احمد محمدتبريزي
جبهه‌ها اين خاصيت را دارند كه افراد هم عقيده، همفكر و هم‌مسلك را با هم آشنا مي‌كند و زندگي تازه‌اي را برايشان رقم مي‌زند. هنوز بسياري از رزمندگان دفاع مقدس، دوست ديرينه‌اي از قديم با هم دارند و صحبت از خاطرات جبهه روح و جانشان را تازه مي‌كند. بسياري از رزمندگان مدافع حرم هم تازه با حضور در جبهه‌هاي مقاومت همديگر را پيدا كردند و همين شروع يك رفاقت عميق و مردانه بود. رفاقت‌هايي كه از درون سنگرها شروع مي‌شد، در ميدان نبرد ادامه پيدا مي‌كرد و گاه به شهادت ختم مي‌شد.
به گزارش «جوان» در ميان جمع‌هاي دوستانه رزمندگان مدافع حرم، پايبندي به رفاقت شهداي خان‌طومان مثال زدني شد. 13 رفيقي كه پا به پاي هم در تابستان‌هاي گرم و زمستان‌هاي سرد عليه تروريست‌هاي تكفيري جنگيدند و اجازه پيشروي به آنها ندادند. مقاومتي كه در آخر موجب شد كمي بعدتر شهر استراتژيك حلب به واسطه نبرد اين شهدا از لوث تروريست‌ها پاك شود.
در ميان شهداي مازندراني خان طومان محمد بلباسي از همه نام‌آشناتر شد. رزمندگاني كه از معركه خان طومان برگشتند، تعريف مي‌كردند كه شهيد بلباسي موهاي سر هركسي را كه اصلاح كرد، او شهيد مي‌شد. يكي از رزمندگاني كه در لحظه نبرد، در منطقه حضور داشت، توضيح مي‌دهد كه اين شهدا تا آخرين لحظه هواي همديگر را داشتند: «شهيد كابلي با اصابت خمپاره به شهادت رسيد. شهيد بلباسي كه در مناطق عملياتي راهيان نور هميشه با او بود، رفت كه شهيد كابلي را بياورد، شهيد بريري هم براي كمك به بلباسي رفت تا در ميان تير و تركش تنها نباشد. وقتي پيكر كابلي را روي ماشين گذاشتند، با قناسه هر دو را از پشت زدند. عكس‌هاي شهيد بلباسي را اگر ببينيد صاف دراز كشيده و پشت سرش خون جاري شده است. اينها به راستي مردانه ايستادند. من خط به خط عقب مي‌آمدم و شاهد اين قضايا بودم.»
در كنار شهداي حماسه خان طومان، رزمندگاني كه دو شهر شيعه‌نشين نبل و الزهرا را از چنگال دشمنان آزاد كردند هم ماجراهايي شنيدني زيادي با هم دارند. دو شهيد جوان شاخص اين جمع، رفاقتشان از جريان همين عمليات رنگ و بوي ديگري گرفت و آنها را براي يك عمليات بزرگ ديگر كنار هم قرار داد.
بابك نوري هريس و عارف كايدخورده هر دو دهه هفتادي و متولد 1371 بودند. هر دو در اوج جواني با سيمايي زيبا و جذاب به جنگ با دشمنان رفته بودند. رفاقتشان از زمان اعزامشان شكل گرفت و وقتي نبل و الزهرا آزاد شد، خوشحالي زايد‌الوصفي در وجودشان موج مي‌زد. آنها توانسته بودند در اوج جواني يكي از مهم‌ترين كارهاي زندگي‌شان را انجام دهند و همين مايه غرور و مباهاتشان بود. مردم اين دو شهر شيعه‌نشين به چشم منجي به اين جوانان خوش قد و بالا نگاه مي‌كردند و بابك و عارف در كنار ديگر رزمندگان عهد كردند تا براي آزادسازي شهر بوكمال هم در كنار هم باشند.
اين دو شهيد همراه نويد صفري، حبيب بدري، خيرالله صمدي، مهدي موحدنيا، عليرضا نظري، حميد ضيايي و عليرضا جيلان و ديگر مدافعان حرم هم قسم شدند تا آخرين قطره خون براي آزادسازي شهر بوكمال مبارزه كنند. آنها جنگيدند و در اين راه پرشكوه به شهادت رسيدند و توانستند بوكمال را از شر داعشي‌ها رها كنند.
مادر شهيد كايدخورده درباره اين دوستي به «جوان» مي‌گويد: « عارف پس از شهادت دوستانش علي‌حسين كاهكش، محمد اسكندري، رضا عادلي، احمد مجد و كيهاني خيلي ناراحت بود. احساس مي‌كرد از آنها جا مانده است. پس از آزادسازي نبل و الزهرا آقا عارف همراه شهيد نوري هريس و ديگر شهدا روحيه بالايي براي عمليات داشتند و همه متحد و هم قسم آماده آزاد كردن شهر بوكمال بودند.» قسمت بر اين بود تا اين دوستان در جريان اين عمليات به شهادت برسند. در ميان اين جمع كسي رفيق نيمه راه نشد و در وسط راه جا نزد. با هم يك هدف مقدس و خدايي را شروع كردند و همراه هم آسماني شدند. در جمع رفقاي شهيد مدافع حرم از خان طومان تا بوكمال و مناطق ديگر كسي كم نگذاشت. آنها به رسم دوستي‌هاي قديم و به ياد شهداي دفاع مقدس پا به ميدان گذاشتند و مرد و مردانه تا آخر كار ماندند. حالا حافظه تاريخي مردم ايران مردان راهي را مي‌شناسد هر چند زود و در اوج جواني آسماني شدند ولي در مرام و مردانگي و رفاقت الگوهاي جديدي را پيش‌رويمان گذاشتند. الگوهايي كه جامعه امروز‌و نسل جديدمان شديداً به آن نياز دارند.
