مي‌توان حدس زد زماني كه دستگاه‌هاي اطلاعاتي و قضايي به جمع بندي براي بازداشت كاووس سيدامامي رسيدند و عمليات دستگيري او قرار شد اجرايي شود، هيچ تدبيري براي مديريت اخبار مربوط به اين جاسوس و كنترل فضاي رسانه‌اي و هدايت افكار عمومي به اطلاعات صحيح در اين زمينه انديشيده نشده است. چرا چنين حدسي ساده است؟ چون آنچه در فضاي خبري پس از دستگيري سيد امامي اتفاق افتاد، شبيه فضاي خبري قريب به اتفاق دستگيري‌هايي از اين دست است؛ يك جاسوس يا فردي با اتهام امنيتي و سياسي دستگير مي‌شود، خبر آن به طور رسمي اعلام نمي‌شود و افكار عمومي در يك بي خبري محض نگاه داشته مي‌شوند و در واقع، گويا اصلي‌ترين تدبيري كه در اين مواقع انديشيده مي‌شود، يك جمله تكراري است: «بياييد هيچ خبري ندهيم»!و مردم بي خبر مي‌مانند؟خير؛ نكته مهم همين است كه افكار عمومي بدون خبر رسمي هم در بي خبري محض نخواهند بود و اينكه نهادهاي امنيتي و قضايي كشور نسبت به مديريت افكار بي اعتنا هستند يا تدبير مناسب ندارند، به اين معنا نيست كه طرف مقابل هم سياستي براي عمليات رواني ندارد.
بنابراين افكار عمومي در فقدان خبر رسمي در مورد دستگيري يك جاسوس حرفه‌اي و قديمي با موج خبرهايي مواجه مي‌شود كه اطرافيان او و نيز سياسيوني كه منافعي در دفاع از او دارند، منتشر مي‌كنند. در هفته‌هاي گذشته مردم ايران بدون آنكه خبر و توضيح رسمي قابل توجهي در مورد دستگيري و خودكشي يك استاد دانشگاه امام صادق شنيده باشند، ناگاه با موج خبري منفي عليه دستگاه قضايي و نظام مواجه مي‌شوند كه يك فعال دلسوز! محيط زيست و استاد جامعه‌شناس دين! و انسان وارسته و فرهيخته‌اي را بي دليل! بازداشت كرده‌اند و بعد هم به دروغ! مي‌گويند او در زندان خودكشي كرده و ... همان‌قدر كه افكار عمومي براي برخي نهادها جدي نيست، براي ضدانقلاب مهم است.
شبکه ملکه طبق روال هميشه پيشتاز خبررساني مي‌شود و طبيعتاً اين اطلاع رساني‌هاي رسانه ملكه بر مسير اخبار درست نيست؛ اما در فقدان خبر خبر رسمي آيا مي‌شود افكار عمومي را قانع كرد كه آنها دروغ مي‌گويند؟ و آيا در برابر اين سوال قرار نخواهيم گرفت كه اگر آن دروغ است، راست چيست؟
راست، خبر دستگيري يك جاسوس حرفه‌اي و قديمي بود كه با بي تدبيري نهادهاي مسئول به موقع اعلام نشد و فضاي خالي مناسب را براي موج سواري ضدانقلاب و رسانه‌هاي همسوي داخلي و خارجي فراهم كرد. اكنون اخبار و اطلاعاتي به شكل قطره چكاني از طريق صداوسيما در اختيار مردم قرار گرفته، اما مي‌شد اين آشفته بازار خبري از ابتدا اصلاً به وجود نيايد و اولين اخبار دستگيري جاسوسان فعال در حوزه محيط زيست از طريق نهادهاي امنيتي و قضايي در اختيار رسانه‌ها قرار گيرد. وقتي ما براي اطلاع رساني به موقع در مورد اقدامات مثبت خود كاري نكنيم، ديگراني كه با اين اقدامات مثبت، تعارض منافع دارند، اين فضاي خالي را با آنچه خود مي‌خواهند پر خواهند كرد. فرض كنيم قبل از عمليات دستگيري كاووس سيدامامي، متن بيانيه‌اي در مورد هويت جاسوسي او، خلاصه‌اي از اقدامات و دلايل دستگيري‌اش و روند پرونده‌اش آماده مي‌شد و همزمان با آنكه يك تيم او را به محل بازداشت تحويل دادند، متن بيانيه از صداوسيما خوانده مي‌شد؛ آيا قبل از آنكه ذهن مردم تحت تاثير بمباران رسانه‌اي معاندين قرار بگيرد، مردم با آگاهي از دستگيري يك جاسوس حرفه‌اي، براي نهادهاي اطلاعاتي كشور دست نمي‌زدند؟
اين بي تدبيري رسانه‌اي به روال هميشه نهادهاي امنيتي و قضايي تبديل شده و تاوان آن را كل نظام مي‌دهد. هميشه سكوت مي‌كنند؛ اخبار را در اختيار رسانه قرار نمي‌دهند؛ هميشه از طرف مقابل هجمه مي‌شود و هميشه ما در يك موضع انفعالي بايد دفاع كنيم! در حالي كه موضع برتر را كسي بايد داشته باشد كه جاسوس گرفته و سوي ديگر به جاي مدعي بايد در جايگاه متهم باشد. اين خلاصه فرصت‌هايي است كه به حساب نياوردن افكار عمومي آن را هدر مي‌دهد.
