فرد شاكي زماني كه دعوي را در دادگاه مطرح مي‌كند، مي‌تواند در هنگام ارائه دلايل، به سوگند نيز متوسل شود، يعني از فرد مقابل بخواهد كه براي اثبات حقانيت حرف‌هايش قسم بخورد و در صورت لزوم دادگاه اين كار را انجام خواهد داد.
بعد از صدور قرار سوگند از طرف دادگاه، اگر شخصي كه بايد قسم بخورد، حضور داشته باشد، اين كار در همان جلسه دادگاه انجام مي‌شود و در صورت حضور نداشتن، دادگاه وقت تعيين و طرفين را براي اجراي قرار سوگند دعوت مي‌كند.
اگر فردي كه بايد قسم بخورد، در دادگاه ديگري حضور داشته باشد، دادگاه مي‌تواند به دادگاه مذكور مأموريت دهد كه قرار سوگند را اجرا كند. دادگاه مذكور نيز اين كار را با تنظيم صورت‌مجلس انجام مي‌دهد و صورت‌مجلس را به دادگاهي كه قرار سوگند را صادر‌كرده مي‌فرستد.
سوگند مي‌تواند به صورت كتبي باشد، يعني، صورت لفظ و بيان و صوت است و بايد شنيده شود. بنابراين اگر بدون بيان متني به نام سوگند نوشته شود، سوگند نيست، مگر كسي كه لال باشد.
اگر شخصي كه بايد سوگند ياد كند، به دليل بيماري يا عذر ديگري نتواند در دادگاه حاضر شود، دادرس يا نماينده‌اش به محل او مي‌روند و در آن محل سوگند ياد مي‌شود.
كسي كه مسلمان نيست، ولي اهل توحيد است و به خدا ايمان دارد، به نام خدا سوگند مي‌خورد. دادگاه مي‌تواند به مناسبت مليت كسي كه سوگند ياد مي‌كند، كيفيت سوگند را از حيث زمان و مكان تعيين كند. مثلاً زمان سوگند را به روز يكشنبه يا در محل كليسا و مثلاً به انجيل موكول كند.
دادگاه پس از اجراي قرار سوگند، مطالب مربوط به اجراي قرار سوگند را در جلسه دادگاه قرائت و براساس آن حكم صادر مي‌كند. همچنين اگر اجراي سوگند به دادگاه ديگري مأموريت داده شده باشد، پس از دريافت صورت‌مجلس اجراي سوگند، دادگاه حكم صادر مي‌كند.
