احمد محمدتبريزي
12 بهمن سال 1357 يكي از طلايي‌ترين روزهاي تاريخ معاصر ايران است. امام خميني پس از سال‌ها و با وجود تهديدات فراوان به ميهن بازگشت و موجي از شور و شعف و اميد را به مردم ايران هديه داد. 12 بهمن 1357 نگاه تمام رسانه‌هاي خبري و مردم جهان به ايران بود. بسياري به انتظار نشسته بودند تا ببينند مردم ايران چگونه به استقبال رهبر كبيرشان مي‌روند و تهران در روز ورود امام چه حال و هوايي خواهد داشت. 12 بهمن تهران مركز ثقل دنيا بود. ايران با رهبري امام در حال پوست انداختن بود و يكي از باشكوه‌ترين روزهايش را مي‌گذراند.
مردم از شوق ورود امام از ساعت‌ها قبل خيابان‌ها را آب و جارو و مقدم رهبرشان را گلباران كرده بودند. هيجاني وصف‌ناشدني در وجود مردم موج مي‌زد و صف‌هاي طولاني براي استقبال از امام تشكيل شده بود. امام خميني چند روز قبل در پاسخ به سؤالي در رابطه با ورودش به ايران و احتمال خطرات ممكن فرموده بود:« به محض باز شدن، خودم را به همميهنانم خواهم رساند تا در كنار آنان يا پيروز شوم يا كشته. »
امام خميني هيچ واهمه‌اي از گرفته شدن جانش نداشت. با قدرت و صلابت به راهش ايمان داشت و به نتيجه اين راه اميدوار بود. ميليون‌ها نفر به رهبري او به پا خاسته بودند و براي هميشه ريشه حكومت‌هاي سلطنتي و شاهنشاهي را از اين كشور كنده بودند. مردم خواهان جمهوري اسلامي به رهبري روح‌الله بزرگ بودند و براي بازگشت رهبرشان حاضر به هر كاري بودند.
خبرگزارى يونايتدپرس تعداد استقبال‌كننده از امام را در طول مسير و بهشت زهرا 5/4 ميليون نفر تخمين زد. راديو كلن آلمان از اين رقم فراتر رفت و تعداد جمعيت را بين 5 تا 6 ميليون نفر گزارش كرد. راديو لندن انگلستان مثل هميشه دو پهلو سخن مىگفت و در حالي‌كه در گزارش خود تأكيد مىكرد كه در تاريخ ايران چنين استقبالى بىسابقه بوده است تعداد شركتكنندگان در مراسم را 2ميليون برآورد كرد. هر چند در برنامه‌هاي ديگرش به جمعيت 6 ميليوني مردم اشاره كرد. «روز 14 بهمن»، خبرگزاري‌ها دنيا را از وقوع تغييرات واقعي در ايران مطلع كرد و جهان دريافت اين يك كودتا يا يك تغيير دولت ساده نيست، بلكه قرار است خيلي چيزها تغيير كند.
خبرنگاران داخلي نيز تعداد جمعيت را 5 ميليون نفر ذكر كردند. روزنامه كيهان در ويژه‌نامه‌اي كه به مناسبت ورود امام خميني(ره) در بعدازظهر همان روز منتشر كرد، درباره مراسم استقبال از ايشان نوشت:«طول جمعيت استقبال‌كننده ۳۳ كيلومتر بود. ۳۳ كيلومتر گل در مسير بهار تازه. از مهرآباد تا بهشت‌زهرا شاخه‌هاي سرخ و سفيد گل، كيلومتر در كيلومتر در دست مردم بود. اين خط طولاني بهار سياسي ايران بود. تا گورستان شهدا، تا درون تاريخ جديد... و سه رديف در تمام اين ۳۳ كيلومتر دست‌ها را در دو طرف مسير امام در هم قفل كرده بودند، زنجيري انساني كه پيوند مشت‌ها و انگشت‌ها و پيام وحدت و نويد آن بود.» اين در حالي است كه دولت بختيار با وعده پخش مستقيم مراسم سعي در كم كردن جمعيت داشت و مي‌خواست مردم در خانه بمانند.
اما اين استقبال نكات جالبي هم داشت كه از ديد خبرنگاران خارجي مستقر در ايران پنهان نماند. نخست آنكه در اين مراسم از پليس و نيروهاى انتظامى خبرى نبود و مردم با رشد اجتماعى و بلوغ سياسى خود توانسته بودند بزرگ‌ترين استقبال قرن را ـ به تعبير اغلب خبرگزاري‌ها ـ اداره كنند. به گفته نمايندگان رسانه‌هاى خارجى، در هر استقبال مشابهى با وجود هزاران پليس، دهها نفر در زير دست و پا تلف مىشدند، در حالي كه در استقبال چند ميليونى پنج‌شنبه تهران اتفاق ناگواري براي كسي نيفتاد. انقلاب اسلامي ايران يك واقعه مهم در قرن بيستم بود كه منبع الهامي براي ديگر كشورهاي مسلمان و آزاديخواه شد. ورود امام به ايران و سخنراني در بهشت زهرا به نوعي كار را براي حكومت پهلوي تمام كرد و جهان نظاره‌گر نفوذ و قدرت رهبر كاريزمای ايران بود. امام خميني با سلاح تقوا بزرگ‌ترين كار ممكن را انجام داد و موجب شگفتي جهانيان شد. بسياري از خبرنگاراني كه آن روزها در ايران مشغول تهيه گزارش بودند، از 12 بهمن 1357 به عنوان حساس‌ترين و مهم‌ترين روز زندگي‌شان ياد مي‌كنند. روزي كه آنها مهم‌ترين خبر دوران كاري و حرفه‌اي‌شان را مخابره كردند: «امام خميني به ايران بازگشت.»
