وثوق الدوله، صدر اعظم احمدشاه قاجار به خاطر فشار تورّم و رکود اقتصادی و بالارفتن قیمت سکّه و ارز و تحریم ها تصمیم گرفت با بریتانیا مذاکره کند و از آنجا که هیچ کس مورد اعتماد نبود غیر از خود بریتانیایی‌ها، به هیچ کس چیزی نگفت و یواشکی پشت درهای بسته مذاکره کرد.
تازه چون این طور مذاکرات پنهانی کار بسیار طاقت‌فرسایی بود و ممکن بود وثوق الدوله از شدت خستگی دچار بیماری شود و در اثنای هذیان گفتن مفاد قرارداد را لو بدهد، 400 هزار تومان هم از بریتانیا هدیه گرفت.
خلاصه آنها برای خودشان قرارداد نوشتند و به احمدشاه خبردادند. احمدشاه هم که عجله داشت و می‌خواست سریع برود فرنگ، به کالسکه‌چی گفت «یه دیقه وایسا» و کالسکه چی یه دیقه وایساد. احمدشاه سریع پیاده شد و گفت «الان عجله دارم وقت نیست توضیح بدم. ولی ما یه قرارداد با بریتانیا امضا کردیم. تصویبش کنید بره. خدافظ.» و رفت.
در قرارداد 1919 قرارشد ارتش ایران مال بریتانیا باشد. در مقابل، اگر ایران ارتش یا مهمات خواست، بریتانیا به خرج ایران به ایران ارتش و مهمات بدهد. ضمنا اگر یک وزیر عالی رتبه ایرانی، زیر دست یک مستشار بریتانیایی شد، به هرحال یکی شان باید عزل شود.
خلاصه قرارداد 1919 خیلی قرارداد خوبی بود و ایران می توانست به خرج خودش خیلی چیزها به دست بیاورد. منتها بعضی بی شناسنامه های بی سواد آن دوران چشم دیدن وثوق الدوله را نداشتند و به همین دلیل تا او برکنار شد سریع قرارداد1919 را هم از بین بردند. لبوفروش‌های از جای معدودی تغذیه شونده! بریتانیا هم طی بیانیه‌ای رسما اعلام کردند که خیلی بی‌تربیتید و اصلا با شما قهریم!
