نویسنده: نيره ساري
معاون پرورشي و فرهنگي وزارت آموزش و پرورش در اظهارنظري بي‌سابقه گفته است: توقعي كه از نظام جمهوري اسلامي داريم فراتر از نظام‌هاي ديگر است، اين در حالي است كه در يك كشوري كه ادعاي مسلمان بودن نمي‌كنند، تلاوت هر روزه قرآن جزو سيستم آموزشي‌شان شده است و از ما در اين موضوع جلوتر هستند.
ظاهراً چاقوي آموزش و پرورش دسته خودش را بريده است كه خود مسئولان آموزش و پرورش نسبت به تعليم و تربيت ديني در اين وزارتخانه لب به اعتراض گشوده‌اند! ادامه مطلب را بخوانيد.
آموزش و پرورش به عنوان يكي از اصلي‌ترين نهادهايي محسوب مي‌شود كه وظيفه اصلي آشناكردن فرزندان با ارزش‌ها، هنجارها، نگرش‌ها و مجموعه عوامل تربيتي بر اساس راه اصلي ترسيم شده را دارا است. يكي از جملاتي كه بارها و بارها به گوش ما خورده است، بر اساس گفته حضرت امام خميني (ره) و تأكيد بر تربيت ديني بوده است كه ايشان معتقد بودند: «تربيت ما بايد تربيت قرآني باشد»؛ اما نه‌تنها اين صحبت امام و منويات بارها تأكيد شده رهبر انقلاب راجع به تربيت ديني دانش‌آموزان در مدارس مطمح نظر واقع نشده، بلكه در مواردي بر خلاف آن هم عمل شده است. تربيت قرآني و ديني را مي‌توان از چند جهت بررسي كرد؛ نخست آنكه عبادات بخشي از دين اسلام است و بدون تربيت عبادي، تربيت ديني ناقص خواهد بود، دوم آنكه عبادات، رشد دهنده و تقويت كننده ايمان و به عبارتي، مكمل ايمان و اعتقادات هستند. سوم آنكه تربيت اعتقادي بدون توجه به عبادت و تربيت عبادي ارزش ندارد، همچنان كه درخت ميوه‌اي كه به بار ننشيند، ارزش ندارد.
اما آيا اين تربيت ديني يعني فعاليت‌هاي منظم و منطقي جهت تربيت ابعاد وجودي انسان در قالب دين در مدارس كشورمان به گونه‌اي هست كه متربي به اصول عقايد، اخلاق و احكام شناخت و ايمان پيدا كند و اين شناخت منجر به عمل پايدار در وي شود؟
يعني آيا نهاد آموزش و پرورش با ترسيم درست اهداف خود به گونه‌اي گام بر مي‌دارد كه نسل‌هاي فردا را به هدف تربيت ديني يعني عبادت و بندگي خداوند سوق دهد؟!
جالب است كه معاون فرهنگي آموزش و پرورش تعطيلي كلاس‌هاي قرآن به بهانه كنكور را مورد نقد قرار داده و گفته است: در كنكور از رياضي و فيزيك مي‌پرسند ولي از قرآن سؤال نمي‌كنند و نتيجه اين مي‌شود كه بسياري مدارس، درس قرآن را در سال‌هاي منتهي به كنكور عملاً تعطيل مي‌كنند و ساعات آن را به درس‌هاي ديگر اختصاص مي‌دهند. اظهارات اين فرد در حالي است كه به تازگي مسئول گروه قرآن دفتر تأليف كتاب‌هاي درسي هم در رابطه با جايگاه آموزش‌هاي قرآني در مدارس بيان داشته است: اگر در چارچوب مناسبات رايج در آموزش و پرورش بخواهيم عقب‌افتادگي‌ها و كم‌كاري‌ها در بحث آموزش قرآن را جبران كنيم در زمان مطلوب به نتيجه نمي‌رسيم.
وقتي اظهارات اين افراد را در كنار اسناد تصويب‌شده‌اي چون 2030 با همه فضاحت‌هاي موجود آن مي‌گذاريم، پاسخ دقيق‌تري را براي پرسش بالا پيدا مي‌كنيم و اين نشان مي‌دهد نهاد آموزشي و تربيتي كشور ما براي تربيت ديني دانش‌آموزان، حتي به اندازه تصويب اسناد خارج از چارچوب اصول اعتقادي هم وقت نمي‌گذارد.
علاوه بر اين مشاهدات معمول از روزمرگي‌ها نيز مهر تأييد ديگري بر اين امر مي‌شود كه متولي تربيتي نسل‌هاي آينده كشور به هر سمتي گام بر مي‌دارد جز مقصود اصلي كه تربيت ديني است.
يكي از بارزترين موضوعات ديگر در همين رابطه هم برخاسته از تداخل امتحانات خرداد ماه دانش‌آموزان با ماه مبارك رمضان به ويژه شب‌هاي قدر است. حجم وسيعي از خانواده‌هاي دانش‌آموزان انگشت انتقاد را به سمت برنامه‌ريزي‌هاي نهاد آموزشي كشور نشانه گرفته‌اند؛ چراكه در روزهاي اخير نه تنها توجهي به اين تداخل نشده و اقدامي براي جابه‌جايي صورت نگرفته است، بلكه بسياري از دانش‌آموزان روز بعد از شب زنده‌داري ليالي قدر، ساعت 8 صبح بايد در جلسه امتحان حاضر مي‌شدند، اين در حالي است كه حتي ادارات دولتي با چند ساعت تأخير كار خود را آغاز مي‌كردند.
با چنين وضعيتي، آيا نهاد آموزش و پرورش با ترسيم درست اهداف خود به گونه‌اي گام بر مي‌دارد كه نسل‌هاي فردا را به هدف تربيت ديني يعني عبادت و بندگي خداوند سوق دهد؟!
