مگنوس جانسون محقق اين طرح مي‌گويد: گياهان و سيستم‌هاي فتوسنتز آنها به طور مداوم در معرض تغييرهايي بين نورآفتاب و سايه هستند. از اين امر الهام گرفتيم و تركيبي از مواد توليد كرديم به گونه‌اي كه تغيير در سيستم گرمايشي بين نورخورشيد و سايه، نيروي برق توليد مي‌كند. محققان نانوآنتن‌هاي كوچكي كشف كردند كه نورخورشيد را جذب و گرما توليد مي‌كند. اينكه چگونه آنتن‌ها زماني كه در پنجره شيشه‌اي قرار گيرند، توانايي كاهش سرما و ذخيره انرژي را دارند. آنتن‌ها، با ابعاد دهها نانومتر، به نور مادون قرمز واكنش نشان مي‌دهند و گرما توليد مي‌كنند. محققان فناوري پيشرفته‌تري ارائه دادند و يك ژنراتور نوري كوچك با تركيب آنتن‌هاي كوچك و پيروالكتريك ايجاد كردند. پيروالكتريك بدين معني است كه زماني كه ماده‌اي گرم يا سرد شود در آن ولتاژ الكتريكي به‌وجود مي‌آيد. تغيير دما باعث افزايش شارژ و توليد جريان الكتريكي در مدار مي‌شود.
جانسون در ادامه مي‌گويد:نانوآنتن‌ها مي‌توانند در سراسر سطوح وسيع با ميلياردها صفحه كوچك كه به صورت يكنواخت در سراسر سطح توزيع شده است، ساخته شوند. فاصله ميان صفحه‌ها در مطالعه ما حدود 3/0ميكرومتر است. از طلا و نقره استفاده كرديم اما آنها مي‌توانند از آلومينيوم يا مس هم ساخته شوند. آنتن‌ها گرما توليد مي‌كنند كه سپس به كمك پليمر به برق تبديل مي‌شوند. ابتدا لازم است پليمرفيلم به منظور ايجاد دوقطبي در آن با يك تفاوت واضح بين بار مثبت و منفي پلاريزه شود. درجه قطبش بر ميزان نيروي توليدشده تأثير مي‌گذارد، درحالي‌كه ضخامت پليمر فيلم به هيچ وجه تأثيري در آن ندارد. با حركت برگ‌ها روي ژنراتور نوري نورآفتاب و سايه مي‌توان پالس‌هاي الكتريكي كوچك و يك مدار خارجي توليد كرد. داده‌هاي قابل دسترسي را مي‌توان در مركز تحقيقات اپتيك پيدا كرد مانند تشخيص نور در مقياس نانومتري. ساير داده‌ها ممكن است در رايانش نوري يافت شود.
امروزه بيش از 70 درصد نياز جهاني به انرژي از طريق سوزاندن سوخت‌هاي فسيلي مثل ذغال سنگ و گاز طبيعي تأمين مي‌شود، بنابراين جاي تعجب نيست طبق آمار آژانس بين‌المللي انرژي، در سال 2017 حدود 8/35 ميليارد تن گاز دي اكسيدكربن بر اثر فعاليت انسان روي زمين وارد جو شده است. اين عدد به قدري بزرگ و غيرقابل كنترل است كه حتي با جايگزيني انرژي‌هاي تجديدپذير هم نمي‌توان به حد كافي جلوي انتشار گازهاي گلخانه‌اي در جو زمين را گرفت.
پيش از اين ذخيره‌سازي كربن و استفاده از دي‌اكسيدكربن براي تأمين برق نيروگاه‌ها، روشي نوين براي كاهش انتشار گازهاي گلخانه‌اي است كه مي‌تواند تا يك ميليون تن از حجم گاز گلخانه‌اي ورودي به جو زمين را كاهش دهد. دي‌اكسيدكربن مي‌تواند به جاي رهاشدن در جو، در منابع عظيم زيرزميني ذخيره و تبديل به مولكول‌هاي ديگر شود و به عنوان سوخت براي ذخيره انرژي توربين‌هاي بادي و صفحه‌هاي خورشيدي مورد استفاده قرار گيرد. ذخيره‌سازي انرژي‌هاي تجديدپذير از چالش‌هاي مهم اين حوزه است و اكنون مي‌توان به كمك دي‌اكسيدكربني كه در حالت طبيعي به محيط زيست آسيب مي‌رساند، اين چالش را تا حدودي مديريت كرد.
منبع: ساينس ديلي
