دهند و اجرا می‌کنند.
اغلب فدراسیون‌ها البته فراتر از بودجه دریافتی فعالیت دارند و بخش عمده‌ای از هزینه‌ها را از طریق اسپانسرها و حامیان مالی خارج از وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک تامین می‌کنند. ضمن اینکه در طول سال هزینه‌های علی‌الحساب و یارانه‌ای نیز دریافت می‌کنند که آن هم تاثیر چندانی در وضع مالی آنها ندارد. بحث اسپانسرینگ هم وابسته به توانایی مدیران و روسایی دارد که ارتباط خوبی با بازار کار دارند و با تکیه بر اصل ارتباط و بازاریابی، سازمان و فدراسیون خود را سرپا نگه می‌دارند. این در حالی است که اغلب روسای فدراسیون‌ها به جهت عدم دسترسی به منابع حمایتی و تبلیغاتی نگاه‌شان به‌دست وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک است. البته نباید از این موضوع نیز غافل شد که بسیاری از فدراسیون‌ها از طریق برگزاری کلاس‌های آموزشی و مسابقات با ورودیه‌های مختلف درآمدهای ناخالص دارند و این امر کمی می‌تواند کمکی بر کمبودهای موجود آنها باشد. این نکته نیز نباید فراموش شود که همه کلاس‌های آموزشی از استانداردهای لازم برخوردار نیستند و این امر همواره فدراسیون‌ها و حتی خانواده‌های ورزشکاران علی‌الخصوص در رده‌های پایه نونهالان و نوجوانان را به دردسر انداخته است که لازم است نظارت بیشتری در این زمینه‌ها اعمال شود.
در سال‌های اخیر وضعیت نابسامان اقتصادی کشور و عدم ثبات در بازار کار و فعالیت‌های اقتصادی از یک‌طرف و نوسانات ارزی از سوی دیگر باعث شده تا کارخانه‌داران و شرکت‌های تولیدی و سازمان‌ها و موسسات مالی که تا چندی پیش تبلیغات خود را از طرق مختلف و از‌جمله ورزش و فضاهای ورزشی ارائه می‌دادند، حالا دیگر رغبتی نشان ندهند و با چنین وضعیتی سکوت کرده و هیچ‌گونه حمایت مالی از فعالیت‌های اجتماعی و اقتصادی و حتی ورزشی نمی‌کنند.
با این وصف در‌می‌یابیم که رونق ورزش بستگی به رونق بازار و وضعیت اقتصادی کل جامعه دارد. هر‌گاه چرخه اقتصادی کشور به گردش درآمد، هم شرکت‌های تولیدی فعالیت خود را گسترش خواهند داد و هم موسسات و شرکت‌ها و کارخانه‌ها نیز فروش و سود خود را متکی به تبلیغات خواهند دانست که این ایده و هدف درنهایت منجر به ورود آنان به عرصه تبلیغات در اماکن تاثیرگذار از‌جمله ورزش خواهد شد.
به‌نظر می‌رسد بودجه اختصاص داده شده به 45 فدراسیون ورزشی کشور که هر کدام صدها و هزاران جوان و نوجوان را تحت پوشش دارند، بابت هزینه‌های سالانه در امر پرورش و آموزش این نسل پویا و آینده‌ساز کفایت نکند؟ قطعا اختصاص مبلغ 55 میلیون تومان به فدراسیونی که همواره در حال برگزاری مسابقات و پرورش قهرمانان ملی است، کافی نیست. این مبلغ به‌جز پرداخت حقوق حداقلی کارکنان و کارمندان فدراسیون در طول سال باقی‌مانده‌ای هم نمی‌تواند داشته باشد که مدیر بتواند راه‌های دیگری هم برای فعالیت‌های غیر‌موظفی و خارج از زمانبندی‌های اداری جهت تقویت ورزشکاران و قهرمانان تحت حمایتش تدبیر کند.
با این حال بودجه فدراسیون‌ها براساس یک پروسه تحقیق شده انجام و ابتدای هر سال تحت لوای لایحه بودجه کل کشور به مجلس شورای اسلامی ارائه و پس از بازبینی‌ها و بررسی‌های تخصصی به وزارتخانه‌ها، سازمان‌ها و نهادهای ذی‌ربط اعلام می‌شود. با این حال ذکر این نکته ضروری است که بگوییم؛ هر چقدر بودجه و هزینه در ورزش صورت گیرد برآیند مثبتش به جامعه باز خواهد گشت. جامعه‌ای که جوانانش در هر عرصه‌ای نیاز به حمایت دارند تا بتوانند بازو‌های توانمندی برای به گردش درآوردن چرخ‌های اقتصادی، ورزشی و... کشور باشند.
فرهیختگان - مرتضی موسوی‌زنوز
