بنا بر اعلام سازمان پزشكي قانون استان تهران از ابتداي سال تا پايان آبانماه 238 نفر بر اثر حوادث ناشي از كار فوت كردهاند كه در اين زمينه سقوط از بلندي، اصابت جسم سخت، سوختگي و كمبود اكسيژن از جمله مهمترين عوامل فوت ناشي از حوادث كار در كشور اعلام شده است. برابر آمار اعلامي از اين مرجع، سال گذشته يك هزار و 494 نفر در كشور نيز حين كار و انجام وظيفه جان خود را از دست دادهاند.
نيروهاي كار از يك سو سرمايههاي مهم انساني هستند و از ديگر سو با فوت يك نفر كه نانآور يك خانواده است، خانوادهها دچار انواع و اقسام آسيبهاي مادي، اجتماعي و روحي ميشوند كه حتي در برخي موارد متلاشي شدن خانواده را نيز به دنبال خواهد داشت. در اين ميان حوادث كاري چندين برابر فوتي نيز تلفات بر جا ميگذارد كه علاوه بر موارد ذكر شده در ابتداي اين نوشته، هزينههاي بسيار را نيز به خانواده تحميل ميكند كه اين امر سبب مضاعف شدن درد و رنج فرد آسيبديده و خانواده هم ميشود. شعار اول ايمني و بعد كار دركشور ما با توجه به آمار بالاي حوادث كاري در حد يك شعار بيعمل باقي مانده است كه نهتنها كارفرمايان بلكه كارگران و كارمندان هم به دليل بيتوجهيهاي صورت گرفته و نبود نظارتهاي سيستمي بر ميزان حوادث كار ميافزايند.
نيروي كار سرمايه با ارزشي است كه ميتوان با چند درصد اضافه هزينه كردن و رعايت ضوابط و مقررات از ميزان و شدت آن كاست. در حقيقت نبود ساز و كار مناسب و گاه ناديده گرفتن قوانين و مقررات از سوي دستگاههاي نظارتي همچون وزارت كار، وزارت بهداشت و مؤسسه استاندارد و ساير متوليان بر ميزان حوادث ميافزايد و كسي هم پاسخگوي حوادث احتمالي در محيطهاي كار نيست. گاه ميتوان با رعايت نكات ايمني ساده از سوي كارفرمايان، كارگران و كارمندان از حوادث بزرگ كاري كه علاوه بر تلفات انساني خسارتهاي مالي بسياري نيز بر جا ميگذارد، جلوگيري به عمل آورد به شرط آنكه شيوههاي ايمني به دقت طراحي و بازبيني شود. بايد در نظر داشته باشيم كه حوادث خبر ميكنند و ما بايد بيخبر نباشيم تا با يك حادثه ناگوار هزينههاي بسيار جاني و مالي پرداخت نكنيم.