براي مبارزه با دوپينگ قبل از هر چيز بايد فرهنگ‌سازي کرد، اين تصميمي است که همه دنيا براي مبارزه با دوپينگ گرفته‌اند. البته فرهنگ‌سازي زمان زيادي مي‌برد، چراکه بايد از سطوح پايين و رده‌هاي پايه آغاز شود، از جايي که نونهالان، نوجوانان و جوانان مي‌خواهند اولين گام‌هاي خود را در راه ورزش قهرماني بردارند. بعد از فرهنگ‌سازي، مسئله‌اي که اهميت فراواني دارد بحث آگاهي است. ورزشکاران و حتي مربيان بايد آگاهي لازم در خصوص داروها و موارد ممنوعه را داشته باشند تا ناخواسته باعث اتفاقي نشوند که براي آنها و جامعه ناخوشايند باشد. ضمن اينکه بايد مسائل براي ورزشکاران باز شود و آنها به اين آگاهي برسند که دوپينگ نه تنها آينده ورزشي آنها را به مخاطره مي‌اندازد که آبروي ورزش يک کشور را مي‌برد و آن را با معضلات بسياري درگير مي‌کند، به طوري‌که امروز در خصوص بحث دوپينگ شاهديم تيم ملي وزنه‌برداري ايران چند سهميه خود در رقابت‌هاي المپيک را از دست داده و اين آسيب کوچکي نيست که دوپينگ به ورزش ايران وارد کرده است. به همين دليل مسئله مهم از بين بردن انگيزه‌هاي دوپينگ است. قهرمان‌محوري و مدال‌محوري، گاه ورزشکاران را بر آن مي‌دارد تا براي رسيدن به اين عنوان و افتخار دست به هر کاري بزنند تا در کانون توجه قرار گيرند. در حالي‌که بايد به آنها آموزش داده شود که در کنار بحث مدال‌آوري و قهرماني، بحث‌هاي اخلاقي و پهلواني هم از اهميت بالايي برخوردار است. از سوي ديگر مدال و قهرماني نبايد براي ورزشکاران جنبه‌هاي مالي هنگفتي داشته باشد تا آنها براي تغييرات شرايط مالي خود درصدد گام برداشتن در مسير اشتباه باشند. همچنين نظارت بر کار ورزشکاران بايد بسيار دقيق و اصولي باشد. شايد گرفتن آزمايش‌هايي در داخل در مواردي بتواند کنترل‌کننده باشد، اما قطعي نيست. نظارت بر رفتارهاي درست، آموزش و آگاهي مي‌تواند معضل دوپينگ را کمرنگ کند و اين مسئله که ايران طبق آمار هشتمين کشور دوپينگي جهان در سال ۲۰۱۶ است، اصلاً قابل قبول نيست.
