نویسنده: سعید احمدیان
قهرمانان
پارالمپيكي ديروز به واسطه ثبت نامشان در گينس (كتاب ركوردهاي جهان) بار ديگر
خبرساز شدند و نگاه‌ها را به سمت خودشان جلب كردند، قهرمانان بي‌ادعايي كه در سخت‌ترين
شرايط و كم‌توجهي‌ها و تبعيض‌هايي كه گذاشته مي‌شود، افتخارات زيادي را براي كشورمان به
ارمغان آورده‌اند. طبق اعلام سايت كميته پارالمپيك، نام چهار ورزشكار پارالمپيكي و تيم
واليبال نشسته ايران در كتاب گينس ثبت شده است. سيامند رحمان، قهرمان پارالمپيك
ريو، مجيد فرزين، قهرمان وزنه‌بردار
دسته ۸۰- كيلوگرم پارالمپيك ريو، زهرا نعمتي، بانوي كماندار ايران، مرتضي مهرزاد
و تيم واليبال نشسته مردان ايران
به عنوان برترين تيم واليبال نشسته تمام ادوار پارالمپيك نام‌هايي هستند كه در
كتاب ركوردهاي جهان گينس ثبت شده است. به
همين بهانه با مرتضي مهرزاد، عضو تيم ملي واليبال نشسته كشورمان و دارنده مدال
طلاي پارالمپيك ريو كه با بلندي قامت ۲
متر و ۴۶ سانتي‌متر به عنوان بلندقدترين ورزشكار تاريخ بازي‌هاي پارالمپيك نامش در كتاب گينس ثبت شده است، صحبت كرده‌ايم،
قهرماني كه براي اولين‌بار در برنامه ماه عسل سال 88 چهره شد.
نام مرتضي مهرزاد به عنوان بلندقامتترين
ورزشكار تاريخ پارالمپيك در كتاب گينس ثبت شد، چه احساسي داريد؟
خوشحالم از اينكه نامم به عنوان بلندقامتترين ورزشكار تاريخ پارالمپيك در كتاب ركوردهاي گينس ثبت شده، اين افتخار براي من تنها نيست و متعلق به تمام جامعه ورزش كشور است و نام من مهم نيست، بلكه نام ايران است كه در اين كتاب ثبت شده و اين مايه غرور است.
روزي كه ورزش را شروع كرديد،
پيش‌بيني اين افتخارات را مي‌كرديد؟
ورزش اول براي من به عنوان يك سرگرمي و تفريحي مطرح بود و كم‌كم بود كه ورزش را به صورت حرفه‌اي دنبال كردم و حالا به دنبال اين هستم تا با ادامه ورزش حرفه‌اي در كنار ساير بچه‌هاي واليبال نشسته از مقام قهرماني ايران در پارالمپيك توكيو دفاع كنيم. حضورم در ورزش تأثير زيادي در تغيير شرايط من و خانواده‌ام داشته و سبب شده تا نسبت به قبل از اينكه وارد ورزش حرفه‌اي شوم، شرايط بهتر و مناسب‌تري از همه نظر، هم براي خودم و هم خانواده‌ام شكل بگيرد كه آن‌را مديون ورزش هستم و همين‌طور بر روحيه و حضورم در اجتماع تأثير زيادي گذاشته است.
توصيه‌تان به جامعه معلولان به عنوان يك‌چهره
موفق چيست؟
البته من كوچك‌تر از آن هستم كه بخواهم توصيه‌اي داشته باشم، اما به عنوان يك‌دوست كوچك‌تر به كساني كه از معلوليتي رنج مي‌برند، مي‌خواهم بگويم با نشستن آنها در خانه كاري از پيش برده نمي‌شود. به همين خاطر بايد در جامعه فعال باشند و ورزش يكي از چيزهايي است كه مي‌تواند به معلولان براي تغيير روحيه و حضورشان در جامعه كمك كند. به طور قطع مي‌توانند موفق هم باشند و اين مسئله روي روند زندگي‌شان مؤثر باشد. البته معلوليت، محدوديت‌هايي را شايد در ظاهر براي يك‌نفر ايجاد كند، اما او مي‌تواند با اراده‌اي كه دارد بر اين مسئله غلبه كند و با حضور در بخش‌هاي مختلف مانند ورزش يا هنر، توانايي‌هايش را به بقيه ثابت كند.
در چند وقت اخير برخي قهرمانان پارالمپيكي از بي‌توجهي
مسئولان گلايه كرده‌اند، در اين رابطه صحبت مي‌كنيد؟
متأسفانه فرق‌هايي بين المپيكي‌ها و پارالمپيكي‌ها گذاشته مي‌شود كه نمونه آن در اهداي پاداش‌ها بود. در استان خودمان يعني مازندران، مسئولان از المپيكي‌ها تقدير كردند، اما از بچه‌هايي كه در پارالمپيك مدال و افتخار كسب كرده بودند، تجليل نكردند. اين در حالي است كه مردم عادي در سطح جامعه بين يك قهرمان المپيكي و پارالمپيكي هيچ فرقي نمي‌گذارند، اما متأسفانه در استان خودمان اين فرق را گذاشتند و اين وجهه خوبي ندارد. اميدوارم كه در جاهاي ديگر اين رويه ديده نشود.
اين مسئله در روحيه شما و ساير ورزشكاران به طور
قطع تأثير منفي مي‌گذارد.
به هر حال اينكه فرق مي‌گذارند، اسم يك‌نفر را مي‌برند و از يك‌نفر ديگر نامي نمي‌برند، تأثير خوبي ندارد و آدم را دلسرد مي‌كند. بچه‌هاي پارالمپيكي هم مانند بقيه ورزشكاران زحمت مي‌كشند و اين حقشان نيست كه مسئولان تبعيض قائل شوند. البته در فدراسيون مسئولان زحمت زيادي مي‌كشند كه امكانات مناسبي را در اختيار بچه‌ها قرار داده‌اند.
وعده‌هايي كه داده‌اند
عملي شده‌است؟
اسفند بود كه حواله سكه‌هاي پاداش پارالمپيك را به ما دادند، اما معلوم نيست چه زماني بتوانيم اين حواله‌ها را نقد كنيم. از مسئولان انتظار داريم به قولي كه مي‌دهند سر وقت عمل كنند و تبعيض‌هايي كه به خصوص در استان مازندران بين ورزشكاران گذاشته مي‌شود، برطرف شود. اميدوارم روزي برسد كه فرقي بين ورزشكار المپيكي و پارالمپيكي گذاشته نشود.
