تهران شهري است كه بيش از ظرفيت خود، ميزبان خودروهاست. شهري كه روزانه حدود 3 ميليون خودرو به آن وارد شده تا تعداد خودروهاي آن در روز به بيش از 7 ميليون برسد؛ عددي برابر با جمعيت پايتخت ايران. همين مسئله سبب شده تا در اكثر معابر اين شهر در طول 20 ساعت از شبانه‌روز، ترافيك سنگيني را شاهد باشيم و عملاً تهران به پاركينگي بزرگ تبديل شود. اما در كنار مشكل تردد، مشكل بزرگ ديگري نيز در شهر وجود دارد و آن هم پيدا كردن جاي پارك است. در شرايطي كه بسياري از سازمان‌ها تا ده‌ها متر اطراف ساختمان خود را پارك ممنوع كرده و بسياري از معابر هم تابلوي پارك ممنوع دارند، جاي پاركي براي خودروها وجود ندارد. با وجود همه اين مشكلات و كمبود پاركينگ در سطح شهر، شهرداري تهران در اقدامي عجيب مدتي است كه در برخي معابر حاشيه را به خط ويژه دوچرخه‌سواري اختصاص داده است. همين امر سبب شده تا عملاً در شهر جاي پاركي باقي نماند و خودروسواران سرگردان شوند. درست است كه بايد در جهت كاهش مسافت‌هاي شهري با خودروهاي شخصي تلاش كنيم اما تحقق اين امر ابتدا تقويت ناوگان اتوبوسراني و مترو تهران را مي‌طلبد. اكنون كه تعداد اتوبوس‌ها و واگن‌هاي مترو به قدري كم است كه جوابگوي شهروندان نيست، نمي‌توان توقع داشت همگان از وسايل حمل و نقل عمومي استفاده كنند و دور خودروي شخصي را خط بكشند. در صورتي‌كه ناوگا ن حمل و نقل عمومي پايتخت به قدري قوي باشد كه بتواند جوابگوي جمعيت چند ميليوني پايتخت شود، آنگاه مي‌توان به توسعه خطوط ويژه دوچرخه‌سواري فكر كرد در غير اينصورت اين خطوط يا پاركينگ مي‌شوند يا محل عبور موتورسيكلت.
