اسطوره ايتالياييها افتخارات زيادي کسب کرده، اما آنچه او را به چهرهاي جذاب در فوتبال اين کشور تبديل کرده، درس گرفتن از اشتباهات است. شايد خيليها فکر کنند فوتبال يعني فوتباليست، مربي يا هوادار بودن، در حالي که فوتبال يعني همه زندگي. واقعاً قضاوت سخت است، اما بايد اذعان کرد که جيجي بوفون به اين مرحله رسيده بود. وقتي ايتاليا در پليآف به سوئد باخت و به جام جهاني صعود نکرد اشکهاي بوفون حسابي به چشم آمد، اشکهايي که براي کشورش ريخت نه براي باخت تيمش، حتي وقتي هواداران لاجورديپوشان به سرود سوئديها بياحترامي کردند، اين بوفون بود که مانع آنها شد.
بقا در اوج افتخار آن هم به مدت 17 سال براي همه سخت است، اما بوفون در تمام اين سالها جايگاهش را هرگز از دست نداد. جيجي مثل خيليهاي ديگر انتقادهاي زيادي را تحمل کرد، با اين تفاوت که در زندگينامهاش بر يک جمله تأکيد زيادي دارد: «اگر در زندگيام کار احمقانهاي انجام دادم ديگر هرگز آن را تکرار نخواهم کرد.» براي بوفون پول همه چيز نبود، حتي زماني که به عنوان گرانقيمتترين سنگربان جهان در يوونتوس و تيم ملي ايتاليا بازي ميکرد. بوفون بهترين، قديس يا سوپرمن نيست. او همچنان يک انسان است و انسان جايزالخطاست. بوفون اما با عبرت گرفتن از گذشته مانند هميشه قويتر از قبل به ميدان باز خواهد گشت. گلر 40 ساله با اينکه تا پيش از اين خيال داشت در پايان اين فصل براي هميشه بازنشسته شود و از بيرون گود به فوتبال نگاه کند حالا نظرش را تغيير داده و با توجه به پيشنهادهايي که دارد، ميخواهد يک فصل ديگر هم بازي کند. جان لوئيجي بوفون آخرين بازياش را براي يووه انجام داد و از حالا بيانکونري جاي خالي او را به شدت احساس خواهد کرد. آنها نه تنها يک دروازهبان ششدانگ را از دست دادند، بلکه بايد جاي خالي اسطوره خود را هم پر کنند. در تورين اشکهاي زيادي براي او ريخته شد. به همين خاطر است که خداحافظيها در فوتبال هميشه پيچيدهتر و رمانتيکتر از مسائل ديگر است.