تيم ملي تكواندو ايران در مسابقات جهاني كره‌جنوبي مدافع عنوان قهرماني محسوب مي‌شود و انتظار جامعه ورزش و تكواندو نيز از اين تيم زياد است؛ انتظاري كه با توجه به عملكرد تكواندو كشورمان در سال‌هاي اخير كاملاً به حق است. با اين حال چند سالي است كه اسير برخي فراز و نشيب‌هايي شده‌ايم كه همدلي و اتحاد بين اهالي اين رشته را كاهش داد. عدم استفاده از كارشناسان و بزرگان تكواندو در قالب مشاور سبب شد جايگاه‌مان را در سطح جهان از دست دهيم. اميدواريم كه اين اختلافات لااقل در مسابقات جهاني به تيم ضربه نزند. خوشبختانه قرعه خوبي نصيب هوگوپوشان كشورمان شده و در صورتي كه سطح آمادگي جسماني و اعتماد به نفس ملي‌پوشان مطلوب باشد كسب عنوان قهرماني يا حداقل نايب قهرماني انتظار منطقي از تيم اعزامي به موجو است. زمان اندك براي آماده‌سازي تيم از جمله مواردي است كه پيش از اعزام از سوي كادرفني اعلام شد.
در حالي كه پس از المپيك لندن كادرفني وقت نيز زمان زيادي نداشت ضمن اينكه بازيكنان قديمي از تركيب اصلي خارج شدند و نفرات جوان و باانگيزه جايشان را پر كردند. همان تيم در مسابقات جهاني مكزيك با همه مشكلاتي كه داشت بر سكوي دوم جهان ايستاد و دو سال بعد زماني كه كادرفني جديد روي كار آمده بودند با همان نفرات قهرماني در جهان را جشن گرفتند. در تيم فعلي نفراتي چون حجي زواره، عاشورزاده و مرداني حضور دارند، تكواندوكاراني كه همگي باتجربه هستند و كمترين مدال آنها طلاي آسياست. جاي تعجب دارد بي‌باك، سرمربي تيم ملي كه تجربه نسبتاً خوبي هم دارد پيش از شروع مسابقات اينگونه اظهارنظر مي‌كند و اعتماد به نفس ملي‌پوشان را تحت‌تأثير قرار مي‌دهد! پيش از حضور در هر تورنمنت معتبر و بين‌المللي بايد روحيه بازيكنان را تا حد ممكن افزايش داد تنها در اين صورت است كه مي‌توان به نتيجه مطلوب رسيد. بيان اين صحبت‌ها فرار رو به جلو است و نبايد با اين اظهارنظرها تيم را از پيش بازنده ناميد. قرار نيست هيچ تيمي تا ابد قهرمان باقي بماند و حفظ اين عنوان تنها با تلاش ميسر مي‌شود. اميد مي‌رود اختلافات داخلي وانتصابات غيرحرفه‌اي به ضرر تيم ملي تكواندو تمام نشود.
