عليرضا محمدي
كتاب «مجاهدتهاي خاموش» زندگينامه و خاطرات 330 شهيد پيشمرگ كرد مسلمان شهرستان مريوان را روايت ميكند. كتابي 760 صفحهاي به قلم رضا رستمي كه سال 1396 در هفته دفاع مقدس منتشر شد. رستمي كه سالهاست براي شناساندن شهداي خطه كردستان تلاش ميكند، صاحب چند عنوان تأليفات ديگري نيز است كه گفتوگوي ما با او را پيش رو داريد.
اهل كجا هستيد و با چه انگيزهاي براي شناساندن شهداي كردستان دست به قلم شديد؟من متولد شهرستان پاوه هستم و اكنون در مريوان زندگي ميكنم. هنوز كودك بودم كه جنگ شروع شد و همه ما درگير تجاوز دشمن و ضد انقلاب شديم. ما مردم مرزنشين كوچك و بزرگمان از نزديك شاهد ويرانيهاي جنگ بوديم. جوانانمان در خط مقدم ميجنگيدند و زنان و كودكان و سالخوردگان هم به اندازه خودشان در دفاع مقدس سهم داشتند. دو تن از عموهايم به نامهاي غلامرضا و حميدرضا رستمي از شهداي جنگ تحميلي هستند،بنابراين از همان كودكي با ارزشهاي دفاع مقدس آشنا بودم و بزرگتر كه شدم دوست داشتم شهداي مظلوم اين خطه را از گمنامي و مظلوميت خارج كنم.
در كتاب مجاهدتهاي خاموش به 330 شهيد اشاره شده است، مريوان همين تعداد شهيد را دارد؟ آمار شهداي مريوان بسيار بيشتر از اين تعداد است. 330 نفر فقط عدد شهداي پيشمرگ است. اين شهر مرزي در كل 1041 شهيد داده است كه به نسبت جمعيتش آمار قابل توجهي به شمار ميرود. از اين تعداد 330 نفر پيشمرگ هستند. 325 نفر هم در بمبارانها به شهادت رسيدهاند. 55 نفر شهداي شيميايي هستند و باقي هم از شهداي مردمي در حوادث مختلف هستند.
چرا ميان شهداي مريوان در كتابتان به شهداي پيشمرگ توجه نشان داديد؟ در سال 1388 و در جريان سفر پر خير و بركت مقام معظم رهبري به كردستان، با دستنوشته ايشان درباره سازمان پيشمرگان مسلمان و شهداي اين سازمان مواجه شدم. اين پيام چراغ راهي بود براي بنده تا به عنوان خادم و خدمتگزار شهداي انقلاب اسلامي، به كار جمعآوري اطلاعات و تدوين كتاب و همچنين مستندسازي درباره شهداي گرانقدر شهرستان مريوان و سروآباد بپردازم.
پس در مورد شهداي سروآباد هم كتابي نوشتهايد؟بله، نام آن كتاب «راسخون جهاد و شهادت» است. زندگينامه 117 نفر از شهداي پيشمرگ مسلمان كرد از سپاه شهرستان سروآباد كه در 330 صفحه نوشته شده است. همچنين 6هزار عكس مربوط به دفاع مقدس را جمعآوري كردهام كه انشاءالله در آيندهاي نزديك تبديل به كتاب خواهد شد.
بايد بپذيريم اگر شهداي كردستان كمتر شناختهشده هستند، يك بخش آن مربوط به كمكاري در خود استان شما ميشود. نظر شما چيست؟يك دليلش ميتواند همين باشد. سالهاست كه خاطرات و تصاوير شهداي انقلاب اسلامي در كردستان خاك ميخورد و بسياري از اين مستندات در حال از بين رفتن هستند. وظيفه نويسندگان و قلم به دستان اين است كه با ورود به اين حوزه مانع از بين رفتن اين بخش از واقعيات تاريخي كشورمان شوند. البته سازمانهاي متولي هم بايد كمك حال نويسنده باشند. نويسندگي در حوزه دفاع مقدس و شهداي انقلاب اسلامي يك اقدام فرهنگي با ارزش است، اما نيازمند حمايت مالي مسئولان و سازمانهاي متولي از نويسندگان و اصحاب اهل قلم در اين حوزه هستيم. گاهي براي پيدا كردن يك تصوير يا ضبط يك خاطره علاوه بر صرف وقت زياد، هزينه زيادي نيز صرف ميشود تا آن تصوير و خاطره بدون هيچ گونه كم و كاستي ثبت و ضبط شود. البته در ميان سازمانهاي متولي، ميتوانم به مركز حفظ آثار و نشر ارزشهاي دفاع مقدس سپاه بيتالمقدس اشاره كنم كه همكاري زيادي با بنده و ساير فعالان فرهنگي منطقه دارند.
كاري هست كه بخواهيد در آينده انجام دهيد؟خيلي دوست دارم در مورد جاويدالاثر حاج احمد متوسليان بنويسم. مردم مريوان هنوز كه هنوزه اين سردار بزرگ جبههها را از صميم قلب دوست دارند. حاج احمد و همه شهدا و رزمندگان دفاع مقدس بر گردن ما حق دارند و وظيفه ما اين است كه مانع از فراموشي راه و نام اين عزيزان شويم.
اگر موافق باشيد در پايان يادي كنيم از شهدايي كه در كتاب مجاهدتهاي خاموش به معرفي آنها پرداختهايد. اين شهدا از نامآورترين شهداي كردستان هستند. از ميان آنها ميتوانم به شهيد جلال بارنامه، شهيد ملا مصطفي مردوخي، شهيد ابراهيم مرادي، شهيد عثمان فرشته، شهيد كيكاوس پيري، شهيد جلال بازيار، شهيد لطيف راستي، شهيد عبدالله طرطوسي، شهيدحسن مدنيفرد و شهيد مسعود نجاري اشاره كنم.