حتما شما هم بارها
شاهد دسته‌ای از جوانان بوده‌اید که با کوله پشتی و لباس‌های گشاد در یک ردیف پشت
سر هم حرکت کرده و یا در پارک‌ها و برخی از اماکن عمومی دارند از شاخ و برگ درختان
بالا می‌روند، از سکو‌ها و نیمکت‌ها پرش می‌کنند، از بلندی‌ها به پایین می‌پرند و یا
در حال دویدن با حرکاتی عجیب و غریب از موانع پیش روی‌شان رد می‌شوند.
این جوانان در حال انجام ورزش «پارکور» هستند که
دل‌شان می‌خواهد بینندگان بیشماری به تماشای حرکات‌شان بنشینند و تشویق‌شان کنند،
بی‌خبر از اینکه شاید برای خیلی‌ها تماشای آن لذت و اهمیتی نداشته باشد.
در یکی از روزهای برفی و سرد به سراغ جوانی رفتم
که به قول خودش بیشتر از 10 سال است که چنین ورزشی را انجام می‌دهد. اینک تبدیل به
استاد شده و شاگردان بسیاری را زیر نظر دارد تا آنان نیز بتوانند در این مسیر قدم
بردارند و با حرکات زیبای نمایشی از موانع پیش روی‌شان بگذرند.
با توجه به اینکه روز به روز بر علاقه‌مندان این
ورزش اضافه می‌شود و اکثر ورزشکاران در این حوزه به صورت زیرزمینی به فعالیت خود
ادامه می‌دهند، لازم است که سازمان ورزش و جوانان وارد این عرصه شده و در جهت
ساماندهی آن تصمیمات لازم را اتخاذ کند.
«مصطفی صدیق» جوان 28 ساله‌ای است که از پنج
سالگی با «کنگ فو» وارد وادی ورزش‌های رزمی شده و اینک بیش از 10 سال است که با
«پارکور» موانع زندگی‌اش را کنار می‌زند. او در مقطع کارشناسی تربیت بدنی درسش را
به اتمام رسانده و در مسابقات مختلف استانی و کشوری در ورزش «کنگ فو» مدال‌های
رنگین به دست آورده است. در ذیل گفتگوی ما را می‌خوانید:
«پارکور» به چه معنی است و ریشه آن در کجاست؟
«پارکور» یک لغت فرانسوی است به معنای هنر جا به
جایی، در مورد تاریخچه آن باید بگویم که «جرج هربرت» در منطقه کارائیب عضو نیروی
دریایی فرانسه بوده است، او اهالی بومی را می‌دیده که برخی حرکات را انجام می‌دهند
ولی ورزش نمی‌کنند، بنابراین پس از مدتی با آنها تمرین می‌کند و او نیز آن حرکات
را انجام می‌دهد، پس از آن این روش را به دیگران ادامه می‌دهد تا اینکه سربازان
فرانسه در جنگ ویتنام این حرکات را به کار می‌گیرند و اولین بار کلمه «پارکور»
آنجا استفاده می‌شود، به عنوان غلبه بر موانع یا هنر جا به جایی، بعد از جنگ
«ریموند بل» که آتش نشان بوده، این حرکات را انجام می‌داده که توانسته با آن جان
چند نفر را هم نجات دهد و «دیوید بل» که بنیان گذار ورزش «پارکور» است از او این
حرکات
را یادگرفت و به صورت منظم آن را انجام داد و به
ورزش تبدیلش کرد، او اولین گروه پارکور را با نام «یاماکاسی» در سال 1997 تاسیس کرد
که کم کم کل جهان را در بر گرفت و با استقبال همگانی رو به رو شد.
شما چطور با «پارکور» آشنا شدید؟
11 ساله بودم که فیلمی دیدم که حرکات متفاوت
داشت، علاقه‌مند شدم و همزمان با ورزش‌های رزمی و دفاع شخصی این حرکات را از روی
فیلم تماشا می‌کردم و با تمرین اجرا می‌کردم، آن زمان نمی‌دانستم که نامش چیست اما
تمرین کرده و سعی می‌کردم حرکات را اجرا کنم. آن موقع کسی نبود که این ورزش را
انجام دهد، بعد از مسابقات کنگ فو و پس از پیروزی حرکات پارکور را اجرا می‌کردم که
این حرکات نمایشی موجب حیرت حاضران می‌شد و به شدت تشویقم می‌کردند، هر وقت فیلم
تازه‌ای به دستم می‌رسید حرکات تازه‌ای می‌دیدم و آن را به اجرا می‌گذاشتم، کم کم
دیده شدم و حتی در یک فیلم کوتاه پلیسی به نام «شوشو» به کارگردانی «رحیم طوفان»
دعوت به همکاری شدم و در آن حرکات پارکور را به نمایش گذاشتم که مقام چهارم مسابقات
را به دست آورد.
به نظر شما فلسفه پارکور چیست؟
طبق تاریخچه‌ای که عرض کردم، رشته کاربردی است
در جهت کمک کردن به افراد جامعه، پارکور ورزش شجاعت و نیرومندی است که این دو باید
با هم تلفیق شوند، اگر این دو فاکتور نباشد کسی نمی‌تواند ادعا کند که پارکور کار
است. به طور مثال چند نفر از بچه‌های گروه ما در صخره‌های دریاچه شورابیل در حال
تمرین بودند که با فریادهای کودکی که در خواست کمک می‌کرده تا پدرش را از غرق شدن
نجات دهند، در سریع‌ترین زمان ممکن خود را با رد شدن از موانع به محل رسانده و پس
از اینکه آن مرد را از آب بیرون کشیده بودند، با اوژانس تماس گرفته و موجب نجاتش
شده بودند که همین امر اهمیت پارکور را می‌شناساند.
از نظر شما چند درصد از جوانان استان به این
ورزش علاقه دارند؟
بی‌ترید می‌توانم بگویم 50 درصد جوانان اردبیل
به این ورزش علاقه دارند و حتی آن را انجام می‌دهند. اما چون در یک جا مستقر
نیستند و دیده نمی‌شوند به همین دلیل خیلی به چشم نمی‌آیند و خیلی‌ها فکر می‌کنند
تعداد معدودی از جوانان در این ورزش فعالیت می‌کنند.
هدف پارکور چیست؟
در زمان کوتاهی از مبدا به مقصد رسیدن و رد کردن
موانعی که موجب تلف شدن وقت می‌شود.
در پارکور چه چیزهایی مهم است که یک ورزشکار
بتواند آن حرکات را انجام دهد؟
هوش، نیروی بدنی، چابکی و انعطاف
مهمترین دغدغه شما چیست؟
متاسفانه دیدگاه جامعه طوری است که اجازه نداده‌اند
ما این ورزش را به طور کامل معرفی کنیم و یک طرفه نظر داده‌اند، اگر مسئولان نمی‌توانند
یا نمی‌خواهند از ما حمایت کنند، از فعالیت‌مان جلوگیری نکنند.
گفتگو از محمدحسین حسین‌پور
