به گزارش «جوان»، نويسنده در معرفي مسئله كتاب و رويكرد همروي چنين آورده است:«رويكرد همرَوي راه ميانه يا راه سومي بين دو رويكرد حداكثري و حداقلي به شمار ميرود و بر تعامل ادله عقلي (فرامتني) با ادله قرآني- روايي (متني) تكيه ميزند. از جهتي مي توان اين رويكرد را ادامه كوشش فارابي (در نسبتسنجي فلسفه سياسي و فقه سياسي) و ناييني و آخوند خراساني (در سنجش ظرفيت فقه در مقابل تجدد) ارزيابي كرد.»
نظريه همروي، كوشش اوليهاي كه در اين كتاب تحت عنوان «همروي فلسفه سياسي و فقه سياسي» صورت پذيرفته را ميتوان زيرمجموعه عنواني عامتر، يعني «رويكرد همروي» قرار داد. متفكران زيادي زير چتر رويكرد همروي قرار دارند حتي فارابي در عصر زرين تمدن اسلامي كه نسبت فلسفه سياسي و فقه مدني را با رويكردي عقلي به بحث گذاشت.
وي كليات سياست را به فلسفه و جزئيات آن را به فقه واگذارد و همين مسئله باعث شد در طول زمان فقه سياسي جا را براي فلسفه سياسي و رويكرد عقلاني به سياست تنگتر نمايد. اين در حالي است كه بسياري از انديشمندان اسلامي فقط رويكرد فلسفي يا فقهي به سياست داشتهاند.
نظريه همروي در چهار سطح امكان طرح دارد: پل زدن بين روشهاي معرفتي، جمع بين روشهاي متني و فرامتني (و متنگرايانه و زمينهگرايانه)، همسويي فلسفه سياسي و فقه سياسي و بالاخره تركيب سازوار سنت و تجدد. موضوع كتاب حاضر همسويي و تعامل فلسفه سياسي و فقه سياسي است.
كتاب «همروي فلسفه سياسي و فقه سياسي» شامل بيش از يك دهه پژوهش و كوششهاي قلمي نويسنده در حوزه انديشه سياسي اسلامي حول محور نظريه همروي است. به اعتقاد نويسنده اين كتاب، هرمنوتيك و گفتمان دو روش مهم مدرن و پسامدرن محسوب ميشوند كه ممكن است بتوانند شيوه فهم را در انديشه اسلامي متحول سازند. اين كتاب توسط انتشارات هرمس در 546 صفحه منتشر شده است.