به گزارش «جوان» موضوع احداث واحدهاي پتروشيمي در سواحل درياي‌خزر چندسالي بود روي كاغذ قرار داشت و وزير نفت چندماه پيش و درست يك روز مانده به موعد رأي اعتماد خود با نمايندگان مردم شمال كشور در يك سند رسمي به آنها تعهد داد تا مقدمات احداث واحدهاي پتروشيمي در شهرهاي شمالي را پيگيري كند.
انتشار اين سند انتقادات بسياري را به همراه داشت، گروهي معتقد بودند اين وعده وزير يك امتياز براي كسب رأي اعتماد از مجلس است و گروهي ديگر ورود شركت‌‌هاي پتروشيمي به شمال كشور را به ضرر محيط‌زيست دانستند. وزير نفت اما بي‌تفاوت به اين انتقادات پيگير ساخت واحدهاي پتروشيمي شد و هفته گذشته طي نامه‌اي رسمي به عيسي كلانتري رئيس سازمان حفاظت محيط‌زيست از او خواست مجوز ساخت اين واحدها را صادر كند. وي در اين نامه نوشته بود، وزارت نفت ساخت چند واحد پتروشيمي براي توليد پروپيلن از گاز طبيعي را در دستور كار خود قرار داده است كه با توجه به نياز اين واحدها به آب، موافقت اصولي خود را با اين طرح اعلام كنيد. چند روز بعد از اين نامه عيسي كلانتري پاسخ مثبتي به اين درخواست داد و نوشت كه نسبت به صدور اين موافقت اصولي اقدام شود.
از آنجا كه صدور مجوزهاي زيست‌محيطي براي احداث هر واحد صنعتي بسيار مهم است و با نظر به اينكه واحدهاي پتروشيمي پساب‌هاي بزرگ و خطرناكي براي محيط‌زيست دارند، مشخص نيست كلانتري چگونه و با چه استدلالي با درخواست وزير نفت موافقت كرده است.
شبيه چنين اتفاقي هم در دور نخست وزارت زنگنه رخ داد؛ جايي كه وزير نفت يك تنه مقابل همه كارشناسان و مديران پتروشيمي ايستاد و خط لوله اتيلن غرب را به تصويب رساند بدون آنكه به عوامل اصلي مانند مسائل زيست‌محيطي دقت كند و آنجا هم توانست موافقت سازمان حفاظت محيط‌زيست را دريافت كند. امروز كه كم‌آبي در غرب كشور به اوج خود رسيده درستي استدلال‌هاي كارشناسان به اثبات رسيده است ولي ديگر كار از كار گذشته است. مشخص نيست بر چه اساسي و گزارش‌هاي كارشناسي چنين تصميمي از سوي وزير نفت اخذ شده است و زنگنه مي‌خواهد دامنه آلودگي‌هاي زيست‌محيطي را به بهانه اشتغالزايي به شمال كشور برساند. با توجه به جذابيت‌هاي گردشگري شمال كشور و طبيعت كم‌نظير آن قطعاً راهكارهاي بهتري براي اشتغالزايي وجود دارد كه اگر برنامه‌ريزي درستي براي بهره‌برداري از اين ظرفيت وجود داشت، چنين تصميماتي اخذ نمي‌شد.
از سوي ديگر چنين تصميمي ريشه در لابي نمايندگان استان‌هاي مازندران و گيلان با وزارت نفت دارد كه همواره خود را پيرو سياست‌هاي كارشناسي و عدم ارجحيت رابطه بر ضابطه مي‌داند. اين وزارتخانه تأكيد بسياري بر مسئله زيست‌محيطي ولو در ظاهر دارد ولي به‌صورت جدي پيگير احداث واحد پتروشيمي در كرمان است در حالي كه اين شركت در محدوديت جدي آبي قرار دارد. از سوي ديگر براي انتقال پتروشيمي‌هاي استان فارس به عسلويه روبه‌روي همه ايستاده است. كسي نمي‌داند وزارت نفت واقعاً محيط‌زيست و مسائل آبي را در طرح‌هاي خود در نظر دارد يا نه اما ناگفته پيداست كه همه چيز به لابي و امتيازدهي ختم مي‌شود به ويژه آنكه نمايندگان شمالي كشور از حاميان جدي وزير نفت به شمار مي‌روند. مجوز اصولي سازمان حفاظت محيط زيست براي پروژه مذكور صادر شده است و بايد ديد در مراحل بعدي ساخت مجتمع‌هاي پتروشيمي در خطه شمالي كشور به كجا ختم مي‌شود.
اقاي نويسنده محترم مقاله،به جاي نگراني محيط زيست نگران خانواده هايي باش كه بخاطر مشكلات مالي دارن از هم مي پاشن.شمايي كه از هيچ چيزي خبرنداري وفقط بخاطر چندخط نوشتن حاضري منطقه اي رو بيچاره نگه داري بروببين كه درمناطق صنعتي به بچه هاي گيلان ميگن غيربومي وچطور باهاشوم برخوردميشه. 
