نویسنده: جبار آذين*
سال‌هاست که مخاطبان کودک و نوجوان سينماي ايران، فيلم و سينماي خاص خود را ندارند و به ناچار تماشاگر آثاري شده‌اند که هيچ‌گونه تناسب سني و موضوعي و تصويري با شخصيت، دنيا، آمال و سليقه آنها ندارد. تأسف‌آور اينکه آنها ناخواسته مشتري فيلم‌هايي شده‌اند که سوداگران سينماي جهان براي تبليغ اهداف سياسي و مذهبي و تزريق تفکرات ضداخلاقي خود و تخريب فرهنگ و آيين ملت‌ها توليد کرده‌اند.
سينماي کودک و نوجوان سال‌هاست که در ايران وجود خارجي ندارد و مسئولان و متوليان ناکارآمد ويتريني، تزئيني و سياست‌پيشه آن، آنچنان در عوالم سياسي و جناحي، منافع‌محوري و ظاهرسازي کودکانه افکار فانتزي خود غرق شده‌اند که به کل سينماي کودک و نوجوان، فيلم‌ها و مخاطبان آن را از ياد برده و تنها در ايام خاص، لباس شب برتن، با زيورآرايي کاذب به تبليغات دروغين درباره سينماي نداشته کودک، جريان نامراد و ناکام اين سينما و وجود فيلم‌هاي درخشان رؤيايي! سينماي نوجوان کشور مي‌پردازند.
اين ايام، زمان برگزاري جشنواره مغفول و سياست‌زده کودک و نوجوان است که به جز برخي ظواهر تبليغاتي و نمايش چند فيلم باغيرت ساخته شده کودک به همت چند فيلمساز وفادار، هيچ ارتباطي با سينماي کودک و نوجوان، مردم و مخاطبان آن، جشنواره حرفهاي و استاندارد سينمايي، فيلمسازان علاقه‌مند، ولي دست خالي اين نوع سينما ندارد.
جشنواره کودک و نوجوان کشور باقدمت‌ترين جشنواره سينمايي ايران و از پيشينه‌دار‌ترين جشنواره‌هاي جهان است که مدت‌ها سردرگم‌تر از جشن‌پاره‌هاي فيلم فجر، دستخوش بازي‌هاي سياسي و کشمکش‌هاي مختلف بر سر کسب افتخار! برگزاري آن در اين و آن شهر و تحت مديريت فلان و بهمان مقام بوده است. دريغا بر جشنواره‌اي با چنين سابقه که به قهقرا رفته و دکاني شده براي چند نامدير سينمايي و فيلمساز ورشکسته و خروجي آن براي سينما؛ مردم، کودکان و علاقه‌مندان، تنها سرخوردگي و نااميدي است. متأسفانه اين است حال و روز جشنواره به انحراف رفته‌اي که مي‌توانست حالش بد نباشد و در ارتقاي دانش و بينش مخاطبان آينده‌ساز خود و سينماگران آن، نقش‌هاي بزرگ ايفا کند.
اين روزها گروهي به حکم وظيفه، جماعتي در مقام مدير و فيلمساز که در طول سال فقط خوب مي‌خورند و حرفهاي خوب! درباره سينماي کودک و نوجوان مي‌زنند، براي حفظ نان و نام و عده‌اي اندک از سازندگان متعهد فيلم‌هاي کودک و نوجوان، در تدارک برگزاري دوره‌اي ديگر از اين جشنواره‌اند؛ جشنواره‌اي نمايشي، ناتوان، ناکارآمد و دور شده از جامعه، سينماگران و مخاطبان خود. جناب حيدريان، آيا نمي‌خواهيد با پاکسازي سينما از انحراف‌ها، اضافات و ناخواسته‌ها و نادرست‌ها به ياري کارشناسان، سينماگران و متخصصان، جشنواره کودک را از فقر، فلاکت، حقارت و درماندگي نجات دهيد؟
* منتقد و مدرس سينما
