صنعتي كه روزگاري حرف اول را در ايران و حتي كشورهاي منطقه مي‌زد حالا جز نامي آن هم بر روي تيم فوتبالش باقي نمانده است. البته اين دور از ذهن نيست وقتي بشنويم بيش از 70 درصد بازار پوشاك ايران را نشان‌هاي خارجي به خود اختصاص داده‌اند.
بر اساس آنچه كه اعلام خود دولتي‌هاست، مشخص شده 70 درصد بازار پوشاك ايران را نشان‌ها و برندهاي خارجي به تسخير خود درآورده‌اند و اين جملات در حالي مطرح مي‌شود كه دولتمردان مدعي‌اند بيش از 70 درصد نياز پوشاك كشور نيز در داخل تأمين مي‌شود. جملاتي كه با هم همخواني ندارند و نمي‌دانيم قسم حضرت عباس را قبول كنيم يا دم خروس را. متأسفانه واردات و قاچاق 15 هزار ميليارد توماني پوشاك به كشور موجب شده تا توليدكنندگان داخلي هميشه در بازار مصرف با مشكل مواجه شوند و مجبور باشند كه كالاي كيفي خود را با برچسب نشان خارجي به بازار ارائه دهند.
قيمت كاهش و كيفيت را افزايش دهيد
رئيس اتاق بازرگاني، صنايع، معادن و كشاورزي مازندران با بيان اينكه نساجي در تاريخ 40 ساله پس از انقلاب جزو صنايع مادر استان بوده است، مي‌گويد: «نساجي مازندران كه روزگاري موجب اشتغالزايي براي بيش از 2 هزار نفر بود امروز محو و تبديل به زمين‌هاي خالي شده است.»
عبدالله مهاجر به تأثير نشان‌هاي خارجي در بازار اشاره كرده و ادامه مي‌دهد: «نشان‌هاي خارجي پوشاك به حدي در بازار تأثيرگذار بوده‌اند كه توليدكنندگان داخلي را مجبور كرده به كالاي خود برچسب نشان‌هاي خارجي زده و در بازار عرضه كنند.» در اينكه محصولات خارجي رنگ و لعاب زيبايي دارند شكي نيست و حتماً نمي‌توان توليد داخلي را بدون ضعف دانست اما قطعاً مي‌توان گفت توليد كنندگان داخلي پوشاك، محصولي توليد مي‌كنند كه قابل رقابت با نمونه‌هاي خارجي است.
در همين رابطه رئيس اتاق بازرگاني، صنايع، معادن و كشاورزي مازندران، قاچاق را مهم‌ترين معضل پيش روي صنعت پوشاك داخلي مي‌داند و مي‌گويد: «توليد كننده پوشاك بايد قيمت تمام شده را كاهش و كيفيت را افزايش دهد تا بتواند با نمونه خارجي رقابت كند.» وي، خواستار توجه بيشتر مردم به پوشاك توليد داخل شد و معتقد است بدون كمك و حمايت مردم و مسئولان ارتقای صنعت پوشاك يقيناً رقم نخواهد خورد.
واردات 16 متري براي نياز 14 متري
كارشناسان معتقدند ذائقه مردم تعيين كننده فروش يك محصول به خصوص بازار پوشاك است و توليد كننده بايد در بازار كشش و ذائقه ايجاد كند. به همين خاطر گام اول در حمايت از كالاي ايراني فرهنگ‌سازي و اعتماد‌سازي در بين مردم و مسولان است. اگر امروز مي‌بينيم ترك‌ها رقيب سرسخت پوشاك ايراني شده‌اند، كافي است كمي به گذشته برگرديم يعني زماني كه در ايران صنعت نساجي مشغول به فعاليت بود، تركيه داراي كارگاه‌هاي كوچك نساجي بود، اما دولت اين كشور با حمايت از كارگاه‌ها خرد و توليد نشان‌هاي جهاني، توانست كالاي خود را وارد بازار مصرف كشورهاي منطقه به خصوص ايران كند.
يكي از راهكارهاي ارتقاي كيفي پوشاك توليد داخل اين است كه توليدكنندگان ايراني با توليدي‌هاي نشان‌هاي كيفي جهاني ارتباط برقرار كنند. همچنين بايد در چرخه توليد صنعت نساجي و پوشاك بازنگري صورت گيرد و در بين توليدكننده خرد و كلان انگيزه ايجاد شود. اگر امروز صنعت نساجي مازندران زمين‌گير شده است به خاطر جولان قاچاقچیاني است كه چراغ سبز دولتمردان را براي انجام كارهايشان خوب ديده‌اند. كافي است بدانيم واردات 16 متري پارچه به ازاي مصرف سالانه هر ايراني كه 14 متر است يقيناً بر بازار توليد داخل تأثير مخرب گذاشته و اين صنعت به سوي نابودي پيش مي‌رود.
