امام حسين(ع) با يك دنيا مواجه بود

روح قضيه (قيام اباعبدالله) اين است كه امام حسين (ع) در اين ماجرا، با يك لشكر روبه‌رو نبود؛ با جماعتي از انسان‌ها، هر چند صد برابر خودش، طرف نبود؛ امام حسين (ع) با جهاني انحراف و ظلمات روبه‌رو بود. اين مهم است. با يك جهان كجروي و ظلمت و ظلم مواجه بود، كه آن جهان هم همه چيز داشت. پول، زر و زور، شعر، كتاب و محدث و آخوند داشت. وحشت‌انگيز بود. تن آدم معمولي - حتي آدم فوق‌معمولي - در مقابل عظمت پوشالي آن دنياي ظلمت مي‌لرزيد. قدم و دل امام حسين (ع) در مقابل اين دنيا نلرزيد؛ احساس ضعف و ترديد نكرد و يك‌تنه وسط ميدان آمد. عظمت قضيه اين است كه قيامِ‌ لله است.

 

كار امام حسين (ع) در كربلا، با كار جد مطهرش حضرت محمد ‌بن عبدالله (ص) در بعثت، قابل تشبيه و مقايسه است. قضيه اين است. همان‌طور كه پيغمبر در آنجا، يك‌تنه با يك دنيا مواجه شد، امام حسين (ع) هم در ماجراي كربلا، يك‌تنه با يك دنيا مواجه بود. آن بزرگوار هم نترسيد؛ ايستاد و جلو آمد. امام حسين (ع) هم نترسيد؛ ايستاد و جلو آمد. حركت نبوي و حركت حسيني، مثل دايره‌ متحدالمركز هستند. به يك جهت متوجهند. لذا اينجا «‌حسين مني و انا من حسين» معنا پيدا مي‌كند. اين عظمت كار امام حسين (ع) است. 

بيانات رهبر معظم انقلاب در ديدار جمعي از پاسداران 1375/9/4