محمد اسماعیلی
رهبر معظم انقلاب اشرافي‌گري، اعتماد به بيگانه و بي‌توجهي به طبقات ضعيف را سه آفتي مي‌دانند كه كيان انقلاب اسلامي را تهديد مي‌كند؛ آفت‌هايی كه رشد فزاينده طي چند سال اخير داشته‌‌اند و نصب سرعت‌گير در مسير آنها خود يك ضرورت اساسي به شمار مي‌آيد.
«اشرافي گري» را شايد بتوان به نوعي مقدمه دو آفت«اعتماد به بيگانه» و«بي توجهي به طبقات ضعيف» دانست چراكه بر اساس منابع ديني و به گواهي حوادث تاريخي قبل و بعد از انقلاب اسلامي، يكي از نتايج قطعي رفاه زدگي و اشرافي‌گري بي‌اعتنايي به فقر و تنگدستي ساير اقشار است و ديگر آنكه قشر اشرافي حاضر نيست مشقت و سختي‌هاي معمول ناشي از تحريم‌ها را تاب بياورد تا كشور توسعه درون زا را تجربه كند و براي حفظ زندگي مرفه خود حاضر است به بيگانه اعتماد كند تا بلكه وضع موجود (زندگي بي‌دغدغه) خود را حفظ كند. حال اگر چه اشرافي‌گري يا بي‌توجهي به طبقات ضعيف جامعه به عنوان اقدامات ارتجاعي منجر به ايجاد نارضايتي عمومي و رويگرداني مردم از اصل انقلاب و نظام اسلامي مي‌شوند و شكاف اجتماعي- اعتقادي ميان مردم با حاكميت اسلامي را به دنبال دارد اما اعتماد به بيگانه توانسته است هزينه‌هاي سرسام آوري را طي چند سال اخير به كشور تحميل كند.
جامعه ايراني از يك سو متأثر از فرهنگ اشرافي و طاغوتي برخي از مديران و مسئولان ارشد كشور بوده است و با غالب شدن فرهنگ تجمل گرايي در سطح رسانه ملي، تلاش مي‌كنند سطح زندگي خود را به سرعت به تراز كشورهاي مدرن(تبلیغ شونده توسط رسانه ملي) برسانند و از سوي ديگر با موجي از گراني، بيكاري و ركود مواجهه مي‌شوند كه مانع اصلي آنها در جهت رسيدن به زندگي ايده آل است و شكل‌گيري چنين فضايي مردم را به سمت دلزدگي از حاكميت اسلامي سوق مي‌دهد. وعده‌هاي داده شده توسط مسئولان دولت در سال 92 مبني بر گشايش آني وضعيت معيشتي مردم به واسطه توافق با غرب(اعتماد به غرب) و برداشته شدن تمام تحريم‌ها نيز مزيد بر علت شد تا جامعه برجام را ناجي زندگي اشرافي تصور كند.
امروز بعد از گذشت بيش از دو سال از روز امضاي برجام و عدم تحقق وعده‌هاي مبتني بر « اعتماد به غرب- گشايش آني وضعيت معيشتي مردم»، جامعه علاوه بر آنكه سطح زندگي خود را با برخي از مسئولان مرفه مقايسه می‌کند و نسبت به اين تضاد طبقاتي معترض است بلكه از سوي ديگر حداقل توقعات خود را در قضيه برجام محقق شده نمي‌بيند، مضاف بر آنكه تلاش و پويايي را در سطح مديران اجرايي كشور مشاهده نمي‌كند تا به اين نتيجه برسد كه دغدغه دولت رسيدگي به حال محرومان و قشر فرودست جامعه است.
بي‌توجهي مسئولان به ويژه دولت به اقشار فرودست جامعه، عدم تحقق وعده‌هاي برجامي و زندگي لوكس و بدون دغدغه برخي از مسئولان همانطور كه رهبر معظم انقلاب فرمودند آفت و ارتجاع است چراكه موجي از نااميدي و يأس را نسبت به آينده انقلاب در سطوح مختلف جامعه ايجاد كرده است و دامنه نارضايتي‌هاي اقتصادي را نيز گسترش مي‌دهد، اين در حالي است كه حجم گسترده‌اي از تبليغاتي كه در سطح برخي از رسانه‌هاي نشانه دار داخلي با موج سواري رسانه‌هاي ضدانقلاب و بيگانه را در زمينه رانت، فساد و رشوه و امثالهم در نظر نگيريم؛ اخباري كه بخش مهمي از بسته‌هاي خبري روزانه بسياري از رسانه‌ها را به خود اختصاص داده و دوقطبي‌سازي مردم با حاكميت را مي‌تواند دامن زند و نهايتاً منجر به فروپاشي حاكميت شود.
موج‌سواري غرب بر ناتواني‌هاي داخلي
بايد پذيرفت اخباري نظير فيش‌هاي نجومي، استخدام‌هاي هزار فاميل، رانت خواري برخي مسئولان، فساد مالي مديران يا حتي املاك اختصاصي به برخي از مسئولان حتي مي‌تواند مردم را از شعارها و گفتمان انقلاب اسلامي فراري داده و اوضاع را در آينده غير قابل مديريت و كنترل كند. مردم تحت هر شرايطي و با هر حجم از كم كاري از سوي مسئولان چه در قوه مجريه و چه قضايي و مقننه همانطور كه رهبري فرمودند پاي آرمان‌هاي انقلابي ايستاده‌اند و در مقابل انتظار دارند مسئولان كشور بدون ملاحظات سياسي و حزبي به مشكلات آنها به خصوص در زمينه اقتصادي رسيدگي كرده و با فساد و ويژه‌خواري برخورد كنند.
رهبري در همين باره مي‌فرمايند: «البته مردم به برخي مسائل جاري كشور انتقاد دارند و ما كاملاً از انتقادها، گلايه‌ها و شكوه‌هاي آنها مطلع هستيم اما وقتي پاي انقلاب و نظام در ميان است، مردم اينگونه در دفاع از انقلاب به صحنه مي‌آيند.» طبيعي است زماني كه مطالبات اقتصادي مردم پاسخ داده نشود، با گراني، ركود و بيكاري برخورد نشود، برخي از وزرا و مديران ارشد دولتي و منتخبان مجلس تنها به منافع فردي فكر كنند، مستنداني از تجمل گرايي و زندگي لوكس برخي از مسئولان در كانال‌هاي تلگرامي دست به دست شود و وعده‌هاي احساسي و هيجاني برجام جاي خود را به تحريم و تهديد بدهد، مردم رغبت سابق را براي حضور در انتخابات هايي كه يكي از پايه‌هاي اقتدار كشور است نداشته باشند و دشمن در چنين هنگامه‌اي ارتجاع انقلاب را از فاز تئوريك وارد فاز عملياتي كند.
خب در شرايطي كه گلايه‌هاي عمومي نسبت به وضع موجود دامنه فراخ تري به خود گرفته و جامعه از اوضاع نامساعد اقتصادي، اشرافي‌گري برخي مسئولان و بي‌توجهي آنها به قشر آسيب پذير جامعه گله‌مند است، نبايد در سه سال باقي مانده از عمر دولت به دنبال نسخه جايگزين «مذاكره با غرب - برداشته شدن تحريم و گشايش آني اقتصادي» بود؟
در حالي كه رهبري در همين سخنراني مي‌فرمايند: «ما نتيجه اتكا به خارجي‌ها را در قضيه برجام مشاهده كرديم و در قضيه مذاكرات هسته‌اي به آنها اعتماد كرديم اما سودي نبرديم، البته خوشبختانه مسئولان برخورد خوبي با اين مسئله دارند و وزير امور خارجه كه بايد از او تشكر كرد، با خباثت امريكايي‌ها و به نعل و به ميخ زدن اروپايي‌ها، برخورد خيلي خوب و قوي دارد كه اين راه بايد ادامه يابد» و در ادامه مطرح مي‌كنند: «بايد از بيگانه بهره برد اما نبايد به او اعتماد و تكيه كرد چراكه از راه‌هاي مختلف بر سرنوشت كشور مسلط مي‌شود و همه مسئولان بايد اين مسئله بسيار مهم را در كانون توجه داشته باشند» كه همچنان برخي مسئولان از ضرورت تكرار تجربه برجام در موارد مشابه سخن به ميان مي‌آورند.
تجربه پنج ساله ثابت كرده است رفاه زدگي مسئولان توأم با اعتماد به بيگانه جهت مرتفع كردن مشكلات داخلي، گرهي از مشكلات كشور باز نمي‌كند و به جري‌تر شدن غرب و گسترده‌تر شدن تحريم‌هاي ضدايراني مي‌انجامد، پس به چه دليل است كه همچنان اصرار بر مذاكره در قالب‌هاي جديد حقوق بشري، موشكي و نظاير آن وجود دارد؟ جالب اين است به رغم تجربه تلخ برجام همچنان سخناني مشابه با مواضعي را كه دولتمردان در مهر ماه سال92 مي‌گفتند تكرار مي‌كنند.
در مراسم معارفه وزير اقتصاد در همان سال عنوان مي‌شود: «دولت در گام اول به دنبال حل مشكلات اقتصادي از طريق تعامل با دنياست»، در حالي كه رهبري چند روز قبل از آن ابراز مي‌كنند: «درس بزرگي كه ما از اين فشارهاي اقتصادي دريافت كرديم، اين است كه هرچه مي‌توانيم بايد به استحكام ساخت داخلي قدرت بپردازيم، هرچه مي‌توانيم در درون، خودمان را مقتدر كنيم، دل به بيرون نبنديم. آنهايي كه دل به بيرون ظرفيت ملت ايران مي‌بندند وقتي با چنين مشكلاتي مواجه شوند، خلع سلاح خواهند شد.» قضاوت در مورد پنج سال مديريت كشور كه عناصر اصلي آن را اشرافي گري، تكيه بر غرب و بي‌توجهي به وضعيت اقشار كم‌درآمد تشكيل مي‌دهد و نتايج آن مبرهن و هزينه‌هايش مشهود است، قضاوت سختي نيست و مي‌تواند به ارتجاع نرم و مطلق بينجامد.
