ليگ واليبال در حالي به پايان رسيد که معتقدم نسبت به فصل گذشته، سطح فني ليگ پايين‌تر بود و سال گذشته تيم‌ها رقابت‌هاي سخت‌تري داشتند و تا روزهاي پاياني تکليف تيم‌هاي صعودکننده به پلي‌آف مشخص نبود. در رقابت‌هاي امسال اما با توجه به ترکيب تيم‌ها و اينکه دو، سه تيم، ملي‌پوشان و ستاره‌هاي واليبال را در اختيار داشتند، مشخص بود که رقابت بين چه تيم‌هايي خواهد بود. علاوه بر اين انتقاد ديگري که به ليگ وارد است، طولاني بودن مسابقات است که سبب شده مسابقات فرسايشي شود. معتقدم با توجه به فاصله‌اي که تيم‌ها براي بازي‌ها در شهرهاي مختلف طي مي‌کنند، نيازي به پلي‌آف نيست و بدون توجه به اينکه ليگ‌هاي کشورهاي ديگر چطور برگزار مي‌شود، در ايران عقيده دارم، مي‌بايست با حضور همين تعداد تيم و رفت و برگشت بودن مسابقات، قهرمان ليگ و رده‌بندي تيم‌هاي مشخص شود، اين مسئله سبب مي‌شود تا هفته آخر تيم‌ها در تکاپو باشند و مانند روند فعلي ليگ، خيال برخي تيم‌ها راحت نيست. در اين صورت رقابت‌ها در بالا و پايين جدول هم داغ‌تر مي‌شود و تيم‌هاي فرصت بيشتري براي رسيدن به رده‌هاي بالاتر دارند.
طولاني بودن ليگ همچنين سلامت جسماني و روحي بازيکنان را نيز تهديد مي‌کند و باعث بالا رفتن آمار مصدوميت‌ها مي‌شود. با اين وجود فدراسيون با توجه به مشکلات سيستمي و ساختاري که باشگاه‌هاي ايراني دارند که مهم‌ترين آن عدم ثبات باشگاه‌ها در عرصه تيمداري به جز دو، سه تيم است، سبب شده تا ليگ با اين شرايط برگزار شود. البته ليگ واليبال نقاط مثبتي مانند برگزاري منظم آن داشت، همچنين ليگ فرصتي را براي بازيکنان جوان و آينده‌دار فراهم کرده بود که بتوانند با نمايش توانايي‌هايشان در مسابقات، خودشان را نشان بدهند و محک بخورند. پويايي ليگ به طور قطع سبب خواهد شد تيم ملي هم قدرتمند‌تر باشد و براي آينده واليبال هم پشتوانه‌سازي شود و چهره‌هاي جديدي به واليبال کشورمان معرفي شوند.
