متن يادداشت مرتضي نجفي قدسي مديردارالقرآن علامه طباطبايي(ره) تحت عنوان «چرا
دعا و طلب باران نمي کنيم !!» به شرح ذيل مي
باشد:
بسم الله الرحمن الرحيم
«وَ قَالَ رَبُّكُمُ ادْعُونِي أَسْتَجِبْ
لَكُمْ إِنَّ الَّذِينَ يَسْتَكْبِرُونَ عَنْ عِبَادَتِي سَيَدْخُلُونَ جَهَنَّمَ دَاخِرِينَ»(سوره
غافر، آية 60)
«و پروردگار گفته است مرا بخوانيد تا شما را اجابت کنم، براستي کساني که از عبادت
من تکبر مي ورزند، به زودي با خواري وارد جهنم مي شوند»
در فرهنگ اسلامي يکي از کار هايي که يک انسان مسلمان بايد جزو برنامه‌هاي روزانه‌اش باشد دعا و نيايش است،البته جلوه
اي از دعا و نيايش در نماز است که بهترين صورت آن است ولي منحصر به آن نيست و دايره
دعا و نيايش وسيع تر از آن است، يعني نبايد انسان به اين نماز هاي کوتاه اکتفا کند
و خود را بي نياز از دعا ها بداند، خدا ميداند اين دعا هايي که در مفاتيح الجنان است
يا در صحيفه ي سجاديه و ديگر کتب ادعيه موجود است، همه براي پرورش روح انسان است.
انسان بي گمان نياز مبرم به اين گفتمان
دارد تا رو ح خود را صيقل و در پرتو اين ارتباط با خداي لطيف، روح و رواني لطيف و زيبا
پيدا کند و به آرامش واقعي دست يابد که فرموده است:«أَلَا بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ
الْقُلُوبُ»(رعد 28) يعني همانا تنها با ياد خداست که دل ها آرامش مي يابد
در قرآن کريم تصريح شده است:«وَلَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُرَى آمَنُوا وَاتَّقَوْا
لَفَتَحْنَا عَلَيْهِمْ بَرَكَاتٍ مِنَ السَّمَاءِ وَالْأَرْضِ وَلَكِنْ كَذَّبُوا
فَأَخَذْنَاهُمْ بِمَا كَانُوا يَكْسِبُونَ» (اعراف 96)يعني اگر مردم سرزميني اهل ايمان
و تقوا باشند ما برکات را از آسمان و زمين بر آنها مي گشائيم و يا در آيه اي ديگر مي
فرمايد:
«وَمَنْ أَعْرَضَ عَنْ ذِكْرِي فَإِنَّ لَهُ مَعِيشَةً ضَنْكًا» يعني کسي که از ياد خدا اعراض کند و يا روي برگرداند،
ما معشيت و اقتصاد او را مانند کلافي سردرگم مي کنيم!
اين آيات و ديگر آموزه هاي ديني به ما اين مهم را مي فهاند که رابطه اي بين اعمال
انسان و نزول برکات الهي هست، البته اين بدان معنا نيست که آدمي به عبادت مشغول شود
و فعاليتي نکند و منتظر باشد تا رزق و روزيش وسيع شود، بلکه تلاش و کار هم بايد باشد
و حضرت علي (ع) که بهترين عبادت ها را مي کرد روز ها به حفر چاه مي پرداخت و کشاورزي
مي کرد و نيمه هاي شب هم به دعا و مناجات مشغول مي شد.
آنچه که مبرهن است جامعه امروزي ما نسبت به دعا و نيايش کمي بي توجه شده است و
نمي داند که کليد بسياري از رفع گرفتاري ها و مشکلات و حصول گشايش هاي فردي و اجتماعي
به همين ايجاد رابطه خالصانه با پروردگار مربوط مي شود و اگر از در اخلاص به درگاه
الهي برويم خداي متعال باز هم تفضل ميکند ولي چه کنيم که غرور و تکبر بسياري از مارا
فريب داده است! خشکسالي هاي پي در پي را مي بينيم و بيخيال هستيم! چرا طلب باران از
پروردگار نمي کنيم!؟
مگر درخواست از پروردگار عيب و عار است که خجالت مي کشيم!
مگر حضرت علي (ع) در خطبه هايشان از خداوند
طلب باران نميکردند، ايشان که امام اول بود ميفرمايد اللَّهُمَّ انْشُرْ عَلَيْنَا
غَيْثَكَ وَ بَرَكَتَكَ وَ رِزْقَكَ وَ رَحْمَتَكَ وَ اسْقِنَا سُقْيَا نَاقِعَةً مُرْوِيَةً
مُعْشِبَةً، تُنْبِتُ بِهَا مَا قَدْ فَاتَ وَ تُحْيِي بِهَا مَا قَدْ مَاتَ نَافِعَةَ
الْحَيَا كَثِيرَةَ الْمُجْتَنَى تُرْوِي بِهَا الْقِيعَانَ وَ تُسِيلُ الْبُطْنَانَ
وَ تَسْتَوْرِقُ الْأَشْجَارَ وَ تُرْخِصُ الْأَسْعَارَ، إِنَّكَ عَلَى مَا تَشَاءُ
قَدِيرٌ (خطبه 143، نهج البلاغه)
يعني بار خدايا باران و برکت و رزق و رحمت را برما نازل گردان، مارا از باراني
آب ده که گوارا و سيراب کننده و روياننده باشد تا آنچه را که خشک شده بروياند و آنچه
را که مرده زنده کند، ثمر بخش باراني را که ميوه هاي چيده شده اش زياد باشد و با آن
فلات را سيراب سازي، دره ها را مشروب گرداني، درختان را برگ دار کني و قيمت هارا پايين
بياوري و همانا تو بر آنچه بخواهي توانايي.
البته در بعضي از شهرهاي کوچک يا مناطق
کويري که خشکسالي را بيشتر حس مي کنند اخيراً نماز استسقاء خواندند و تصوير کشاورزي
که بچه گوسفندي را در بغل گرفته بود و عاجزانه به درگاه الهي استغاثه مي کرد، انسان
را منقلب مي کند و گمان دارم که خدا به دل پاک اوهم که شده ترحم کند، اما چرا همه ما،
مانند آن کشاورز، خالصانه به درگاه الهي نمي
رويم و حال آنکه تصريح آيه قرآن است که خداي متعال مي فرمايد مرا بخوانيد تا اجابت
کنم شما را
چنان لطف او شامل هر کس است که هرکس
گويد خداي من است
بايد توجه داشته باشيم که اسباب مادي جاي خود را داردو کسي منکر آنها نيست اما
مسائل معنوي ريشه اساسي حل مشکلات است و هر جامعه اي به ميزاني که از خدا دور بشود،
مشکلاتش بيشتر مي شود.
به ياد داشته باشيد حضرت امام فرمودند، اگر قرار باشد 124هزار پيامبر خدا در يک
شهر باهم زندگي کنند کوچکترين اختلافي بين آنها پديد نمي آيد،پس بنابر اين اگر افراد
جامعه اي همگي اهل تقوا و صلاح و سداد شدند، مسلماً در آن جامعه نزاعي در نمي گيرد؛
دزدي و چپاولي انجام نمي شود و اصلاً نيازي به پليس نخواهند داشت! چون هرکس پليس خود
است و قرار است خطايي نکند و ديگر پرونده اي تشکيل نمي شود و نيازي به قاضي نخواهند
داشت و...
شايد بفرماييد اينها تفکرات ايده آليستي است که هيچوقت محقق نخواهد شد،اما مي
توان با غلبه اين تفکر در اجتماع به سمت جامعه اي که مورد نظر اسلام است برويم که در
آن اختلاف طبقاتي نباشد،اغنياء خود را برتر از فقرا ندانند و سهم آنان را در ثروت خود
ببينند، کار و تلاش باشد ،معصيت پروردگار نباشد، همدلي و مؤاسات باشد،آنگاه نعمات الهي
هم افزون ميگردد و برکات الهي هم نازل مي شود و نصرت الهي هم شامل حال آن ها خواهد
شد و اين سنت الهي است که فرموده است:
«وَلَيَنْصُرَنَّ اللَّهُ مَنْ يَنْصُرُهُ» خدا ياري ميکند هرکس او را ياري کند
اين حرف ها شعار نيست، در پيروزي
انقلاب اسلامي و در طول سال‌هاي جنگ تحميلي هم عليرغم اينکه
تمام قدرتها در جبهه مقابل بودند وليکن در جبهه ما جواناني با ايمان و پر شور و آماده
جانفشاني در راه خدا بودند، دشمنان نتوانستند به اهدافشان برسند و با اينکه ما در آن
زمان در شرايطي بسيار بدتر از شرايط فعلي بوديم و حتي پنيرمان هم کوپني بود ولي چون
پايداري کرديم خداوند پيروزي را به ملت ايران عطا فرمود و دوام نعمت جمهوري اسلامي
هم به آن است که اولاً مسئولان تعهد خود را نسبت به اسلام و مردم عملاً نشان بدهند
و علامت آن هم بايد اين باشد که ديگر هيچ دزدي و چپاولي در بانک ها و موٌسسات مالي
نسبت به مردم نشود و بساط ربا برچيده شود و آنگه مردم مسلمان هم اگر صداقت را در متوليان
امور ديدند اعتماد خواهند کرد و همانند گذشته در کنار آنان و در مقابله با دشمنان آماده
خواهند بود و هيچ خوفي هم از آنان نخواهند داشت.
