نتيجه كسب شده در مسابقات وزنهبرداري قهرماني آسيا در تيمي خوب بود، اما نه به اندازهاي كه تصور كنيم كار تمام شده است، چراكه ركوردهاي زده شده بسيار پايينتر از ركوردهاي جهاني بود و پر كردن اين فاصله كار چندان آساني نيست و نياز به تلاش فراوان دارد. تيم ملي ايران در غياب سه وزنهبردار بينالمللي و شاخص خود، با تركيبي از وزنهبرداراني جوان كه در صحنههاي بينالمللي ظاهر نشده بودند و نفراتي كه اين تجربه را داشتند، شركت كردند. اين فرصت خوبي براي جوانان وزنهبرداري بود كه بايد محك ميخوردند و عيار خود را نشان ميدادند، اما نبايد در خواب قهرماني آسيا بخوابيم، برعكس بايد به دنبال آسيبشناسي باشيم و برطرف كردن نقاط ضعفي كه داريم. تيم ايران در چهار وزن نخست وزنهبرداري ندارد و وزنهبرداران ما از 77كيلو شروع ميشوند. اين ضعف بزرگي است.
خصوصاً كه وزنهبرداران سنگينوزني كه داريم هم از يكسو زمان زيادي نميتوانند در تيم ملي بمانند و دير يا زود بايد جاي خود را به جوانترها بدهند و از سوي ديگر نيز بايد به فكر جبران فاصلهاي باشند كه وزنهبرداران دنيا با آنها ايجاد كردهاند. مثلاً بهداد اگر برگردد، كار سختي براي رقابت با وزنهبردار گرجستاني كه ركورد دنيا را زده دارد. اين فاصله ركوردي در مسابقات آسيا نيز ديده شد. تيم ملي ايران دو هفته ديگر مسابقات كشورهاي اسلامي را هم در پيش دارد كه اين رقابتها نيز ميتواند فرصتي براي محك دوباره باشد و ميدان دادن به جوانترهايي كه هنوز در مسابقات بينالمللي و مقابل جمعيت روي تخته نرفتهاند، اما مهمترين مسابقاتي كه در پيش داريم مسابقات جهاني امريكاست كه بايد با شناسايي مشكلات و نقاط ضعفي كه در اين مسابقات نمايان شد، خود را مهياي حضوري پررنگ و پرقدرت در جهاني امريكا كنيم. آنجا ديگر با هر ركوردي نميتوان روي سكو رفت و مدال گرفت. بلكه بايد تلاشي به مراتب بيشتر كرد. بسيار بيشتر از آنچه كه در مسابقات وزنهبرداري قهرماني آسيا شاهد آن بوديم.