به گزارش «جوان» به نقل از مهر ولايت امام زمان(عج) در دهه اول ربيع‌الاول گرچه توسط برخي افراطيون به محل اختلاف شيعه و اهل سنت تبديل شده است، اما بررسي برخي احاديث اهل سنت پيرامون امام زمان(عج) نشانگر آن است كه اتفاقاً نور اين ولايت، حقيقتي است كه موجب اتحاد تشيع و تسنن است نه افتراق و جدايي. بايد دانست كه در اين روز اتفاقي افتاده است به نام آغاز امامت مهدي موعود(عج) كه هم تشيع و هم تسنن بر اصل داستان اين نكته يعني امام عصر اتفاق نظر دارند. بدين شرح كه اصل ثابت شده در نزد شيعه و سني وجود ذي‌جود امام عصر(عج) است كه از روز نهم ربيع‌الاول سال ۲۰۶ هجري قمري به امامت رسيده‌اند. به اين منظور برخي روايات قابل بررسي است:
- «المهدي منّا أهل البيت». سنن ابن ماجه، ج۲ ص۱۳۶۷ - كتاب الفتن، باب خروج المهدي (۳۴) ح ۴۰۸۵. رسول گرامي اسلام(ص) فرموده‌اند: مهدي از ما اهل بيت است.
- «سيد مؤمن بن حسن بن مؤمن شبلنجي» متوفّاي بعد از ۱۲۹۰ هجري در كتاب: «نور الابصار في مناقب آل النّبي المختار» در فصلي كه مربوط به حضرت مهدي(عج) است چنين مي‌نويسد: «فصل في ذكر مناقب محمّد بن الحسن الخالص ابن علي الهادي... ابن علي بن ابي‌طالب» و بعد از ذكر بعض صفات آن حضرت، درباره امكان طول عمر آن بزرگوار از قول «محمّد بن يوسف گنجي شافعي» دلايلي را نقل مي‌كند.
- «احمد بن يوسف بن احمد» متوفّاي ۱۰۱۹ در كتاب: «اخبار الدُّوَل و آثار الاُوَل» مي‌نويسد: «الفصل الحادي عشر في ذكر الخلف الصّالح الامام ابي القاسم محمّد بن الحسن العسكري (رض) و كان عمره عند وفاة ابيه خمس سنين. آتاه اللَّه فيها الحكمة كما اوتيها يحيي(ع) صبياً» ترجمه: «فصل يازدهم درباره خلف صالح، امام ابي القاسم محمّد بن الحسن العسكري(ع) و عمرش هنگام وفات پدرش پنج سال بود. خداوند در همان سنّ به او حكمت عطا كرد همان‌گونه كه به يحيي(ع) در كودكي عنايت كرد».
- «عبدالوهّاب شعراني» متوفّاي ۹۷۳ در كتاب: «اليواقيت و الجواهر في بيان عقائد الاكابر» حضرت مهدي(عج) را فرزند امام حسن عسكري(ع) دانسته و مي‌نويسد تاريخ ولادت او نيمه ماه شعبان سال ۲۵۵ بوده و اكنون كه سال ۹۵۸ است عمر او ۷۰۶ سال مي‌باشد (صحيح آن ۷۰۳ است).
- «ابن تيميه» متوفّاي ۷۲۸ هجري، در جزء چهارم كتاب «منهاج السنّة» حديث نبوي: «يخرج في آخرالزّمان رجل من ولدي اسمه كاسمي و كنيته كنيتي يملأ الارض عدلاً كما ملئت جوراً» يعني: در آخرالزّمان مردي از فرزندانم خروج مي‌كند كه اسمش مانند اسم من و كنيه‌اش كنيه من است. زمين را پر از عدل مي‌كند همان‌گونه كه پر از ستم شد، را قبول داشته و او را همان «مهدي» (عج) مي‌داند و نيز بعض احاديثي را كه ابوداود و ترمذي، داير بر حتمي بودن اين خروج و اينكه آن حضرت از عترت پيامبر(ص) و از فرزندان فاطمه (س) است، آورده‌اند نقل كرده و آنها را احاديثي صحيح مي‌داند.
لذا مشاهده مي‌شود اكثر علماي اهل تسنن نيز به حضرت صاحب (ع) اذعان و اعتقاد داشته‌اند و اين خود مهم‌ترين وجه اشتراك در ميان اهل تسنن و تشيع در اين روز فرخنده است.
