چرا عده اي به دنبال ترویج موسیقی و رقص در جشنهای مذهبی اند؟

اعياد مذهبي با چاشني موسيقي لهو و لعب

مصطفی شاه کرمی
پیامبر اعظم (ص) می فرمایند: «فرشتگان به خانه‌ای که شراب و وسایل قمار و موسیقی حرام در آن باشد وارد نمی‌شوند، دعای اهل آن خانه مستجاب نمی‌گردد و خیر و برکت از آن خانه می‌رود.» طی سالهای اخیر و همگام با پیشرفتهای شگرفی که در عرصه های مختلف علمی و صنعتی به وجود آمده است، هنر و عوالم مختلف آن نیز دستخوش تغییرات زیادی شده اند.
قدرت متغیر سازی در عرصه های متنوع هنر باعث شده است که هر کدام از هنرهای هفتگانه با توجه به منافع راهبردی و استراتژیک بلند مدت کشورهای عمدتا استعمارگر و مستکبر تعاریف و کاربردهای متکثری پیدا بکنند. در دوران و هزاره سوم، دیگر هنر به معنا و قصد مورد نظر و خواست انسانهای قرون گذشته قابل تعریف نیست.
چه اینکه انتفاع و اهداف کشورهای مروج و تولید کننده محتوا در حوزه های مختلف آن یکی از بایسته های اصلی شکل گیری و نیل به اهداف مفروض، از جمله مبانی طرح ریزی شده از جانب مرکز و محمل مولد اصلی هنرهای هفتگانه محسوب می شود.
امروزه استعمارگری نوین و مستعمره کردن دیگر کشورها و ملتهای جهان با استفاده از شیوه و روش های قدیمی از جمله حمله نظامی و یا هجمه و تعرض از طریق حلقه واسط یا کشور ثالث تا حدودی منسوخ و نخ نما شده است. با توجه به بیداری اکثر مردم کشورهای جهان و آگاهی یافتن از قدرت اتحاد و اتفاق که با یک استراتژی راهبردی و ذیل عناوینی همچون جمهوریت یا همان دمکراسی، باعث شده است که سبک تهاجم و تخاصم نظامی کارایی اش را از دست بدهد.
از جمله دلایل این تغییر رویکرد هزینه های اقتصادی، تجهیزاتی - لجستیکی و انسانی بسیار زیادی است که در دنیای امروزی اعتبار یافتن و ملاک قرار گرفتن بحث هزینه و سود، محلی از اعراب ندارد. راهبردی ترین دستاویزهای استراتژیک ابرقدرتها به سمت سینما ، موسیقی و رسانه تئوریزه شده است.
هدف گذاری های متعددی با راه اندازی جشنواره ها و تعیین جوایز قابل توجهی تئوریزه شده است که هر دوره از این جشنواره ها در نهایت منجر به معرفی افراد و آثاری به عنوان نفرات و آثار برتر به همگان از جمله علاقمندان آن عرصه هنری می گردد. با توجه به تقسیم کار تئوریزه شده توسط کارشناسان خبره ذی مدخل در هر کدام از عوالم هنر و پس از برنده و شاخص اعلام شدن افراد خاصی در این محافل کاملا مدیریت شده خاص، رسانه ها مرحله بعدی کار را که مانور تبلیغاتی برای اشتهار و ستاره کردن منتخب مورد نظر است را آغاز می کنند.
این افراد به لطف سبک رفتاری استعمار جدید و شیوه های تهاجمی خاصش و البته اعلام سرسپردگی و در اختیار بودنش به عنوان الگو و سوپر استارهای مولتی میلیاردر برای جوانان کشور هدف معرفی می شوند.
تکلیف سینما یا همان هنر هفتم با نمایش سیرک گونه جوایزي مانند اسکار ، كن، برلين و ... ، مشخص و «أظهر من الشمس فی اوسط السماء» است. اما در این بین عرصه موسیقی به عنوان یکی از پرطرفدارترین و تأثیر گذارترین عوالم هنر که مورد توجه ویژه قشر جوان جوامع مختلف قرار دارد تبدیل به کانون توجهات سرمایه داران و اربابان خود خوانده جهان استعمارگری شده است.
اربابان امپریالیسم به پشتوانه ارتباطات و توانایی‌های مالی و امکاناتی همچون رسانه‌های تأثیرگذار در دنیا، خوانندگان و طبقه ممتاز سبک‌های مختلف موسیقی از جمله رپ، هیپ‌هاپ، متال، راک و... را در قبال دادن ثروت و شهرت جهانی(که قبلا اشاره شد)، آنها را به طور کامل در اختیار خود می‌گیرند تا به عنوان ابزاری مؤثر برای کنترل ذهن ، روح و ذائقه دیگران به ویژه نسل جوان در کشورهای هدف استفاده کنند.
اینگونه می‌شود که دیگر خواننده‌ها هیچ کنترلی روی کار خود نداشته و صرفاً مطیع دستورات و برنامه‌های طبقه ممتاز پشت پرده‌ای می‌شوند که همان «فراماسونرها» و «ایلومیناتی‌ها» و گروه اقلیتی هستند که خود را اربابان جهان می‌دانند. هر چند پذیرش چنین تئوری برای خوانندگان سبکهای موسیقی غربی در کشورمان قدری سخت و غیر قابل باور است اما واقعیت این است که چنین سرمایه گذاری معمولا بر روی افراد فوق ستاره و بسیار معروف با هواداران زیاد انجام می شود، نه کسانی با ابعاد و سطح کاری خواننده های داخل کشورمان که بیشتر مصرف کننده و کپی کار هستند تا تولید کننده سبکهای موسیقایی که عمدتا منشأ غربی دارند. اما متأسفانه باید این نکته را پذیرفت که برخی جوانان ناآگاه و یا گمراه طرفدار برخی از این خواننده های داخلی کپی کار و پیرو سبکهای غربی شده اند.
دلایل متعددی را در این زمینه می توان احصا کرد اما بدون تردید رسانه های داخلی از جمله رادیو ، تلویزیون و برخی روزنامه ها و مجلات اصطلاحا" «زرد» کشورمان مهمترین عوامل کسب شهرت و الگو شدن قاطبه این فعالان موسیقی غربی در میان جوانان به شمار می آیند.
چندسالی است که هر مراسم جشن و شادمانی که در هر بخش ، سازمان یا نقه ای در کشور برپا می شود یک پای ثابت و لاتغیر این مثلا جشنها اجرای موسیقی و خوانندگی است. در اکثر جشن های مناسبتی از جمله ولادت ائمه معصومین علیهم السلام ، اجرا و به پا شدن مجالس موسیقی لهو و غنا به نام ائمه و به کام خدمتگذاران شیطان و آدمکهای ملونی است که خودشان را در مقابل عظمت ستاره های خارجی سبک های پاپ،رپ،هیپ هاپ و غیره یک پادو و کمترین می دانند.
در نمونه های خارجی مطربان مثلا خواننده یا موسیقی دان به تبلیغ و تقدیس خدای شیطانی خود در صنعت موسیقی می‌پردازند و به واسطه همین مسئله در بسیاری از آهنگ‌ها، مفاهیم کاملاً ضدانسانی و غیراخلاقی از جمله اعتیاد، دزدی، قتل، ‌مسائل جنسی، همجنس‌بازی، کفر و ناسزاگویی و تقدیس شیطان را به شکل ترغیبی و تشویقی مطرح می‌کنند و تکرار مکرر این آهنگ‌ها و مفاهیم است که فرهنگ جوامع فاقد پشتوانه اعتقادی و جوامع غافل از ارزشهای شان را تغییر می‌دهد.
هر چند در میان مابه ازای داخلی این مطربان، فضا و عرصه ی ولنگاری و لاقیدی به خاطر اِعمال برخی ممیزی های نیم بند و سلیقه ای، در حد و اندازه مغرب زمین وجود ندارد. اما اعمال و رفتارهاي شنيع و حيواني بسیاری دیگری از جمله مباحث جنسی ، ترویج عشقهای خیابانی و نامشروع و به تبع ذات سبک و موسیقی غربی به کار رفته در آهنگها ، شرایط لهو ولعب به وفور دیده می شود. رسانه ملی متشکل از رسانه های حوزه صدا و سیما بدون کمترین توجهی به حدود الهی و فقط با توجیه جذب مخاطب ضمن دعوت از برخی افراد با ظاهری مشکل دار به اسم خواننده، زمینه اشتهار و الگو شدن آنها در بین جوانان جامعه را تسهیل و فراهم می کنند.
از طرفی برخی از سازمانها، دستگاهها و بخش های دولتی و غیردولتی هم با تأسی از اقدام رسانه ملی گمان می کنند که اگر در جشنهای سازمانی یا اعیاد و مناسبتهای ملی و مذهبی از خوانندگان و مطربان استفاده نکنند، آن مراسم جشن نیست. نمونه چنین اقداماتی در اثنای برپایی جشن ولادت امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) که توسط دستگاه ها و سازمان هاي مختلف و با پخش موسیقی های لهو و لعب و برپایی مجلس گناه آلود انجام مي گيرد یکی از مهمترین و شاد ترین! بخشهای جشن ولادت امام زمان و منجی عالم بشریت - از گناه و آلودگی ها - است!
در بخش پایانی این نوشتار لازم است برای داشتن درک بهتر و البته احساس و ادارک صحیح تر نسبت به خطری که در کمین جوامع اسلامی نشسته است به واقعه تاریخی و دلایل اضمحلال و از هم گسیختگی جامعه مسلمانان در اندلس (اسپانیای کنونی) اشاره کنیم.
«مِستِرهمفر»، جاسوس معروف انگلیسی در بلاد اسلامی که با تهییج و مدیریت محمدبن عبدالوهاب توانست فرقه منحرف ، سفاک و مملو از بلاهت و سفاهت «وهابیت» را پایه گذاری و تثبیت کند، در کتاب خاطراتش با آوردن نقل قول یکی از مسئولان انگلیسی در باره چگونگی بازپس گیری اندلس(اسپانياي كنوني) از مسلمانان نوشته است : یکی از مسئولان وزارت مستعمرات انگلیس به من که درباره نا معلوم بودن موفقیت مأموریتم در بلاد اسلامی ناامید شده بودم گفت: همانطور که توانستیم اندلس را از مسلمانان بازپس بگیریم، روزی خواهیم توانست که امپراطوری اسلامی را هم مضمحل کنیم. او درباره شیوه پس گیری اندلس گفته است: ما با استفاده از زنان (فاحشه) و شراب توانستیم انها را فاسد و سست کرده و شکست بدهیم!
در روزگار امروز ما نیز این نکته بسیار جالب و حائز اهمیت است که بی بی سی به عنوان رسانه دولتی انگلیس و یکی از مهمترین بازوهای عملیاتی این کشور استعمارگر ، سعی می کند از طریق برنامه های متعدد ماهواره ای وجوه و مولفههای مورد نظرش را به عنوان نماد شادی و شادمانه بودن در میان مسلمانان بخصوص ایرانیان رواج بدهد. این چند وجه عبارتند از «زن بارگی» ، «موسیقی» ، «شراب» و «رقص». با اندکی توجه و تدقیق بیشتر می توان این سه محور را در اکثر برنامه های سرگرم کننده ای که از این شبکه سلطنتی انگلیس(بی بی سی) و دیگر شبکه های همداستان با آن(من و تو ، جم تی وی ، VOA، بي بي سي و سابقاٌ فارسی وان و ...) پخش می شوند را ملاحظه کرد.
این عملیات روانی با همراهی و مساعدت ناخواسته و ناآگاهانه برخی از برنامه و یا توسط مسئولان برپایی جشن های مختلف کشورمان در حال تسری دادن و اپیدمی شدن است. متاسفانه بیشتر برنامه سازان و مسئولان برپایی جشنهای ملی و مذهبی در کشوران گمان می کنند که اگر در جشنی موسیقی و کمی تحرک موزون! وجود نداشته باشد دیگر نمی توان به آن مراسم، عنوان «جشن» اطلاق کرد!
هر چند با تکرار قبح شکنی متعدد از این دو مقوله به بهانه هایی نظیر برد تیم ملی فوتبال ، والیبال، بسکتبال و ... بارها و بارها شاهد برپایی مجالس و محافل رقص و موسیقی شاد! در وسط خیابانهای شهرمان بوده و خواهیم بود!
شاید قدری مداقه و تدبر بیشتر درباره این مسئله که چرا همه رسانه های داخلی(صوتی و تصویری) در خلال برپایی محافل جشن و شادی سعی در پخش و تکرار عصبی کننده موسیقی های خاص دارند، ما را به این نتیجه برساند که ما در بخشی از پازلی که دشمن به طمع نابودی و استعباد و اضمحلال فرهنگ ، کشور و دین مان طراحی کرده است در حال انجام وظیفه هستیم!
چرا برخی رسانه ها تلاش می کنند تا شادی و جشن را فقط در رقص و موسیقی خلاصه کنند؟ آیا فقط با رقصیدن و پخش موسیقی غربی می توانیم شاد بودن مان را به دیگران اثبات کنیم؟!
باید هوشیار باشیم تا با درس گرفتن از احوال گذشتگان، نگذاریم یکبار دیگر سرنوشت شوم و عبرت آمیز «اندلس» با طراحی دشمنان اسلام و با تشبث به سه رکن اصلی فساد یعنی ترويج «زن بارگی» ، «شراب» و «رقص و موسیقی» یکبار دیگر محقق شود.