غفور پورغفور
وزير ارشاد دولت يازدهم درست همزمان با روز رأيگيري انتخابات رياست جمهوري و در جهت طعنه زدن به ديدار ابراهيم رئيسي با امير تتلو اظهارنظري كردند كه با انتقاد مواجه شد.
وزير ارشاد دولت يازدهم بيان داشت: به كانديداي عزيز ميگويم اگر واقعاً نياز به هنرمند داشتيد به من ميگفتيد برايتان چند هنرمند ميفرستادم. اين تشبيه كردن هنرمند به «كالا»يي كه ميتوان آن را از ستادي به ستادي ديگر فرستاد با انتقاد برخي هنرمندان مواجه شد ولي پرسش اصلي آنجاست كه چرا يك وزير آن هم وزير ارشاد دولتي كه مدام شعار فرهنگدوستي ميدهد بايد دچار چنين اشتباهي شود. يك پاسخ ميتواند به نداشتن سابقه فرهنگي كافي چنين دولتمرداني مربوط باشد؛ موضوعي كه سينماروزان بارها و بارها و به خصوص در نقد مديريت سينمايي كشور به آن اشاره كرده است. فرهنگ و هنر مديران باتجربه در حيطه فرهنگ و هنر را ميخواهد و با بهترين مديران حوزههاي ديگر نميتوان اين حوزه را بدون گاف اداره كرد. در كنار فقدان تجربه مديريت فرهنگي كه بارها پاشنه آشيل شده، دليل ديگر اين سهلانگاري را هم بايد هنرمنداني دانست كه در سالهاي اخير به راحتي و بدون كمترين تعمق در سوابق سياستمداران به زينت مجالس آنها بدل شدهاند. فارغ از انتخابات كه همواره با هنرمنداني روبهروييم كه اغلب بيدليل و اخيراً هم با توجيه ترجيح بد بر بدتر به سراغ سياستمداران بيريشه در فرهنگ ميروند در مراسم مختلف ارگاني هم كم نديدهايم استفاده ابزاري از بخشي از هنرمندان را.
طبيعي است كه اين سهلالوصول بودن بخشي از جامعه هنري است كه يك سياستمدار را دچار توهم پيادهنظام بودن هنرمندان ميكند و همين ميشود كه به جاي تلاش چهارساله در جهت ارتقاي منزلت هنرمندان و به ويژه حل مشكلات معيشتي، فقط در هنگامه انتخابات است كه كلي شعار درباره ارزش هنر داده ميشود و از وزير نفت گرفته تا وزير خارجه در قابهايي ملون با هنرمندان قرار ميگيرند. هنرمندان ما اگر قدري بيشتر بهاي خويش را بدانند و به جاي سادهانگاري با تعمق و البته استدلالهاي عقلمدار له يا عليه سياست يا سياستمداران خاص موضع بگيرند آن گاه ديگر به جايي نميرسيم كه هنرمندان در بيان دولتمردان در حد «كالا» تنزل پيدا كنند.
هنرمندان حتي اگر ميخواهند به تريبون حمايت از يك كانديداي خاص بدل شوند بايد در قبال حمايت، برنامه عملگرايانه آن كانديدا براي بهبود مشكلات ريشهاي صنف خود را مطالبه كنند و تا اين اتفاق نيفتد نميتوانند حقير شدن خويش در كلام يا عمل سياستمداران را برخورنده بدانند.