شب دهم ماه مبارک رمضان، یگانه فرزانه قریش و یاور بزرگمرد تاریخ، حضرت محمد(ص) همان که از مال دنیا گذشت و چیزی جز توشه بهشتی با خود به همراه نبرد، با همسر خویش به سخن پرداخت، همه دردش یتیم شدن دخترش بود، از شب عروسی دخترش می‌گفت که قرار است بدون مادر به خانه بخت برود، شاید می‌دانست که قرار است غمی سنگین بر شانه دخترش بنشیند و اینگونه اشک از چشمانش فرو می‌ریخت.
جبرئیل از بهشت برای حضرت خدیجه(س) کفن به همراه آورد، خدیجه(س) غزل وداع را با چشمان خود خواند، دلش هنوز برای دخترش می‌تپید، زیر لب زمزمه‌ای کرد و چشمان خویش را به روی جهان فروبست.
پیامبر(ص) غم از دست دادن همسر و یتیم شدن دخترش را به دوش می‌کشد، دختری که در سن سه سالگی باید بدون مهر مادرش در میان اعراب بزرگ شود، غمخوار رسول‌الله(ص) و یاور علی(ع) باشد، چه شب سختی بر او می‌گذرد و چقدر مظلومانه جسم مادر خویش را برای دفن همراهی می‌کند.
زائران حرم امام رضا(ع) نیز همزمان با شب دهم رمضان، در شب رحلت حضرت خدیجه(س) آهسته‌تر مادرشان را صدا می‌زنند تا با دخت پیامبر(ص) همدردی کرده باشند، کاش نوای گریه‌های زائران و مجاروان بارگاه منور رضوی به مکه می‌رسید تا این شهر ببیند که مردمان ایران زمین در غم دوری یگانه فرزانه قریش و یتیم شدن فاطمه(س) چگونه ناله سر داده‌اند.
مادر خوبی‌هاست، او که امشب نزد خدا می‌رود و علی بن موسی الرضا(ع) نیز در غم مادرش محزون می‌شود، زائران حرمش غم یتیمی‌اش را به دوش می‌کشند، رو به گنبد کرده و به احترام امامشان قیام می‌کنند، عرض تسلیت گفته و سر فرو می‌برند تا دلشان پرواز کند به سمت قبرستان ابوطالب، همان جا که خدیجه(س) آرام خفته است.
صحن جمهوری اسلامی حرم امام رضا(ع) پر از اشک و ناله شده است، پر است از صدای زائرانی که همنوای مداح اهل بیت(ع) به عزاداری رحلت حضرت خدیجه(س) پرداخته‌اند، صدایشان تا عرش می‌رود، در شب دهم ماه مبارک رمضان که راه آسمان تا بی انتها برای رسیدن به خدا باز است، ناله‌هایی از جنس یتیمی فاطمه(س) و بی‌یاوری پیامبر(ص) سر می‌دهند.
شاهراه بهشت برای خدیجه(س) گشوده شد، حرم امام رضا(ع) غرق نور است، دل امام خوبی‌ها از رفتن مادرش گرفته اما زائران حرمش در گوشه‌های ایوان و کنار پنجره فولاد با ایشان ابراز همراهی می‌کنند، مادری که با چشمان اشک بار روبری ضریح ایستاده است و فریاد رضا(ع) جان سر می‌دهد، پناه دل خسته خود و شفای همه بیماران را می‌خواهد، امشب از درگاه علی بن موسی الرضا(ع) دست خالی برنخواهد گشت.
