ارادت بي‌كران رزمندگان به اهل بيت به ويژه امام حسين(ع) يكي از دلايل اصلي حضور آنها در جبهه‌هاي دفاع مقدس بود. شهيدان در كنار موضوع دفاع از ميهن و جلوگيري از حضور دشمن در سرزمين مادري‌شان، با الگوگيري از فرهنگ عاشورا و با تبعيت از روحيه آزادگي امام حسين(ع) خود را به جبهه‌ها مي‌رساندند و از كيان اسلام محافظت مي‌كردند. عشق به ائمه و پيروي از منش امامان معصوم چنان شوري در دل رزمندگان انداخته بود كه هيچ مانعي جلودارشان نبود.
با اينكه در زمزمه‌ها و وصاياي بسياري از شهدا نام مبارك امام حسين(ع) به چشم مي‌خورد اما وجود حرم امام رضا(ع) در مشهد باعث شده بود رزمندگان در كنار نام مبارك ديگر امامان، نام مبارك امام رضا(ع) را هميشه زير لب داشته باشند و از مقام عالي امام هشتم شيعيان روحيه بگيرند. بسياري از شهدا قبل از آغاز عمليات بر امام رضا(ع) دخيل مي‌بستند و بر پشت پيراهن‌هايشان يا امام رضا يا ضامن آهو مي‌نوشتند.
همين عشق و علاقه و ارادت جاري در جبهه‌ها باعث شده بود تا نام بعضي عمليات‌ها و يگان‌ها مزين به نام امام هشتم شود. جانفشاني رزمندگان يگان‌هاي امام رضا(ع) و نصر خراسان در جنگ گواه اين واقعيت است. اولين عمليات كلاسيك دفاع مقدس پس از سقوط جريان بني‌صدر و آغاز دور بيرون راندن دشمن بعثي از ميهن اسلامي با نام مبارك «ثامن‌الحجج» آغاز شد. ارتش در اين عمليات اقتدار بعثي‌ها را در هم شكست و زمينه بازپس‌گيري خرمشهر از طريق آبادان را فراهم كرد. در جريان اين عمليات شهر مهم و استراتژيك آبادان از خطر سقوط نجات يافت و شرايط براي عمليات‌هاي مهم طريق‌القدس، فتح‌المبين و بيت‌المقدس هموار شد.
همچنين كشف پيكرهاي شهداي مشهدي و خراساني در مرز دشت شلمچه و در محل فعلي يادمان شهداي گمنام شلمچه باعث شد كه جريان پرمحتواي راهيان نور به عنوان مهم‌ترين دستاورد پس از دوران دفاع مقدس مطرح شود. دستاوردي كه پس از حضور مقام معظم رهبري در شلمچه و دستور ايشان مبني بر ساخت يادمان شهدا توسط آستان قدس رضوي تبلور يافت. باز هم جالب‌تر اين است كه شلمچه دروازه ورود امام رضا(ع) به ايران است. البته نبايد از نقش لشكر 77 پيروز خراسان در دفاع مقدس نيز غافل شد.
علاقه فراوان رزمندگان و خانواده‌هايشان و در معناي كلي‌تر تمام ايراني‌ها به مقام بزرگ و شامخ امام رضا(ع) اسراي عراقي و جنگي را هم مجذوب خود كرده بود. بسياري از اسرا پس از آشنايي با ابعاد زندگاني امام رئوف، به ايشان متوسل مي‌شدند و دعاها و نجواهايشان را با اين امام همام در ميان مي‌گذاشتند.
