تكاپوي زنان اصلاح‌طلب براي گرفتن سهم بيشتري از مديريت اجرايي در دولت دوازدهم با شدت بسيار در جريان است. شهيندخت مولاوردي اخيراً گفته كه پيش‌بيني حضور سه وزير زن را در كابينه دارد. او كه معاون رئيس‌جمهور در امور زنان و خانواده است، گفته «با كساني كه در مورد كابينه تصميم‌گير هستند، در مورد حضور زنان رايزني كرديم و نظر روحاني هم ان‌شاءالله مثبت است.» اين سخنان نشان مي‌دهد كه او ديداري با رئيس‌جمهور نداشته و شايد همچنان در گرفتن وقت از روحاني براي ديدار دچار مشكل باشد. پيش از اين مولاوردي اذعان كرده بود كه در طول چهار سال دولت يازدهم تنها دو، سه بار موفق به ديدار با روحاني شده است.
با اين همه در ميان اصلاح‌طلبان نگاه‌هايي در تفاوت با نگاه مولاوردي هم وجود دارد. زهرا شجاعي از ليست‌بندي انتخابات شوراها در شهرستان‌ها ناراضي است و در مصاحبه با روزنامه شرق مي‌گويد كه سهميه 30 درصدي زنان به دليل زدوبندهاي سياسي و تعامل‌هاي قومي و قبيله‌اي و مناسبات غيرمعمول سياسي وجود داشت، در شهرستان‌ها مورد توجه قرار نگرفت. او در مورد انتخاب وزير زن در كابينه هم معتقد است كه «ما زياده از حد بر مطالبه وزير زن متمرکز شده‌ايم و از ديگر مطالبات و گفتمان‌سازي پيرامون آن باز مانده‌ايم. گزارش‌هاي محرمانه‌اي از وضعيت اجتماعي در ميز مسئولان ما آرشيو شده است. اينها چيز کمي نيست.» زهرا شجاعي كه در دولت اصلاحات معاون امور زنان رياست جمهوري بود، در ادامه مي‌گويد: «مسائل همه زنان را ببينيم، نه فقط قشر نخبه را. به فرض اينکه سه وزير هم به زنان اختصاص داده شود. وزير صنعت-اگر زن باشد- بايد کار صنعت را پيش ببرد. خانم ابتکار رئيس سازمان محيط زيست هستند، چند درصدي از مشکلات زنان را حل مي‌کنند؟» او گلايه مي‌كند كه مسئولان هميشه فهرست زنان موفق را مي‌خواهند و به كار هم نمي‌گيرند: «ما فهرست جامعي از زنان موفق استخراج کرديم و از ٨٥ زني که به آنها معرفي کرديم تنها دو نفر به کار گرفته شدند. اگر مردان مدير، وزير و معاون ما به موضوع مشارکت زنان متوجه باشند، نيازي نيست که ما هر بار دنبال تهيه فهرست زنان موفق باشيم. همين که چشم‌شان را باز کنند و به سازمان و وزارتخانه مربوط نيک بنگرند، زنان بسياري هستند که شايسته ارتقا بوده و بايد به مدارج بالاتري برسند.»
به نظر مي‌رسد زنان اصلاح‌طلب همچنان اميدوار هستند كه دولت روحاني از شعار عبور كرده و به خواسته‌هاي آنان در جهت آنچه احقاق حقوق زنان مي‌نامند، عمل كند. اصلاح‌طلبان همواره جناح مقابل را متهم به نديده گرفتن زنان در تقسيم پست‌هاي مديريتي كرده‌اند، اما تاكنون نه وزير زن داشته‌اند و نه استاندار؛ حتي در حالي كه تمامي اختيار انتخاب شهردار تهران در دوره جديد در دست اصلاح‌طلبان است، آنها حتي يك گزينه زن نيز براي اين سمت ندارند. حال آنكه اگر مطابق قانون شهردار تهران نمي‌توانست زن باشد، آنها مدعي برباد رفتن حق زنان مي‌شدند و هياهو مي‌كردند. به نظر مي‌رسد آنچه حقوق زنان ناميده مي‌شود نيز ابزار سياسي‌كاري‌هاي اصلاح‌طلبان شده‌اند.
