سودا گران علم

معلوم نیست که بر سر جامعه ما چه آمد ( و یا اگر معلوم است کسی را یارای گفتن آن نیست ) که جامعه دانشگاهی ما به یکباره هم در علم و هم عمل و از همه بدتر در اخلاق سقوط کرد و داروئی که شفابخش عقب ماندگی های علمی و حتی فرهنگی جامعه ما بود به ناگاه زهر تلخی شد و در کام همگان ریخت.

روزگاری اساتید دانشگاهها در تفکر روشن و بی پیرایه و صادقانه و حتی در نحوه حرف زدن و تدریس کردن الگوی جوانان این مرز و بوم بودند ولی امروزه آنچه در میان عمده دانشگاهیان مشاهده می شود فقط یادآور تلخ ضرب المثلی است که مصداق واقعی گندیدن نمک را به ما نشان می دهد.

چیست یاران طریقت بعد از این تدبیر ما                       رو به سوی خانه خمار دارد پیر ما !!!!!

امروزه دیگر امیدی به تعلیم که هیچ بلکه امیدی به تربیت دانشجو هم نیست وقتی که می بینیم چگونه دانشگاهها به تجارتخانه هایی بی در و پیکر تبدیل شده اند و چگونه اساتید طمعکار برای کاسبی در قالب طرح های تحقیقاتی و پژوهشی حرص می زنند و در پی رقابت با هم هستند تا اگر دکتر فلانی و مهندس بهمانی ماشین شاسی بلند داشت ما هم کم نیاوریم و داشته باشیم. امیدی به دانشگاهها نیست وقتی که می بینیم کپی کردن مطالب در گزارشات و مقالات و کتابها به امری معمول و رایج تبدیل شده است و از فطر عمومیتش وقاحتش از یاد رفته است. وقتی که می بینیم اساتید یک گروه آموزشی چگونه بر سر دو واحد درسی به یکدیگر فحاشی می کنند یا زیرآب همدیگر را می زنند و فتنه ها به پا می کنند.

این روزها دانشگاههای ما به پیرزنان عجوزه ای می مانند که به مدد لوازم آرایشی و سرخاب خود را زیبا جلوه می دهند و عشوه می آیند و کیست که نداند در زیر این ظاهر مردم فریب دلبر کش کت و شلوار هاکوپیان پوشیده همان حاجی بازاری های طماعی زیست می کنند که از بد حادثه فرصت خوبی به دست آورده اند تا سهم خود را در این تنازع برای رفاه به لطایف الحیل بستانند و سودی ببرند و خرج سفرهای تفریحی خانواده و ریخت و پاش های رقابتی با برادر و باجناق و امثالهم را در آورند.

دل گفت مرا علم لدنی هوس است                   تعلیم دهم اگر تو را دسترس است

         گفتم که الف گفت دگر هیچ مگو                     در خانه اگر کس است یک حرف بس است

در مقالات بعدی پیرامون سقوط اخلاقی دانشگاهها بحث و بررسی صورت خواهد گرفت.