وزنهبرداري اين روزها با مشکلات زيادي روبهرو است که ميتواند با همدلي و چشمپوشي از منافع شخصي حل و فصل شود. در شرايطي که سهميه وزنهبرداري ايران را در بازيهاي المپيک بر اساس تصميمات سياسي و نه ورزشي کم ميکنند، نبايد خودمان هم با بها دادن به حاشيهها، کارمان را سختتر کنيم، اما متأسفانه اين روزها صحبتهاي رئيس فدراسيون نشان ميدهد که او همه چيز را شخصي ميکند. ما در زمان مرادي هم يک مورد دوپينگ در رده نوجوانان داشتيم، در حالي که اين موضوع فراتر از ايران و حتي وزنهبرداري جهان است. در برخي رشتهها که شرقيها از جمله چين و روسيه در آن مدالآور هستند با تصميمات سياسي به دنبال محدود کردن مدالآوري آنها هستند؛ در کشتي هم شاهد چنين اتفاقاتي هستيم. اين تصميم کاملاً ناعادلانه و بيش از همه به ضرر کشوري مانند ايران است که در اين رشته همواره جزو بهترينهاي المپيک و جهان بوده و بيشترين ضربه را ما از اين تصميم خواهيم خورد. ميدانيم که فدراسيون جهاني دوست ندارد اين اتفاق بيفتد، اما کميته بينالمللي المپيک فدراسيون جهاني را تحت فشار گذاشته و آنها هم براي جلب نظر IOC و حفظ وزنهبرداري مجبورند به اين خواسته تن دهند. از سوي ديگر فدراسيون جهاني ميگويد تعداد دوپينگها از سال 2008 ملاک است، در حاليکه پيش از اين روسيه و بلغارستان را از حضور در المپيک 2016 محروم کرده بودند، از طرف ديگر به 9 کشور اجازه حضور در مسابقات جهاني 2017 در امريکا را ندادند، اما مجدداً به دنبال اعمال و تکرار محروميتهاي قبلي در قالبي جديد هستند. البته نبايد اميدواريهايمان را از دست بدهيم، هرچند که بعيد به نظر ميرسد فدراسيون کاري از پيش ببرد. با وجود اين اميدواريم به خاطر وزنهبرداري هم که شده اتفاقات خوبي بيفتد، چراکه تصميم گرفته شده يک تصميم سياسي است نه ورزشي. از طرفي ما قهرمانان بزرگي داريم که شايد المپيک توکيو آخرين فرصت آنها باشد و اگر اين اتفاق رخ دهد و قرار باشد تنها دو سهميه داشته باشيم، اين موضوع نميتواند اتفاق و خبر خوبي براي آنها باشد.