سطح ليگ بسکتبال ايران سالهاست که نسبت به گذشته پيشرفت چشمگيري داشته، اما هنوز هم ميتوان با مديريت درست و برنامهريزي مناسب، کيفيت آن را ارتقا داد. به طور مثال، ليگ را بايد حداقل با 12 تيم البته يکدست و يک سطح برگزار کرد و تنها به همين هفت، هشت تيم اکتفا نکرد، چراکه گسترش ليگ ميتواند استعدادهاي فراوان بسکتبال را شکوفا و تيم ملي را پوياتر کند. رقابتهاي امسال نکات مثبت و منفي خوبي داشت که توجه به آن ميتواند به پربار بودن ليگ کمک شاياني کند، براي نمونه تيمي قهرمان ميشود که ابتداي فصل قصد داشت از حضور در رقابتها انصراف دهد، اما در پايان قهرمان ميشود. اين ميتواند استان، تبريز و حتي ديگر استانها را مجاب به حمايت و تيمداري کند، هرچند نميتوان گفت كه تيم قدرتمندتر قهرمان شد و تبريزيها به دليل برتري کيفي جام را به خانه بردند. در واقع اين تيم به دليل داشتن بازيکنان دفاعي و برنامه خوبي که در دفاع داشت، توانست به اين عنوان دست يابد. در کل ميتوان گفت که ليگ چهار تيم برتر داشت که تقريباً در يک سطح بودند.
پتروشيمي ماهشهر که همه انتظار قهرمانياش را داشتند، نفت آبادان، مهرامي که سالها با آبادانيها در فينال بود و چند قهرماني دارد و شهرداري تبريز که قهرمان شد، اما از نکات منفي ليگ اين بود که در برخي تيمها خارجيها حرف اول را ميزدند و اين فرصت را به بازيکنان داخلي نميدادند که تواناييهاي خود را به نمايش بگذارند. مثلاً در مهرام که تيم جواني بود، حامد حسينزاده قابليتهايش را به نمايش گذاشت، اما در نفت آبادان سجاد مشايخي با وجود اينكه از نفرات اصلي بود، نتوانست قابليتهايش را نشان دهد، چراکه گارد راس تيم خارجي بود و اگر سجاد به زمين ميآمد و بازيکن خارجي تيم پوزيشن دو بود، باز هم او نفر اصلي بود، نه مشايخي. در پتروشيمي هم شرايط به همين شکل بود و فريد اصلاني که به تيم ملي هم دعوت شده بود، فرصت چنداني براي بازي نداشت، در حالي که او بايد ميدان ببيند تا بتواند در تيم ملي بهترين عملکرد را داشته باشد. البته حضور بازيکنان خارجي خوب است و بازيکنان داخلي ميتوانند تجارب خوبي از حضور در کنار آنها به دست آورند، اما به شرط اينكه خارجيها ستون اصلي نباشند و ايرانيها سياهي لشکر. ضمن اينکه تقسيم بازيکنان نامي در تيمها به ليگ و تيم ملي کمک ميکند و باعث شکوفايي استعدادها ميشود که اين موضوع بايد مورد توجه قرار گيرد.