ورزش به عنوان يكي از مقوله‌هايي كه در رشد اميد و بالا رفتن شرايط روحي و رواني جوامع نقش تأثيرگذاري دارد، همواره مورد توجه دولتمردان و سياستمداران بوده و هست. نگاهي به برنامه‌هاي دولت‌هاي مختلف در سراسر جهان ثابت مي‌كند كه آنها به‌رغم درگيري‌هاي زياد بر سر مسائل سياسي، اجتماعي و بين‌المللي هيچ‌گاه از امر ورزش غافل نمي‌شوند و با برنامه‌ريزي براي توسعه زيرساخت‌هاي اين مهم و پرورش استعدادها و قهرمانان آن عملاً در جهت منافع و پيشرفت اهداف سياسي خود با استفاده از ميدان ورزش حركت مي‌كنند. اينجا اما در ايران اوضاع متفاوت است. در كشور اسلامي ما درست برخلاف آنچه دين مبين اسلام توصيه كرده و رهبر معظم انقلاب نيز به جوانان تذكر داده‌اند كه به ورزش اهميت بدهند، ورزش از ديدگاه سياستمداران و دولت‌هاي گوناگون با طرز تفكرات چپ، راست و اعتدالي، كمترين ارزش را دارد.
اين روزها دولتي كه از سال 1392 با شعار تدبير و اميد روي كار آمده، بودجه ورزش كشور را در سال 1397، 300 ميليارد تومان كاهش داده است. اين مسئله وقتي دردناك‌تر مي‌شود كه متوجه مي‌شويم اين كاهش بودجه بيشتر در بخش عمراني بوده، جايي كه ورزش سال‌هاست در آن با مشكل روبه‌رو است و دردناك‌تر اينكه همين دولت چنان براي رشته‌اي خاص سر كيسه را شل مي‌كند كه حتي داد خودشان هم درمي‌آيد. از تمام اين موارد كه بگذريم، كاهش بودجه 300 ميلياردي ورزش در سالي رخ مي‌دهد كه ورزش كشور با چند رويداد بزرگ روبه‌رو است؛ اول و مهم‌تر از همه بازي‌هاي آسيايي 2018 است، جايي كه ورزش كشور بايد از موفقيت‌هاي دو دوره گذشته خود به خوبي دفاع كند. لازم به ذكر نيست كه رقيبان آسيايي ايران به خصوص كشورهايي چون ازبكستان و تايلند تمام هم و غم خود را به كار مي‌گيرند تا بتوانند خود را در جمع چهار كشور برتر قاره كهن جاي دهند.
دولت تدبير و اميد در حالي بودجه ورزش كشور را كاهش داده كه سال پيش‌رو سال كسب سهميه المپيك است، المپيكي كه درخشش ورزشكاران ايران در آن ميتواند از هر ميدان سياسي و حتي نظامي براي ايران اسلامي مؤثرتر و برنده‌تر باشد. بر هيچ‌كس پوشيده نيست كه به اهتزاز درآمدن پرچم ايران در ميداني بزرگ به اسم المپيك تا چه ميزان ميتواند در بعد تبليغاتي و بي‌اثر كردن نقشه‌هاي دشمنان انقلاب اسلامي در خارج از كشور مؤثر و از طرف مقابل تا چه ميزان ميتواند در روحيه‌بخشي و تزريق اميد به بدنه جامعه مفيد باشد، اما دولتي كه با شعار اميد پا به عرصه گذاشته، چنان از اصلي‌ترين مقوله براي افزايش اميد در جامعه يعني ورزش غافل شده كه به راحتي بودجه آن را در چنين سال مهمي كاهش داده است.
هرچند كه از سياست‌‌هاي تأمل‌انگيز دولت تدبير و اميد زياد مي‌توان نوشت و ديد، اما اين يكي آن هم از سوي مدعيان تزريق اميد به جامعه و كشور بعيد به نظر مي‌رسيد. البته تا دلتان بخواهد دلايل براي اتخاذ چنين تصميمي زياد است، اما واقعيت اين است كه اين اقدام را هم بايد كنار ديگر مطالبات رهبري و مردم از دولت‌ها و دولتمردان گذاشت، مطالباتي كه تاكنون زمين مانده و نه دولت تدبير و اميد که دولت‌هاي قبلي نیز كوچك‌ترين توجهي به آنها نداشته‌اند.
بودجه ورزش كشور كم شد، بودجه كميته ملي المپيك را اندكي قلقلك دادند و در نهايت بودجه بروبچه‌هاي افتخارآفرين المپيك را 4 درصد كاهش دادند، همان افتخارآفريناني كه در ميادين بين‌المللي اينقدر مدال درو مي‌كنند كه همه را شرمنده خودشان مي‌كنند. تدبير دولت اين بود كه ورزش اميدآور زياد پول خرج مي‌كند و بايد با كاهش بودجه مواجه شود، حالا اين 300 ميليارد توماني كه از ورزش كنده شده، كجا قرار است به درد مردم بخورد و اميدآوري دولت را تضمين كند، كسي به درستي نمي‌داند!
